I have come to believe that the whole world is an enigma,a harmless enigma that is made terrible

I have come to believe that the whole world is an enigma,a harmless enigma that is made terrible

 

Τι ξέρουμε αλήθεια για τους ανθρώπους γύρω μας? Και πόσα θα μας αφήσουν ποτέ να μάθουμε?

 

Τίποτα απολύτως

Άνθρωποι?

    Τι είναι τα όρια,τι είναι οι λέξεις? Τι θέλει ο άνθρωπος,και τι καταφέρνει? Τάξη και αναρχία.

 Έχει πλάκα να ξεφεύγεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν να τους περιορίζουν. Με τον παραμικρό κανόνα αρρωσταίνουν,πνίγονται. Έχουμε ανάγκη να ονομάζουμε το κάθε φτερούγισμα του μυαλού μας: ''Έίμαι σε σχέση'',''πηδιέμαι'',''ψάχνομαι΄''.

 Κάποιοι άνθρωποι απλά αγάπησαν τον εαυτό τους περισσότερο από τους άλλους. Ονειρεύτηκαν νερό και ουρανό,μακριά από μια σκονισμένη τυποποιημένη Αθήνα. Αναζήτησαν στην φύση την αλήθεια. Και τελικά,τρελάθηκαν.

 Ποιος είπε όμως πως οι τρελοί έχουν άδικο? Μήπως κατά βάθος είναι αυτοί οι πιο ευτυχισμένη? Μήπως οι ασυναρτησίες τους είναι ο ορισμός της ζωής? Σουρεαλισμός στην καθημερινότητα,κάνεις αυτό που θες γράφοντας στ'αρχίδια σου το κοινωνικό μπλα-μπλα.

Έχουμε ανάγκη να ονομάζουμε. Ο άνθρωπος το είχε ανάγκη από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας. Μαθηματικοποίηση της πράξης. Ονομάζουμε πλέον τον έρωτα,τον ορίζουμε. Την οικογένεια,την πατρίδα. Εξισώνουμε το πάθος.

Χωρίς όρια τρελαινόμαστε. Χωρίς όρια ζούμε.

Χωρίς όρια γευόμαστε αυτό που λέγεται αλήθεια.

Μακριά από αυτά που μας δίδαξαν οι γονείς μας ως σωστά και λάθος.

Μακριά από τους νόμους που θέσπισε η κοινωνία για να επικρατεί αρμονία.

Μακριά από την ίδια την αρμονία.

Στην αλήθεια που μας προσφέρει μια αληθινή πράξη.

Όταν νιώθουμε καλά με εμάς

Τα θυμάμαι όλα ακόμα. ΟΛΑ

      Θυμάμαι τα πάντα αγαπητή. Θυμάμαι τις ώρες,τις μέρες,τα ρούχα που φορούσα. Κάθε πράξη και μια σελίδα,βούρκος,όλο και πιο βαθιά. Την θυμάσαι αυτή την εποχή? Μαζί μου τα ζούσες όλα. Δεν νομίζω να κατάλαβες ποτέ τι σκατά έτρεχε με εμένα. Αλλά δεν πειράζει. Ήσουν εκεί. Συνέχεια.
    
    Θα έφτανα ψηλά. Θα πετούσα. Γιατί το πίστεψα τότε. Αυτό που ήμουν και αυτό που έγινα. Αυτό που κυνήγησα και αυτό που κατάφερα. Δύο χρόνια περάσαν. Όταν με άκουσες να κλαίω τότε δεν το είχες δει? Δεν μπορούσα πια να γυρίσω πίσω. Σπαρταρούσε στο δίχτυ του παρόντος μια μνήμη ζεστή,υπέροχη. Έπρεπε να φύγω μακριά της. Αν ούρλιαζα? Θα ξέφευγα? Δεν έπιασε ζωή μου. Φώναζα ξεσκίζοντας με την φωνή την σάρκα μου,κομμάτιαζα τα πάντα,έσκιζα κάθε μικρό θεικό δώρο.

     Την θυμάμαι αυτή την νύχτα. Θυμάμαι ποια μέρα του χειμώνα ήταν. Θυμάμαι την ώρα. Θυμάμαι τα ρούχα που φορούσα. Εκείνο το μπλουζάκι που είχα δανειστεί από την Μαριάννα. Όταν όλα τελείωσαν δεν τολμούσα να το αγγίξω. Φοβόμουν πως θα με έσερνε μαζί του πάλι στο προηγούμενο βράδι,σε εκείνο το σημείο.
    
    Θυμάμαι και εκείνη την άλλη μέρα. Πικρόγλυκη υφή. Η ψευδαίσθηση του ναι. Θυμάμαι πάλι μέρα και ώρα. Τα πάντα,κάθε λέξη,κάθε ανάσα,τα πάντα. Θυμάμαι και το μαχαίρι στο κορμί μου.

