Μέχρι να ξανάρθουν.

    Ξύπνησα, ναι. Αλλά όπως φαίνεται, είναι πολύ αργά. Πολύ, πολύ αργά.

  Νιώθω τόσο αδύναμη. Ανά στιγμές νιώθω ότι θέλω να ξεράσω. Μετά θυμάμαι ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεράσουν πόνο. Όχι. Μένει στο στομάχι και στο μυαλό σου σαν ιός. Σου τρώει τα σωθικά σιγά σιγά. Σε κάνει να λιώνεις από τις τύψεις. Και γεννάει μεγάλα, κόκκινα ''γιατί''. Τεράστια. Τα αφήνει ελεύθερα στις φλέβες σου, κυλάνε στο αίμα σου και έτσι κατακλύζουν όλο το κορμί σου. Και νιώθεις ότι θα σπάσεις στα δυο από τον πόνο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Δεν μπορείς να ξεράσεις. Δεν μπορείς να πάρεις ντεπόν. Ο πόνος δεν έχει ύλη και κύτταρα.

  Δεν καταλαβαίνω. Δεν αντιλαμβάνομαι. Δεν θέλω πια. Απλά θέλω να τελειώσει όλο αυτό.

Τα τσιγάρα δεν βοηθάνε. Ο ύπνος απλά με κάνει να χάνομαι για λίγο. Η νύχτα πάλι, θυμίζει. Όσο με πλησιάζει το καλοκαίρι, τόσο θυμάμαι. Θυμάμαι. Και τίποτα δεν βοηθάει. Τίποτα. Τίποτα τίποτα.

  Ενοχή. Φαντάσματα το βράδυ που πλανιούνται στο δωμάτιο. Ήχοι. Αρώματα. Μορφές. Όλα μπλέκονται σε έναν κυκεώνα που απλά με πνίγει. Γιατί είδα. Βλέπω. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Τίποτα. Τίποτα.

  Και θα περάσει και αυτό το καλοκαίρι. Η θάλασσα θα ξεπλύνει προσωρινά τις τύψεις. Η μουσική θα τις διώξει βίαια για λίγο. Και χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα θα τις βάλουν στην θέση τους.

  Μέχρι να ξανάρθουν και να με κάνουν να θέλω να μουτζώσω τον εαυτό μου με σιδερένια παλάμη με καρφιά.

  Μέχρι να ξανάρθουν.