Και σκέφτεσαι εάν πραγματικά η ζωή είναι ένα ατελείωτο ρίσκο. Και αναρωτιέσαι εάν πρέπει να ορμήσεις με τα μούτρα στην κάθε πρόκληση, μόνο και μόνο για να ζήσεις. Χωρίς να υπολογίσεις μετά όμως τις συνέπειες.
Και αν έρχονται καλύτερες μέρες? Και αν σιγά-σιγά το σκοτάδι κουράζεται να σε κυνηγάει? Και αν πρέπει να αναλωθείς σε άτομα που σε αγαπάνε και είναι διατεθειμένα να μαλακιστούν για να χαμογελάσεις?
Γιατί σε κάποιο σημείο σταματάει να υπάρχει το πρέπει. Και αρχίζει το θέλω.
Στο κάτω κάτω, μια φορά γίνεσαι 18. Πόσες ανέμελες δεκαετίες μαλάκινσης σου μένουν ακόμα? Ας αφήσουμε λοιπόν τα βαθυστόχαστα υπαρξιακά ερωτήματα για όταν η νύχτα δεν θα μπορεί πια να μας αγγίξει. Για όταν εκείνη θα φύγει από κοντά μου μια για πάντα.
Και θέλω πολύ αυτό το φθινόπωρο να με αγαπήσει όπως σκοπεύω να το αγαπήσω και εγώ.
Και αν έρχονται καλύτερες μέρες? Και αν σιγά-σιγά το σκοτάδι κουράζεται να σε κυνηγάει? Και αν πρέπει να αναλωθείς σε άτομα που σε αγαπάνε και είναι διατεθειμένα να μαλακιστούν για να χαμογελάσεις?
Γιατί σε κάποιο σημείο σταματάει να υπάρχει το πρέπει. Και αρχίζει το θέλω.
Στο κάτω κάτω, μια φορά γίνεσαι 18. Πόσες ανέμελες δεκαετίες μαλάκινσης σου μένουν ακόμα? Ας αφήσουμε λοιπόν τα βαθυστόχαστα υπαρξιακά ερωτήματα για όταν η νύχτα δεν θα μπορεί πια να μας αγγίξει. Για όταν εκείνη θα φύγει από κοντά μου μια για πάντα.
Και θέλω πολύ αυτό το φθινόπωρο να με αγαπήσει όπως σκοπεύω να το αγαπήσω και εγώ.
No comments:
Post a Comment