Δεν θέλω να θυμάμαι την εφηβεία μου. Κατέστρεψα οτιδήποτε θετικό είχα ως άνθρωπος, απέβαλλα το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας που μου είχε μείνει, κολύμπησα μέσα την ίδια μου την δειλία. Φοβήθηκα πάρα πολύ.
Αλλά σιγά σιγά, με την βοήθεια ενός ξεχωριστού ανθρώπου, πιάστηκα από το κάγκελο του κρεβατιού μου. Στήριξα όλη μου την δύναμη στα χέρια μου και αργά αργά κατάφερα και έκανα κάποια βήματα. Τα πόδια μου ήταν νεκρά, τα κατάφερα όμως.
Σε λίγο καιρό θα μπορώ να τρέξω :)
Μου λείπεις πολύ αλήθεια. Μου λείπει το αιώνιο χαμόγελό σου, και οι κουρτίνες στο δωμάτιο σου που μύριζαν εσύ. Μου λείπει το να γουρλώνεις απίστευτα τα μάτια σου όταν ετοιμαζόσουν να πεις κάτι αστείο. Η μανία που είχες με τις γαλάζιες σκιές και τα μολύβια.Μου λείπει η αλήθεια που μου πρόσφερες απλόχερα από όταν ήμασταν παιδιά. Τα παιχνίδια με τις κούκλες. Η Ζήνα και η Γαβριέλλα. Εκείνη η μέρα που μας βάλαν τιμωρία στην αίθουσα με το κουκλοθέατρο και περάσαμε τέλεια. Το θρανίο μας που το χώριζες για να μην το ζωγραφίζω. Οι αιώνιοι καυγάδες μας που τελείωναν πάντα με το κλείσιμο του τηλεφώνου. Τα μηνύματα τα ξημερώματα κάθε φορά που η ζωή μας μεγάλωνε με τις στιγμές της. Οι κλοτσιές σου όταν κοιμόμασταν μαζί. Και εκείνο το ένα και μοναδικό ροχαλητό που έριξες στο εξοχικό σου και με έκανε να ξεραθώ στο γέλιο μόνη μου μέσα στην νύχτα. Μου λείπει το να μεγαλώνω μαζί σου.
Όσο μεγαλώνω τόσο χάνω την πίστη μου σε καθημερινές αξίες. Έχω χάσει την πίστη μου ήδη στην μεγαλύτερη δύναμη, την αγάπη. Έχω χάσει την πίστη μου στην φιλία. Καθόμουν και σκεφτόμουν, γνωρίζεις καθημερινά άτομα τα οποία συμπαθείς και περνάτε ωραία. Ποιό είναι όμως εκείνο το κάτι που θα σε κάνει να νοιαστείς πραγματικά για εκείνα? Ποιό είναι εκείνο το ερέθισμα το οποίο θα σε κάνει να νιώσεις τον πόνο τους και να τα παρατήσεις όλα για να τους παρηγορήσεις? Αυτό που θα ενώσει τις ζωές σας για πάντα? Όλα ένα γαμημένο συμφέρον είναι. Κατέληξα λοιπόν ύστερα από πολλά χρόνια σκέψης, πως δυο είδη φιλίας μπορούν να είναι αληθινά και ανιδιοτελή.
Το πρώτο είναι οι παιδικές φιλίες, ή γενικά οι φιλίες που αρχίζουν πριν τα 13-14. Η αγνότητα που κρύβουμε μέσα μας μας οδηγεί πραγματικά στην αγκαλιά των άλλων. Πόσο αθώα κλαίγαμε για έναν φίλο μας στα 10 μας? Για αυτό αυτές οι φιλίες, ακόμα και αν δεν κρατάνε λόγω συμφέροντος,ξεχωρίζουν ως η μόνη περίπτωση στην οποία νοιάζεσαι πραγματικά για να είναι χαρούμενος ο άλλος. Στην οποία κλαις όταν κλαίει και εκείνος. Αυτές οι φιλίες είναι ένα είδος αγνού πλατωνικού έρωτα. Πάντα πίστευα πως ο έρωτας και η φιλία κρύβουν μέσα τους το ένα λίγο από το άλλο.
Το δεύτερο είδος είναι κατά την γνώμη μου οι φιλίες στις οποίες υπήρξε έρωτας ή δυνατή έλξη. Όταν μια σχέση με έναν άνθρωπο ξεκινά με έναν ερωτικό ενθουσιασμό να υπερκαλύπτει την μορφή του, μπορεί όταν αυτό κοπάσει (είτε μιλάμε για μονόπλευρο ή αμοιβαίο) να προκύψει πραγματικά μια πραγματική φιλία. Να θέλεις αλήθεια ο άλλος να είναι καλά.Αυτό ισχύει κυρίως για την φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών. Από την στιγμή που ξεπερνάμε τα ζωικά ένστικτα της αναπαραγωγής και της έλξης μπορούμε να φτάσουμε το ανώτερο, πνευματικό επίπεδο της φιλίας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι περιστασιακές παρέες. Στοπ.
