Είναι περίεργο το να είναι όλα καλά. Είναι σαν να έκρυβες μέσα σου κάποια τελευταία υπολείμματα από το παρελθόν. Κάποιες τελευταίες ιστορίες να πεις. Ίσως εκείνη την μεγάλη που την είπες και τώρα πια δεν έχει καμία σημασία. Απλά σου προκαλεί μικρά χαμόγελα που και που. Ίσως την άλλη, τον λόγο που τελείωσε η προηγούμενη. Σου είναι πλέον επίσης αδιάφορη. Όταν θυμάμαι αυτή δεν χαμογελάω, βάζω τα γέλια όσο την σκέφτομαι. Η τρίτη κρατάει ακόμα δυστυχώς. Είναι μια από αυτές τις ιστορίες πως νιώθεις πως φταις, πώς έκανες κακό στον άλλον, ενώ στην πραγματικότητα έκανες μόνο ότι ήθελες. Και σε πνίγει η ενοχή ενώ δεν θα έπρεπε καν να ανήκει στις ιστορίες σου η συγκεκριμένη. Μακάρι κάποια μέρα να καταλάβεις. Αλήθεια το εύχομαι.
Και η τελευταία ιστορία. Η πιο πρόσφατη. Πλέον είμαι σίγουρη πως θα είναι για καιρό η τελευταία. Παύουν να έρχονται όταν δεν τις χρειάζεσαι. Η συγκεκριμένη άφησε ένα τσίμπημα, έναν ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Αναπνέω βαριά με την πρώτη θύμισή της. Ένα γιατί αιωρείται και βαραίνει τον αέρα. Το φάντασμα αυτού που κάποτε ήταν. Που νόμιζα ότι ήταν. Τι γελοίο αλήθεια. Πάλι με πιάνουν τα γέλια. Κάποιες ελάχιστες αναμνήσεις προσπαθούν να με προσεγγίσουν για λίγο. Είναι τόσο θολές όμως. Η μουσική τους είναι πολύ σιγανή. Τις πετάω αδιάφορα στα σκουπίδια. Κλείνω τις προηγούμενες ιστορίες που ανέφερα σε ένα μακρυνό σκοτεινό συρτάρι. Παίρνω βαθιά ανάσα και χαμογελάω.
Είναι τρελό να είσαι ανάλαφρος σαν το φτερό. Έτσι νιώθω. Και ώρες ώρες τρομάζω. Τρομάζω με την ευκολία που κλείνω στο συρτάρι όλες αυτές τις ιστορίες. Τις κλειδώνω και πετάω κάπου το κλειδί. Δεν με νοιάζει. Ίσως ήταν μέχρι να μιλήσω για αυτές. Από εκεί και πέρα τελείωσε. Δεν μετάνιωσα τίποτα τελικά. Τίποτε απολύτως αυτούς τους 7-8 μήνες. Αλήθεια, ότι έκανα το έκανα με την ψυχή μου, μου έδωσε μαθήματά ζωής ή άφησε όμορφες αναμνήσεις. Τώρα βέβαια. Τότε ένιωθα ότι οτιδήποτε κάνω είναι λάθος. Ε δε γαμιέται. Ανοίξαν τα μάτια μου. Μου έκανε καλό αυτό το περίεργο ταξίδι. Το κλειδί από αυτό το γαμημένο συρτάρι. Ούτε καν με πονάει πια. Ίσως η τελευταία ιστορία να πονάει ακόμα λίγο. Λίγο όμως. Πολύ λίγο. Θα το κρατήσω αυτό το κλειδί. Θα το κρεμάσω στον λαιμό μου. Θα βγω μια βόλτα. Και θα γελάω με τα χάλια σας. Με τα χάλια και την κατάντια σου.
Καληνύχτα
Και η τελευταία ιστορία. Η πιο πρόσφατη. Πλέον είμαι σίγουρη πως θα είναι για καιρό η τελευταία. Παύουν να έρχονται όταν δεν τις χρειάζεσαι. Η συγκεκριμένη άφησε ένα τσίμπημα, έναν ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Αναπνέω βαριά με την πρώτη θύμισή της. Ένα γιατί αιωρείται και βαραίνει τον αέρα. Το φάντασμα αυτού που κάποτε ήταν. Που νόμιζα ότι ήταν. Τι γελοίο αλήθεια. Πάλι με πιάνουν τα γέλια. Κάποιες ελάχιστες αναμνήσεις προσπαθούν να με προσεγγίσουν για λίγο. Είναι τόσο θολές όμως. Η μουσική τους είναι πολύ σιγανή. Τις πετάω αδιάφορα στα σκουπίδια. Κλείνω τις προηγούμενες ιστορίες που ανέφερα σε ένα μακρυνό σκοτεινό συρτάρι. Παίρνω βαθιά ανάσα και χαμογελάω.
Είναι τρελό να είσαι ανάλαφρος σαν το φτερό. Έτσι νιώθω. Και ώρες ώρες τρομάζω. Τρομάζω με την ευκολία που κλείνω στο συρτάρι όλες αυτές τις ιστορίες. Τις κλειδώνω και πετάω κάπου το κλειδί. Δεν με νοιάζει. Ίσως ήταν μέχρι να μιλήσω για αυτές. Από εκεί και πέρα τελείωσε. Δεν μετάνιωσα τίποτα τελικά. Τίποτε απολύτως αυτούς τους 7-8 μήνες. Αλήθεια, ότι έκανα το έκανα με την ψυχή μου, μου έδωσε μαθήματά ζωής ή άφησε όμορφες αναμνήσεις. Τώρα βέβαια. Τότε ένιωθα ότι οτιδήποτε κάνω είναι λάθος. Ε δε γαμιέται. Ανοίξαν τα μάτια μου. Μου έκανε καλό αυτό το περίεργο ταξίδι. Το κλειδί από αυτό το γαμημένο συρτάρι. Ούτε καν με πονάει πια. Ίσως η τελευταία ιστορία να πονάει ακόμα λίγο. Λίγο όμως. Πολύ λίγο. Θα το κρατήσω αυτό το κλειδί. Θα το κρεμάσω στον λαιμό μου. Θα βγω μια βόλτα. Και θα γελάω με τα χάλια σας. Με τα χάλια και την κατάντια σου.
Καληνύχτα
No comments:
Post a Comment