Thursday, August 25, 2011

Κάποτε που είχα ανάγκη να γράψω. Νοέμβριος του 2010

  Δίπλα δίπλα σκαρφαλωμένοι άνθρωποι,κατά μήκος του φωτός.
  Παράλληλοι άντρες και παράλληλες γυναίκες,
  κυλάει ασβέστης στις φλέβες τους,
  στα μάτια τους ο ακόρεστος πόθος του κυνηγού

  Κάτω από πούπουλα και μάλλινα υφάσματα,
  πίσω από το δέρμα,πιο βαθιά από το αίμα,
  στα μύχια των νεύρων,των κυττάρων,
  πλανιέται η λευκή ουσία του ανθρώπου.

  Όπως τα ζεστά καραμελωμένα πρωινά του φθινοπώρου,
  ο άνθρωπος είναι φθινόπωρο και εκείνος,
  φθινόπωρο αδιάλλειπτο,απαράδεκτο,αφύσικο,
  δίνει την θέση του στον γέροντα άνεμο,
  τα κουρασμένα μαθουσάλεια φτερουγίσματά του,
  τον αχνό που σαλεύει στα φύλλα.

  Και μετά κραυγή,κρότος,έκρηξη πουλιών,
  γυναικείων δεσμών,θηλυκών και στρογγυλών,
  απαραβίαστων και αγαπημένων
  αρωματισμένων ανατολικά

  Σώπασε και μην μιλάς.χαμογέλασε,άπλωσε το χέρι σου,
  μια φέτα αθανασίας σε περιμένει,προσδοκά το σμίξιμό σας,
  με σάλπιγγες,χρυσή βροχή και κόκκινες λάμψεις.

  Εμπρός αγαπημένε,μάτωσε από την βροχή: σφυροκοπά στα χνώτα σου.
  Σβήνουν οι χρυσοπόρφυρες ανατολές που από μακριά ατένιζες.
  Και θα ρυτιδιάσει ο νους,θα γυρίσουν ανάποδα οι δείκτες του χρόνου,
  του χρόνου που όρισες εσύ,εσύ ο άνθρωπος.

  Και θα απομείνουν στάχτες ανθρώπινες,
  Κομμάτια από μπούκλες στοιχειωμένες που χτένιζε η Χ.,
  Το ιερό ποτό της νιότης που είχε πιει κάποτε ο Χ.
  Και θα διαλύθούν στην σκόνη,θα διαλυθεί το δέρμα,
  οι βόστρυχοι οι παιδικοί,τα νεύρα,οι φλέβες,το αίμα.

  Θα δεις μαριονέτες να γίνονται σκόνη στη σιωπή αγαπημένε

No comments:

Post a Comment