Για πάντα και ποτέ

    Η ησυχία είναι πολύπλοκο θέμα. Άλλες φορές καθαρίζει το μυαλό σου όπως τίποτε άλλο, και άλλες φορές σε τυλίγει με μοναξιά.
   Η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να ονειρεύεται μια 17χρονη. Ταυτόχρονα όμως κάποια πράγματα δεν μπορούν να περιμένουν. Οι επιλογές μας σε τόσο νέα ηλικία υποτίθεται πως δεν έχουν συνέπειες. Όλα φτιάχνονται και προχωράς στην ζωή σου.

  Και αν επιλέξεις να αποτελέσεις την εξαίρεση?

  Χρειάζομαι θάλασσα, χρειάζομαι ύπνο, ποτό, χρειάζομαι την Δάφνη και όχι την Μάγια.

  Τα χέρια σου με γνωρίζουν. Τα χέρια σου μου μιλάνε. Ξέρεις να μου πειράζεις τις αφέλειες όταν γλαρώνει το βλέμμα μου, να μου πιέζεις απαλά την μύτη σαν να είμαι μωρό όταν στεναχωριέμαι. Να με χτενίζεις σαν μικρό κοριτσάκι, και να με κρατάς σαν νεογέννητη ηλιαχτίδα.

  Ξέρω να βγάζω τα ποτάμια της οργής μου στην θάλασσά σου. Και να σε κατηγορώ για τα δικά μου λάθη.
  Κάποτε μου είχε πει κάποιος: ''Εσύ ξέρεις μόνο να αγαπάς. Φωνάζεις και αγαπάς, χτυπάς και αγαπάς, κλαις και αγαπάς. Ζητάς όμως την ίδια απεριόριστη αγάπη από κάθε άτομο που μπαίνει στην ζωή σου, σαν ορφανό παιδί. Μάθε πως κανείς δεν θα ενδιαφερθεί''
Θέλω να μάθω κι άλλα για σένα και για μένα. Πρέπει να μάθω κι άλλα. Σε παρακαλώ, συνέχισε να πιστεύεις σε μένα.