Μια φουρτούνα που έχει κοπάσει. Αλμυρό νερό που στέρεψε. Σώμα που κουράστηκε να τινάζεται από τους σπασμούς. Μυαλό που χρειάζεται ύπνο.
Οι άνθρωποι έχουν βγάλει πολλές ανυπόστατες ατάκες για να δικαιολογούν τα λάθη στην ζωή τους. ''Οτιδήποτε τελειώνει οδηγεί σε κάτι καινούριο'', ''Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο'' και άλλα πολλά. Προσπάθειες να πείσεις τον εαυτό σου ότι, δε βαριέσαι, ότι και να έκανες θα σε οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Προσπάθειες να διώξεις μακριά σου έναν εχθρό που σήμερα σπάνια βρίσκουμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε: τις συνέπειες.
Οι συνέπειες είναι σαν ένα άσχημο παιδί που συναντάς σε μια οικογενιακή συνάντηση. Το μυαλό σου δεν μπορεί να δεχθεί πως κάτι τόσο αγνό όσο ένα μικρό παιδί μπορεί να είναι άσχημο. Δεν συμβαδίζουν αυτές οι δυο ιδιότητες απλά. Αφού μπερδευτείς αρκετή ώρα, στο τέλος θα πείσεις τον εαυτό σου πως αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει. Στο τέλος βέβαια, θα αποφασίσεις να μην ασχοληθείς καν με κάτι που δεν βγάζει νόημα στο εγωιστικό, άριο κεφάλι σου. Θα το αφήσεις ως ένα παράδοξο της φύσης, που θα απασχολεί οποιονδήποτε άλλον εκτός από εσένα. Θα αφήσεις το παιδάκι στην ησυχία του συνεχίζοντας να μιλάς με τα πεθερικά σου.
Συνήθως θάβουμε τόσο πολύ το θέμα της συνέπειας μέσα μας, που τελικά σπάνια τις αντιμετωπίζουμε πραγματικά. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον, στην γάτα του γείτονα, στην θεία μας από την Αυστραλία και στον πρωθυπουργό της Ουγκάντας, μέχρι μια μέρα, είτε από τύχη είτε από ανάγκη, να δούμε τις συνέπειες να χορεύουν κοροιδευτικά μπροστά μας γιουχαίζοντάς μας. Οπότε ναι, ίσως τις δούμε κάποτε. Ένα στάδιο που πολύ λίγοι άνθρωποι περνάνε όμως, ακόμα και οι πιο εγωιστές κάποιες φορές, είναι αφού τις δούνε να σπάσει κάτι μέσα τους. Να καταφέρουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να πουν στο είδωλό τους πόσο ζώον και αναίσθητος υπήρξε. Να βρίσουν τον εαυτό τους νιώθοντας στο πετσί τους το λάθος.
Και θα μου πείτε, ''και μετά να προχωρήσουν''. Να πάνε που δηλαδή? Τι αηδίες είναι αυτές? Κανείς δεν προχωράει από τίποτα στην ζωή του. Κανείς, ποτέ. Όλα είναι εκεί, αρκεί να ξαναέρθεις σε επαφή με το παρελθόν σου για να γυρίσεις αμέσως πάλι εκεί, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Απλώς έχουμε την ανακουφιστική ιδιότητα ως άνθρωποι να διαθέτουμε συρτάρια, όπου πετάμε ότι δεν μας έκατσε καλά χωρίς να το πολυαναλύουμε. Τα κλειδώνουμε, φοράμε ένα ηλίθιο χαμόγελο και λέμε ''προχώρησα''. Όποια γκόμενα ξανακούσω να το λέει αυτό θα της σκάσω μπουνίδι. Σοβαρά? Αυτό σημαίνει προχώρησα? ''Σβήνεις'' (και καλά) τους πάντες από την ζωή σου που δεν σου δώσαν αυτό που ήθελες? Τους βρίζεις, ξεχνάς οτιδήποτε καλό υπήρξε μεταξύ σας και πας και το διατυμπανίζεις σε κόσμο? Κανείς δεν πάει μπροστά ζώον. Χωρίς να σημαίνει πως θα χτυπιέσαι στα πατώματα μια ζωή.
