18

   Σε λίγη ώρα γίνομαι επισήμως ενήλικη. Δεν ξέρω γιατί του έχω δώσει τόση σημασία, άλλοι άνθρωποι ούτε καν το συζητάνε όταν έρχεται. Απλά το ότι πλέον μεγαλώνω με έχει βάλει σε σκέψεις.

   Γενικά στην ζωή μου μέχρι στιγμής μπορώ να πω ότι βιάστηκα πάρα πολύ. Βιάστηκα απελπισμένα να δοκιμάσω όσα περισσότερα μπορώ, ακόμα και αν ήμουν παιδί. Δεν με ένοιαζε. Ζούσα έντονα,γρήγορα και χωρίς συνέπειες. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

  Από όταν ήμουν μικρή,όταν με ρωτούσαν πιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο μου έδινα μια μάλλον περίεργη απάντηση ''Θέλω να ζήσω''. Όχι, δεν είχα προβλήματα επιβίωσης ποτέ για να επιθυμώ να ζήσω. Ήταν ένας απλοικός, υπεραπλουστευμένος τρόπος να περιγράψω τότε το χάος που επικρατούσε μέσα στο μυαλό μου. Την επιθυμία μου από παιδί να μαζέψω μέσα μου όλες τις γεύσεις, τα αρώματα, τις ομορφιές και τις αισθήσεις του κόσμου. Να ζήσω την ζωή μέχρι το κόκκαλο και να πεθάνω νωρίς. Το ήθελα απελπισμένα. Να δοκιμάσω απαγορευμένους καρπούς.

  Δεν ξέρω αν είναι άσχημο. Δεν ξέρω αν είναι λάθος. Γνωρίζω όμως πως η κοινωνία μας στιγματίζει αυτόν τον τρόπο σκέψης ως αυτοκαταστροφικό και ανώριμο. Παιδικό. Μα ποιός είπε ότι μεγάλωσα ποτέ?

  Άνθρωποι του κύκλου μου απορούν πως ώρες ώρες είμαι τόσο προστατευτική απέναντί τους και ύστερα πάω και κάνω δέκα φορές χειρότερα. Μια απελπισμένη ρομαντική ψυχή θα αποκαλούσε τον εαυτό της ''αυτοκαταστροφικό'', θα έλεγε πως μόνο αυτά της αξίζουν, και γενικότερα, θα μοιρολογούσε χωρίς λόγο. Εγώ δεν έχω εξήγηση για το τι με ωθεί προς το κακό. Το ''κακό'' όπως το ονόμασε ο άνθρωπος. Όπως το έκρινε λανθασμένα ο ίδιος. Το σκοτάδι με αγαπάει, δεν με διώχνει μακριά του. Δεν με νοιάζει που δεν μπορώ να δω μέσα του, ακούω,οσφραίνομαι και νιώθω τα πάντα γύρω μου. Και το επιδιώκω, σε κάθε πτυχή, σε κάθε φάσμα της ζωής μου. Γιατί μου αρέσει. Μου αρέσει να χάνομαι. Να χάνομαι σε κόσμους μαγικούς. Τόσο κακό είναι?

  Μπορώ λοιπόν να έχω τον λανθασμένο τίτλο της σοβαρής και της λογικής. Που θα σου δώσει σωστές συμβουλές και θα σε βάλει στον ίσιο δρόμο. Μα ποιός αλήθεια ξέρει πόσο ανώριμη είναι η ψυχή μου? Πόσο ηλίθια, με παντελή έλλειψη λογικής. Πόσο τρελή. Πόσο παιδική. Κανείς. Κανείς δεν ξέρει ποιά είμαι. Και κανείς δεν θα μάθει. Έτσι είναι καλύτερα. Πολύ καλύτερα.

  Από εδώ και πέρα λοιπόν θα ζήσω δέκα φορές πιο έντονα από όσο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας. Γιατί αλήθεια δεν με νοιάζει. Έχω έναν στόχο στο κάτω κάτω.

  Έτσι και αλλιώς, δεν κάνω κάτι κακό έτσι δεν είναι? Δεν υπάρχει η έννοια κακό. Υπάρχουν αυτά που θέλουμε και αυτά που φοβόμαστε να διεκδικήσουμε.