Έχω καιρό να γράψω. Να γράψω για στάχτες και αναγέννηση, τσαλακωμένα σεντόνια και δάκρυα, μαλλιά που κολλάνε από το αλκοόλ και πληγές που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ. Και ένας αέρας αλλαγής που με πήρε μακριά.
Τίποτε δεν πρέπει να μένει πίσω. Τϊποτε. Καμία πληγή, κανένα άρωμα, κανένα τραγούδι και καμιά αγκαλιά. Οι αναμνήσεις είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Γλυκές και ταυτόχρονα αυστηρές. Η ιστορία μου, αυτό που κρύβεται πίσω από το δέρμα και το μυαλό μου, η ιστορία μου με έκανε ότι είμαι σήμερα. Και είμαι περήφανη για αυτό. Και θα την πετάω στην μούρη όποιου έχει το κουράγιο να την ακούσει. Την ιστορία μου.
Όσο μεγαλώνω όλα βγάζουν νόημα. Κοιτάω πίσω και βλέπω ένα παιδί που πονούσε. Μικρή μου Μάγια, η ζωή δεν τελειώνει στα 16!
Μεγαλώνω, αλλά δεν ξέρω αν είμαι ακόμα έτοιμη για καφέδες στο Σύνταγμα, βόλτες για ψώνια, ''τι κάνεις'' και ''καλά είμαι εσύ'', χτένισμα εφημερίδων για δουλειά και δίπλωμα οδήγησης, μπάνιο σε κάποια παραλία με δυνατή μουσική, διακοπές σε κάποιο νησί, πρωινό ξύπνημα. Ρέει η δύναμη που μου μένει σε όλα αυτά, ρέει μηχανικά γιατί έτσι πρέπει. Άκουσες? Έτσι πρέπει. Είτε το θέλω είτε όχι, πρέπει. Είμαι μεγάλο κορίτσι τώρα. Ε?
Αλλά δεν είμαι έτοιμη. Θέλω και άλλα λευκά ξυπνήματα σε κρεβάτια. Θέλω και άλλο τρέξιμο σε σκοτεινούς δρόμους με ένα μπουκάλι. Τρέχοντας χωρίς λόγο. Θέλω και άλλα ''στα'λεγα''. Και κοχύλια. Και να κάνω κούνια με ένα τσιγάρο στο χέρι σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Κι άλλη φωτιά στα χέρια μου. Κι άλλα γαμημένα αστέρια. Κι άλλο. Κι άλλο.
Και μπήγω τα νύχια μου ερωτευμένα σε εκείνα τα μάτια για να τα κρατήσω κοντά μου.
Τίποτε δεν πρέπει να μένει πίσω. Τϊποτε. Καμία πληγή, κανένα άρωμα, κανένα τραγούδι και καμιά αγκαλιά. Οι αναμνήσεις είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Γλυκές και ταυτόχρονα αυστηρές. Η ιστορία μου, αυτό που κρύβεται πίσω από το δέρμα και το μυαλό μου, η ιστορία μου με έκανε ότι είμαι σήμερα. Και είμαι περήφανη για αυτό. Και θα την πετάω στην μούρη όποιου έχει το κουράγιο να την ακούσει. Την ιστορία μου.
Όσο μεγαλώνω όλα βγάζουν νόημα. Κοιτάω πίσω και βλέπω ένα παιδί που πονούσε. Μικρή μου Μάγια, η ζωή δεν τελειώνει στα 16!
Μεγαλώνω, αλλά δεν ξέρω αν είμαι ακόμα έτοιμη για καφέδες στο Σύνταγμα, βόλτες για ψώνια, ''τι κάνεις'' και ''καλά είμαι εσύ'', χτένισμα εφημερίδων για δουλειά και δίπλωμα οδήγησης, μπάνιο σε κάποια παραλία με δυνατή μουσική, διακοπές σε κάποιο νησί, πρωινό ξύπνημα. Ρέει η δύναμη που μου μένει σε όλα αυτά, ρέει μηχανικά γιατί έτσι πρέπει. Άκουσες? Έτσι πρέπει. Είτε το θέλω είτε όχι, πρέπει. Είμαι μεγάλο κορίτσι τώρα. Ε?
Αλλά δεν είμαι έτοιμη. Θέλω και άλλα λευκά ξυπνήματα σε κρεβάτια. Θέλω και άλλο τρέξιμο σε σκοτεινούς δρόμους με ένα μπουκάλι. Τρέχοντας χωρίς λόγο. Θέλω και άλλα ''στα'λεγα''. Και κοχύλια. Και να κάνω κούνια με ένα τσιγάρο στο χέρι σαν να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Κι άλλη φωτιά στα χέρια μου. Κι άλλα γαμημένα αστέρια. Κι άλλο. Κι άλλο.
Και μπήγω τα νύχια μου ερωτευμένα σε εκείνα τα μάτια για να τα κρατήσω κοντά μου.
No comments:
Post a Comment