Γιατί οτιδήποτε νιώθεις έχει την ικανότητα να ωριμάζει σαν φρούτο. Έρωτας, μίσος. Ή πολύ πιο απλά, όπως μου είπε μια φίλη μου χαμογελώντας: ''η μοναξιά συνηθίζεται''. Μαθαίνεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί στις 7 για να πας σχολείο ή δουλειά. Να αγοράζεις δημητριακά με γεύση φράουλα. Να τρέχεις για σερβιέτες μηχανικά όταν φτάσουν οι ημερομηνίες. Να παίρνεις τηλέφωνο για γενέθλια. Έτσι λοιπόν μαθαίνεις και να ζεις χωρίς τον άλλον. Σιγά σιγά προτιμάς να θυμηθείς τα δημητριακά με φράουλα παρά να τσεκάρεις το κινητό σου. Γιατί ξέρεις ότι το πρώτο θα γίνει και θα έχει αποτέλεσμα. Θα γευτείς φράουλα, καλημέρα!. Κουραζόμαστε και βαριόμαστε γενικά να προσπαθούμε για πράγματα έξω από το μηχανικό μας πρόγραμμα. Ο έλεγχος και η τάξη έχουν πάντα πρακτικά, χειροπιαστά αποτελέσματα. Τα συναισθήματα και το εγκεφαλικό γαμήσι ποτέ. Είναι ρώσικη ρουλέτα κάθε φορά. Ποιός θα τραβήξει πρώτος την σκανδάλη και θα σε ρίξει σε ένα από τα σκονισμένα συρτάρια του. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια μάχη με τον χρόνο λοιπόν. Ποιός θα αρπάξει το γαμημένο το όπλο πρώτος.
Και τώρα πάω να φτιάξω έναν καφέ, γιατί είναι το μόνο πράγμα το οποίο θα αποφέρει άμεσα αποτελέσματα στο ταραγμένο μου κεφάλι. Είναι και πανεύκολο επίσης.
Οι άνθρωποι έχουν βγάλει πολλές ανυπόστατες ατάκες για να δικαιολογούν τα λάθη στην ζωή τους. ''Οτιδήποτε τελειώνει οδηγεί σε κάτι καινούριο'', ''Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο'' και άλλα πολλά. Προσπάθειες να πείσεις τον εαυτό σου ότι, δε βαριέσαι, ότι και να έκανες θα σε οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Προσπάθειες να διώξεις μακριά σου έναν εχθρό που σήμερα σπάνια βρίσκουμε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε: τις συνέπειες.
Οι συνέπειες είναι σαν ένα άσχημο παιδί που συναντάς σε μια οικογενιακή συνάντηση. Το μυαλό σου δεν μπορεί να δεχθεί πως κάτι τόσο αγνό όσο ένα μικρό παιδί μπορεί να είναι άσχημο. Δεν συμβαδίζουν αυτές οι δυο ιδιότητες απλά. Αφού μπερδευτείς αρκετή ώρα, στο τέλος θα πείσεις τον εαυτό σου πως αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει. Στο τέλος βέβαια, θα αποφασίσεις να μην ασχοληθείς καν με κάτι που δεν βγάζει νόημα στο εγωιστικό, άριο κεφάλι σου. Θα το αφήσεις ως ένα παράδοξο της φύσης, που θα απασχολεί οποιονδήποτε άλλον εκτός από εσένα. Θα αφήσεις το παιδάκι στην ησυχία του συνεχίζοντας να μιλάς με τα πεθερικά σου.
