.

    Θυμάμαι πάλι απόψε, τώρα που σβήσαν τα φώτα και η μόνη ένδειξη ζωής είναι το τεχνητό φως του υπολογιστή στο σκοτεινό σαλόνι. Θυμάμαι πάλι απόψε ολομόναχη. Παραληρώ στο μέρος αυτό που γράφω, στο σπίτι μου, στον τοίχο που θα κάτσει να με ακούσει. Που δεν θα κρίνει ποτέ τίποτα. Θα ρουφήξει διψασμένα όσα του πω.

  Ήρθαν πάλι και με έπνιξαν! Τόσες μυρωδιές! Θυμάμαι! Την πικρή γεύση του καφέ. Το κύμα που έσκαγε. Την άμμο που τρύπωνε παιχνιδιάρικα μέσα στα ρούχα μου. Τα αστέρια να τρέχουν σε ένα τεράστιο βαθύ μπλε που το λένε ουρανό. Ποιό θα προφτάσει να πέσει πρώτο στη γη.

  Νιώθω σαν να γέρασα δέκα χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι. Σαν να έχασα αρκετή Δάφνη. Σαν να έχασα όλη την Δάφνη ίσως.

  Αφού με πνίγουν! Τρία αρώματα που με σημάδεψαν, τρεις ιστορίες και τρεις πυροβολισμοί στις ελπίδες μου.

 Μπαμ x3. Και δεν έχει μετά. Μετά τίποτα.