?

    Γύρισα πριν από καμιά ώρα από την σχολή. Από τις 8 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδι κέντρο. Ήταν απίστευτη εμπειρία πραγματικά, πέρασα υπέροχα και γνώρισα πολύ κόσμο.

   Κι όμως τώρα γιατί πονάω τόσο πολύ μέσα μου? Διάβαζα τα τελευταία μηνύματα, να γιατί. Και αυτή την στιγμή νιώθω ο πιο μόνος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο. Και μάλλον είμαι.

  Πόσα συγγνώμη μπορούν να αναιρέσουν κάτι που έπρεπε να γίνει? Κανένα. Ακριβώς γιατί έπρεπε. Αφού λοιπόν θεώρησα ότι μπορούσα να ζήσω την ζωή μου χωρίς την παρουσία σου,τότε γιατί μου λείπεις? Γιατί σε ψάχνω ακόμα?

  Για άλλη μια φορά στην θολούρα του μυαλού μου θα απαντήσω μόνη μου. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις. Μόνο εσύ κατάλαβες και δέχτηκες αυτό που είμαι όπως κανένας άλλος. Το αγκάλιασες και το προστάτεψες με όλη σου την δύναμη. Αλλά ξαφνικά τελείωσε.

  Αλήθεια δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σωστό ή όχι. Αυτό που ξέρω και μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως κουράστηκα. Γιατί ξέρω πως κανείς δεν μπορεί να δει όπως εσύ. Να δει μέσα μου, πέρα από την επιφάνεια. Τις ανάγκες μου, τις τρέλες μου, τα σκαμπανεβάσματά μου. Να τα αγαπήσει και να μου δώσει το περιθώριο να αγαπήσω και εγώ τα δικά του.

  Όχι λοιπόν. Αυτό ήταν αυτή η μια και η μοναδική φορά. Δεν πρόκειται να ξανάρθει.

  Ίσως δεν θέλω και να έρθει ποτέ ξανά. Γιατί εκείνο ήταν μοναδικό. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ.