Λοιπόν πριν λίγο ξεράθηκα στο γέλιο. Έκλαιγα και χτυπιόμουν. Αλήθεια γέλαγα με τα μούτρα μου. Γιατί τα κατάφερες.
Τελικά με έκανες να πονέσω.
Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο πάγος που είχα τόσα χρόνια μέσα μου έλιωσε για μια στιγμή. Ότι κατάφερες και τόσο γρήγορα τον διαπέρασες για λίγο.Πάντα για λίγο. Εσύ, αλήθεια, δεν ήσουν παρά μια μικροσκοπική κηλίδα στον θρίαμβό μου? Είχα γυρίσει ήδη γρήγορα τις σελίδες μου. Δεν σε χρειαζόμουν. Όσο είχα ακόμα δύναμη, έπαιξα ένα παιχνίδι χωρίς να ορίσω κανόνες. Εγώ μοίραζα τα χαρτιά.
Κι όμως. Πόνεσα.
Με ξαναπιάσαν γέλια. Σαν να γελάει μαζί μου κάποιος εκεί πάνω, να με δείχνει με το δάχτυλο και να λέει βουρκωμένος ''Καλά να πάθεις''.
Καλά να πάθω λοιπόν. Γιατί το επόμενο μεγάλο δώρο ή την επόμενη μεγάλη κατάρα που θα σου χαρίσει η ζωή δεν τα περιμένουμε. Είναι εδώ για να ανατρέψουν όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Έτσι γίνεται πικάντικη η ζωή, με καταστάσεις παύλα μπαχαρικά που σκανδαλίζουν και φέρνουν τα πάνω-κάτω. Και το κατάφεραν, Το κατάφερες γαμώτο.
Νίκησες. Όκ. Εσύ, νίκησες. Γιατί πόνεσα τελικά. Και ας μην το κατάλαβε κανείς.
Πάμε παρακάτω λοιπόν. Υποθέτω.
Γαμώτο.
No comments:
Post a Comment