        Θυμάμαι τα πάντα. Όταν χανόμουν αγάπη μου. Και δεν ήξερες πως να μαζέψεις τα κομμάτια μου. Δεν ήθελα κανέναν. Δεν χρειαζόμουν κανέναν. Είχα το μπουκάλι δίπλα μου,φίλο ξεχωριστό,σιωπηλό. Δεν θα έκρινε ποτέ. Θα είχα πάντα δίκιο για εκείνο. Θα με έστελνε εκεί που θα μπορούσα να γίνω ότι θέλω. Εκεί που τα χρώματα μπερδεύονται και οι φωνές γυαλίζουν στα τζάμια. Κάθε μέρα ήταν εκεί λοιπόν,περίμενε τα χείλια μου να κολλήσουν στην ελπίδα του. Και ύστερα,ο χορός των αναρίθμητων τσιγάρων. Το ταξίδι του καπνού μέσα μου,σύντομο αλλά και ατελείωτο συνάμα,ατελείωτες μηχανικές κινήσεις,σορός από σβησμένα τσιγάρα.

      Να κοιτάω και να μην βλέπω. Δεν ήθελα να δω. Δεν είχα ανάγκη να δω. Πως κατάφερες και με έκανες καλά τότε? Όταν δεν υπήρχε τίποτα και κανείς να πιαστώ. Βούλιαζαν τα πάντα,όλο μου το είναι.
   
       Είχε πλάκα το πως χαμογελούσαμε μαζί. Ήξερες εκείνο το βράδι? Ήξερες τα κόκκινα στίγματα του μυαλού μου? Σηματοδότησε μια νέα εποχή,μια εποχή κατρακύλας? Άπειρα τσιγάρα,άπειρες γουλιές,ανάγκη για μέθη.

Ανάγκη για λήθη.

Να σταματήσει ο χρόνος στα 17

      Είναι ώρες που απλά θες να χάνεσαι. Στην βαβούρα της τάξης,στην μυρωδιά του κυλικείου,αμέτοχος,απλά χάνεσαι. Σαν μάνα που καμαρώνει τα παιδιά της,ζαχαρώνεις τους συμμαθητές σου,την ζωή και την ενέργεια την ώρα του μαθήματος. Τα καλύτερα σου χρόνια. Και θάβεις χαρούμενα όποιον καθηγητή περάσει από μπροστά σου με συμμαθητές σου που θα ξεχάσεις αμέσως μόλις τελειώσεις το σχολείο. Ζωγραφίζεις ανέμελα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας σου σε ένα σπασμένο θρανίο. Χειροκροτάς όταν κλειδώνουν απέξω τους καθηγητές στην κατάληψη,και ας είσαι κατά. Γιατί? Γιατί έτσι. Υπάρχει και το έτσι στην ζωή. Γράφεις σκατά σε ένα διαγώνισμα. Ξεκαρδίζεσαι συγκρίνοντας τον μονοψήφιο βαθμό σου με τους υπόλοιπους. Στα διαλείμματα υποσχέσεις για το μέλλον,ένα χαμόγελο,ένα γέλιο. Νιώθεις τον ήλιο να σου πασάρει ένα καλά κρυμμένο κομμάτι καλοκαίρι,ενώ ακούς τις τσιρίδες στο προαύλιο. Να τρως κρουασάν σοκολάτας,και με την πρώτη μπουκιά η γέμιση να ξεπετάγεται με μίσος προς τα ρούχα σου. Πάντα όμως. Ζητάς τσιγάρο από την γυμνάστρια. Επιχειρείς μια βουτιά σε θραύσματα παιδικά,παίζοντας κυνηγητό γύρω από το φιλέ. Κοιμάσαι στο μάθημα,ξυπνάς απότομα και αναρωτιέσαι που είσαι. Ακούς μουσική και προσπαθείς μάταια να βάλεις τα μαλλιά σου πάνω από το ακουστικό. Ο καθηγητής πάντα θα σε δει. Μια τριήμερη,μια πενταήμερη. Πόσα αξιέραστα χαμόγελα σε μια σχολική φωτογραφία? Πόση ενότητα,πόσο όμορφη ομάδα? Και πόσο αβέβαιο μέλλον.

Μακάρι ο χρόνος να σταματούσε για πάντα στα 17

Μήπως εσύ ή μήπως εγώ?

 

 Μήπως τον ήλιο στα μάτια σου τον απορροφούν τα χρυσά κάγκελα του κλουβιού της? Μήπως δεν γίνεται να γευτείς στο στόμα σου ένα κομμάτι νύχτα?

    Αλλά πρέπει να χορέψεις με τα όρνια. Να τα νιώσεις να ξεσκίζουν σιγά-σιγά την σάρκα σου,κομμάτι-κομμάτι το δέρμα σου χάνεται ανάμεσα στα κοφτερά τους δόντια.

  Τι θα πει εγώ? Και τι θα πει εσύ?

Μήπως το εμείς χάθηκε μια μέρα σε ένα δάσος?

Μήπως το εγώ απαντάει σε χρυσές πεταλούδες και ματωμένα σεντόνια?


Μήπως η παράνοια του αέρα με παρέσυρε?

Μήπως έχει δίκιο?

Αυτές οι φωνές. Που δεν θα σταματήσουν ποτέ. Ούτε και εσύ. Τίποτα όμως δεν είναι παντοτινό


 Ίσως τα διαμάντια μόνο!