Αλλά σιγά σιγά, με την βοήθεια ενός ξεχωριστού ανθρώπου, πιάστηκα από το κάγκελο του κρεβατιού μου. Στήριξα όλη μου την δύναμη στα χέρια μου και αργά αργά κατάφερα και έκανα κάποια βήματα. Τα πόδια μου ήταν νεκρά, τα κατάφερα όμως.
Σε λίγο καιρό θα μπορώ να τρέξω :)
Μου λείπεις πολύ αλήθεια. Μου λείπει το αιώνιο χαμόγελό σου, και οι κουρτίνες στο δωμάτιο σου που μύριζαν εσύ. Μου λείπει το να γουρλώνεις απίστευτα τα μάτια σου όταν ετοιμαζόσουν να πεις κάτι αστείο. Η μανία που είχες με τις γαλάζιες σκιές και τα μολύβια.Μου λείπει η αλήθεια που μου πρόσφερες απλόχερα από όταν ήμασταν παιδιά. Τα παιχνίδια με τις κούκλες. Η Ζήνα και η Γαβριέλλα. Εκείνη η μέρα που μας βάλαν τιμωρία στην αίθουσα με το κουκλοθέατρο και περάσαμε τέλεια. Το θρανίο μας που το χώριζες για να μην το ζωγραφίζω. Οι αιώνιοι καυγάδες μας που τελείωναν πάντα με το κλείσιμο του τηλεφώνου. Τα μηνύματα τα ξημερώματα κάθε φορά που η ζωή μας μεγάλωνε με τις στιγμές της. Οι κλοτσιές σου όταν κοιμόμασταν μαζί. Και εκείνο το ένα και μοναδικό ροχαλητό που έριξες στο εξοχικό σου και με έκανε να ξεραθώ στο γέλιο μόνη μου μέσα στην νύχτα. Μου λείπει το να μεγαλώνω μαζί σου.
Όσο μεγαλώνω τόσο χάνω την πίστη μου σε καθημερινές αξίες. Έχω χάσει την πίστη μου ήδη στην μεγαλύτερη δύναμη, την αγάπη. Έχω χάσει την πίστη μου στην φιλία. Καθόμουν και σκεφτόμουν, γνωρίζεις καθημερινά άτομα τα οποία συμπαθείς και περνάτε ωραία. Ποιό είναι όμως εκείνο το κάτι που θα σε κάνει να νοιαστείς πραγματικά για εκείνα? Ποιό είναι εκείνο το ερέθισμα το οποίο θα σε κάνει να νιώσεις τον πόνο τους και να τα παρατήσεις όλα για να τους παρηγορήσεις? Αυτό που θα ενώσει τις ζωές σας για πάντα? Όλα ένα γαμημένο συμφέρον είναι. Κατέληξα λοιπόν ύστερα από πολλά χρόνια σκέψης, πως δυο είδη φιλίας μπορούν να είναι αληθινά και ανιδιοτελή.
Το πρώτο είναι οι παιδικές φιλίες, ή γενικά οι φιλίες που αρχίζουν πριν τα 13-14. Η αγνότητα που κρύβουμε μέσα μας μας οδηγεί πραγματικά στην αγκαλιά των άλλων. Πόσο αθώα κλαίγαμε για έναν φίλο μας στα 10 μας? Για αυτό αυτές οι φιλίες, ακόμα και αν δεν κρατάνε λόγω συμφέροντος,ξεχωρίζουν ως η μόνη περίπτωση στην οποία νοιάζεσαι πραγματικά για να είναι χαρούμενος ο άλλος. Στην οποία κλαις όταν κλαίει και εκείνος. Αυτές οι φιλίες είναι ένα είδος αγνού πλατωνικού έρωτα. Πάντα πίστευα πως ο έρωτας και η φιλία κρύβουν μέσα τους το ένα λίγο από το άλλο.
Το δεύτερο είδος είναι κατά την γνώμη μου οι φιλίες στις οποίες υπήρξε έρωτας ή δυνατή έλξη. Όταν μια σχέση με έναν άνθρωπο ξεκινά με έναν ερωτικό ενθουσιασμό να υπερκαλύπτει την μορφή του, μπορεί όταν αυτό κοπάσει (είτε μιλάμε για μονόπλευρο ή αμοιβαίο) να προκύψει πραγματικά μια πραγματική φιλία. Να θέλεις αλήθεια ο άλλος να είναι καλά.Αυτό ισχύει κυρίως για την φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών. Από την στιγμή που ξεπερνάμε τα ζωικά ένστικτα της αναπαραγωγής και της έλξης μπορούμε να φτάσουμε το ανώτερο, πνευματικό επίπεδο της φιλίας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι περιστασιακές παρέες. Στοπ.
No comments:
Post a Comment