Συνήθως θάβουμε τόσο πολύ το θέμα της συνέπειας μέσα μας, που τελικά σπάνια τις αντιμετωπίζουμε πραγματικά. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον, στην γάτα του γείτονα, στην θεία μας από την Αυστραλία και στον πρωθυπουργό της Ουγκάντας, μέχρι μια μέρα, είτε από τύχη είτε από ανάγκη, να δούμε τις συνέπειες να χορεύουν κοροιδευτικά μπροστά μας γιουχαίζοντάς μας. Οπότε ναι, ίσως τις δούμε κάποτε. Ένα στάδιο που πολύ λίγοι άνθρωποι περνάνε όμως, ακόμα και οι πιο εγωιστές κάποιες φορές, είναι αφού τις δούνε να σπάσει κάτι μέσα τους. Να καταφέρουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να πουν στο είδωλό τους πόσο ζώον και αναίσθητος υπήρξε. Να βρίσουν τον εαυτό τους νιώθοντας στο πετσί τους το λάθος.
Και θα μου πείτε, ''και μετά να προχωρήσουν''. Να πάνε που δηλαδή? Τι αηδίες είναι αυτές? Κανείς δεν προχωράει από τίποτα στην ζωή του. Κανείς, ποτέ. Όλα είναι εκεί, αρκεί να ξαναέρθεις σε επαφή με το παρελθόν σου για να γυρίσεις αμέσως πάλι εκεί, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Απλώς έχουμε την ανακουφιστική ιδιότητα ως άνθρωποι να διαθέτουμε συρτάρια, όπου πετάμε ότι δεν μας έκατσε καλά χωρίς να το πολυαναλύουμε. Τα κλειδώνουμε, φοράμε ένα ηλίθιο χαμόγελο και λέμε ''προχώρησα''. Όποια γκόμενα ξανακούσω να το λέει αυτό θα της σκάσω μπουνίδι. Σοβαρά? Αυτό σημαίνει προχώρησα? ''Σβήνεις'' (και καλά) τους πάντες από την ζωή σου που δεν σου δώσαν αυτό που ήθελες? Τους βρίζεις, ξεχνάς οτιδήποτε καλό υπήρξε μεταξύ σας και πας και το διατυμπανίζεις σε κόσμο? Κανείς δεν πάει μπροστά ζώον. Χωρίς να σημαίνει πως θα χτυπιέσαι στα πατώματα μια ζωή.
Γιατί οτιδήποτε νιώθεις έχει την ικανότητα να ωριμάζει σαν φρούτο. Έρωτας, μίσος. Ή πολύ πιο απλά, όπως μου είπε μια φίλη μου χαμογελώντας: ''η μοναξιά συνηθίζεται''. Μαθαίνεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί στις 7 για να πας σχολείο ή δουλειά. Να αγοράζεις δημητριακά με γεύση φράουλα. Να τρέχεις για σερβιέτες μηχανικά όταν φτάσουν οι ημερομηνίες. Να παίρνεις τηλέφωνο για γενέθλια. Έτσι λοιπόν μαθαίνεις και να ζεις χωρίς τον άλλον. Σιγά σιγά προτιμάς να θυμηθείς τα δημητριακά με φράουλα παρά να τσεκάρεις το κινητό σου. Γιατί ξέρεις ότι το πρώτο θα γίνει και θα έχει αποτέλεσμα. Θα γευτείς φράουλα, καλημέρα!. Κουραζόμαστε και βαριόμαστε γενικά να προσπαθούμε για πράγματα έξω από το μηχανικό μας πρόγραμμα. Ο έλεγχος και η τάξη έχουν πάντα πρακτικά, χειροπιαστά αποτελέσματα. Τα συναισθήματα και το εγκεφαλικό γαμήσι ποτέ. Είναι ρώσικη ρουλέτα κάθε φορά. Ποιός θα τραβήξει πρώτος την σκανδάλη και θα σε ρίξει σε ένα από τα σκονισμένα συρτάρια του. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μια μάχη με τον χρόνο λοιπόν. Ποιός θα αρπάξει το γαμημένο το όπλο πρώτος.
Και τώρα πάω να φτιάξω έναν καφέ, γιατί είναι το μόνο πράγμα το οποίο θα αποφέρει άμεσα αποτελέσματα στο ταραγμένο μου κεφάλι. Είναι και πανεύκολο επίσης.
