Μήπως εσύ ή μήπως εγώ?

 

 Μήπως τον ήλιο στα μάτια σου τον απορροφούν τα χρυσά κάγκελα του κλουβιού της? Μήπως δεν γίνεται να γευτείς στο στόμα σου ένα κομμάτι νύχτα?

    Αλλά πρέπει να χορέψεις με τα όρνια. Να τα νιώσεις να ξεσκίζουν σιγά-σιγά την σάρκα σου,κομμάτι-κομμάτι το δέρμα σου χάνεται ανάμεσα στα κοφτερά τους δόντια.

  Τι θα πει εγώ? Και τι θα πει εσύ?

Μήπως το εμείς χάθηκε μια μέρα σε ένα δάσος?

Μήπως το εγώ απαντάει σε χρυσές πεταλούδες και ματωμένα σεντόνια?


Μήπως η παράνοια του αέρα με παρέσυρε?

Μήπως έχει δίκιο?

Αυτές οι φωνές. Που δεν θα σταματήσουν ποτέ. Ούτε και εσύ. Τίποτα όμως δεν είναι παντοτινό


 Ίσως τα διαμάντια μόνο!