Είναι τρομερό να ξυπνάς μετά από χρόνια άγνοια. Χρησιμοποιώ την λέξη ''τρομερό'' γιατί για μένει δηλώνει κάτι μεγάλο και απότομο. Ούτε καλό ούτε κακό.
Τα χρώματα, τα σπίτια, οι άνθρωποι γύρω μου μοιάζουν διαφορετικοί. Σαν να απέκτησε ποιότητα και νόημα η ύπαρξή τους. Ο καφές το πρωί είναι αρκετά πικρός ώστε να χαμογελάσω στραβομουτσουνιάζοντας. Θα ρίξω ζάχαρη και γάλα μέσα. Θα τον κάνω όσο γλυκό θέλω.
Έτσι σαν τον καφέ μπορούμε να φτιάξουμε την ζωή μας. Το γάλα και η ζάχαρη δεν χρειάζεται να είναι χρήματα. Ουσιαστικά η πραγματική ζωή έρχεται όταν σταματήσεις να ψάχνεις το νόημά της. Όταν σέβεσαι τόσο πολύ τον εαυτό σου ώστε τιμάς τις στιγμές που είσαι μόνος σου. Ασχολείσαι με ότι σου αρέσει και σε γεμίζει χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Δεν σε νοιάζει πια τι σκέφτεται ο κόσμος. Είσαι αληθινή απέναντι σε όποιον θες, την στιγμή που θες. Γιατί πλέον είναι μαγικό να είσαι ο εαυτός σου.
Θέλει πολλή δύναμη να αναδυθείς από τον πάτο. Πολύ κόπο και πολύ πόνο. Θέλει να δεις τον εαυτό σου να ξεφτιλίζεται μπροστά στα μάτια σου, και να τον βρίσεις σαν να ήσουν τρίτος. Θέλει να αυτοσαρκαστείς όσο ποτέ. Να αντέξεις την ντροπή που συνοδεύει το ξύπνημα. Εκείνο το φριχτό συναίσθημα της ντροπής. Ντροπή για κάθε πράξη, κάθε λέξη που πέταξες δίχως να το σκεφτείς, απλά γιατί μπορούσες. Ντροπή για κάθε λάθος επιλογή που δεν καταλάβαινες ούτε καν για ποιόν λόγο έκανες. Ντροπή που δεν διόρθωσες τα πράγματα νωρίτερα και άφησες τον εαυτό σου να φύγει. Ντροπή για κάθε ξύπνημα μέσα σε ένα σώμα που δεν ήταν δικό σου.
Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά πλάσματα. Εξαιρετικά εγωιστικά. Μπορεί να ξέρουμε τα ελαττώματα και τα ψεγάδια μας, μπορεί να τα παραδεχόμαστε κάποιες φορές, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Είμαστε τόσο εγωιστές που τιμάμε ακόμα και τα κακά στοιχεία του εαυτού μας, χωρίς να προσπαθήσουμε καν να τα βελτιώσουμε. Και κάποιες φορές χρειαζόμαστε χαστούκια από την ζωή για να ανοίξουν τα μάτια μας. Άσχημο να χρειαστεί να πέσεις για να μάθεις. Τόσο ανθρώπινο όμως ταυτόχρονα!
Κάνει κρύο αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει που έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Που προσπαθώ να διαβάσω, που χαλάω μηχανικά τις αφέλειες στο μέτωπό μου, που ζωγραφίζω καρτούν στην άκρη του βιβλίου. Μου αρέσει που παίρνω τηλέφωνα και γκρινιάζω, γελάω, κλαίω.
Όλα αποκτούν νόημα από την στιγμή που σταματάς να το ψάχνεις.
Τα χρώματα, τα σπίτια, οι άνθρωποι γύρω μου μοιάζουν διαφορετικοί. Σαν να απέκτησε ποιότητα και νόημα η ύπαρξή τους. Ο καφές το πρωί είναι αρκετά πικρός ώστε να χαμογελάσω στραβομουτσουνιάζοντας. Θα ρίξω ζάχαρη και γάλα μέσα. Θα τον κάνω όσο γλυκό θέλω.
Έτσι σαν τον καφέ μπορούμε να φτιάξουμε την ζωή μας. Το γάλα και η ζάχαρη δεν χρειάζεται να είναι χρήματα. Ουσιαστικά η πραγματική ζωή έρχεται όταν σταματήσεις να ψάχνεις το νόημά της. Όταν σέβεσαι τόσο πολύ τον εαυτό σου ώστε τιμάς τις στιγμές που είσαι μόνος σου. Ασχολείσαι με ότι σου αρέσει και σε γεμίζει χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Δεν σε νοιάζει πια τι σκέφτεται ο κόσμος. Είσαι αληθινή απέναντι σε όποιον θες, την στιγμή που θες. Γιατί πλέον είναι μαγικό να είσαι ο εαυτός σου.
Θέλει πολλή δύναμη να αναδυθείς από τον πάτο. Πολύ κόπο και πολύ πόνο. Θέλει να δεις τον εαυτό σου να ξεφτιλίζεται μπροστά στα μάτια σου, και να τον βρίσεις σαν να ήσουν τρίτος. Θέλει να αυτοσαρκαστείς όσο ποτέ. Να αντέξεις την ντροπή που συνοδεύει το ξύπνημα. Εκείνο το φριχτό συναίσθημα της ντροπής. Ντροπή για κάθε πράξη, κάθε λέξη που πέταξες δίχως να το σκεφτείς, απλά γιατί μπορούσες. Ντροπή για κάθε λάθος επιλογή που δεν καταλάβαινες ούτε καν για ποιόν λόγο έκανες. Ντροπή που δεν διόρθωσες τα πράγματα νωρίτερα και άφησες τον εαυτό σου να φύγει. Ντροπή για κάθε ξύπνημα μέσα σε ένα σώμα που δεν ήταν δικό σου.
Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά πλάσματα. Εξαιρετικά εγωιστικά. Μπορεί να ξέρουμε τα ελαττώματα και τα ψεγάδια μας, μπορεί να τα παραδεχόμαστε κάποιες φορές, αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Είμαστε τόσο εγωιστές που τιμάμε ακόμα και τα κακά στοιχεία του εαυτού μας, χωρίς να προσπαθήσουμε καν να τα βελτιώσουμε. Και κάποιες φορές χρειαζόμαστε χαστούκια από την ζωή για να ανοίξουν τα μάτια μας. Άσχημο να χρειαστεί να πέσεις για να μάθεις. Τόσο ανθρώπινο όμως ταυτόχρονα!
Κάνει κρύο αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει που έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Που προσπαθώ να διαβάσω, που χαλάω μηχανικά τις αφέλειες στο μέτωπό μου, που ζωγραφίζω καρτούν στην άκρη του βιβλίου. Μου αρέσει που παίρνω τηλέφωνα και γκρινιάζω, γελάω, κλαίω.
Όλα αποκτούν νόημα από την στιγμή που σταματάς να το ψάχνεις.
No comments:
Post a Comment