Μπαμ.

Το κείμενο αυτό δεν είναι καν κείμενο. Δεν το δούλεψα, δεν θα το ξανακοιτάξω, είναι απλά όπως έχω ξαναπεί να εκφράσω γραπτά όσα με γεμίζουν χωρίς να πολυσκεφτώ αν βγάζουν νόημα ή αν θα τα καταλάβει κανείς. Δεν με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση.    

    Είναι αυτές οι στιγμές που κάτι συμβαίνει, και αντί να σε ρίχνει ψυχολογικά σου ανοίγει τα μάτια τόσο απότομα, που απορείς πώς δεν έβλεπες τόσο καιρό τα χάλια σου. Έτσι έγινε και με μένα. Σαν βόμβα άρχισαν να πέφτουν οι διαπιστώσεις στο μπερδεμένο μου κεφάλι. Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν. Ξυπνάω και πλέον ξέρω. Γνωρίζω. Όλα ήταν απλά. Επιτέλους είδα αντί να κοιτάξω μόνο.

    Ξαφνικά δημιουργήθηκαν δυο πολύ περίεργες καταστάσεις μέσα μου πάλι. Την πρώτη δεν θα την περίμενε κανείς. Νιώθω ξαφνικά πολύ δυνατή. Αρκετά ώστε να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου. Να χαίρομαι όταν ξυπνάω μόνη μου στο σπίτι, φτιάχνω καφέ και τραγουδάω όποιο χαζό τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό. Να χαίρομαι όταν με παίρνουν τηλέφωνο άτομα που αγαπάω και μου λένε χαζομάρες. Να γελάω, επιτέλους! Να έχω μια δική μου ζωή στα χέρια μου, με μικρές ασήμαντες αλλά τόσο σημαντικές ταυτόχρονα στιγμές για εμένα. Η επόμενη σκηνή που θα ζωγραφίσω, το τραγούδι που θα παλέψω να βγάλω, τα ρούχα που θα βάλω αύριο, οι αηδίες της τηλεόρασης που με βοηθούν να σκοτώσω ώρα, τα ανιμε που θα μου κρατήσουν συντροφιά, η σχολή μου και τα παιδιά εκεί που αγαπάω τόσο πολύ. Μια βόλτα στο Σύνταγμα, τα πλαστικά φαγητά στα Μακ, τα τσιγάρα που φεύγουν τόσο γρήγορα.

    Αρνούμαι λοιπόν! Αρνούμαι να πέσω και άλλο! Κανείς δεν θα σε βοηθήσει να ζήσεις εάν δεν το θέλεις εσύ ο ίδιος πρώτα.

  Όχι άλλη επιφάνεια στην ζωή μου. Κουράστηκα να πνίγομαι μέσα σε τόσους άγνωστους ανθρώπους. Ξέρω ποιοι με κάνουν καλά και τους χρειάζομαι, και μόνο εκείνοι έχουν πλέον μια θέση στην ζωή μου. Λίγη αλήθεια επιτέλους! Ή όπως λέει και η Μαργαρίτα, κάτι ουσιαστικό. Ουσία.

    Η δεύτερη κατάσταση είναι πιο κρυφή και ανεξερεύνητη. Όσο δυνατή άρχισα να νιώθω για τον εαυτό μου, όση σιγουριά για τις επόμενες κινήσεις μου με γέμισε αφαιρέθηκε από την ελπίδα που με κράταγε τόσο καιρό. Δεν ελπίζω πια. Δεν ψάχνω πια. Δεν πιστεύω σε όσα με κάναν να ορμάω με βάση το ένστικτό μου. Δεν κυνηγάω πλέον κανέναν και τίποτα. Ο κυνηγός κατέληξε θύμα. Και πόνεσε. Τόσο πολύ, ώστε να νιώθω παγωμένος όσον αφορά το μέσα του. Σαν ένα ρολόι που έχει σταματήσει. Παγωμένος αλλά σίγουρος. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, λέει μια πολύ κλισέ ατάκα. Πόσο αληθινή όμως είναι! Τίποτα δεν με σκότωσε τους τελευταίους 6-7 μήνες, τίποτα. Αντίθετα, βγαίνω πιο δυνατή, πιο προσεκτική, πιο σίγουρη από όλα αυτά. Θα κάνω καιρό να δω τα σαπισμένα χέρια σου. Γιατί τουλάχιστον τώρα μικρή μου, δεν σε χρειάζομαι. Έχω εμένα.

  Και νιώθω έτοιμη! Έτοιμη για οτιδήποτε. Μου χρειάζονταν όλα αυτά τόσο καιρό. Με δοκίμασαν. Και βγαίνω νικήτρια από τον πάτο. Γιατί επιλέγω να εισπνεύσω τον αέρα στην επιφάνεια.

Και μέχρι στιγμής το καταφέρνω καλά.