Λοιπόν, είχα μια πολύ δύσκολη μέρα. Βασικά λάθος. Είχα μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα εβδομάδα. Άλλαξαν πολλά, και ακόμα φοβάμαι κάποια πολύ σοβαρά θέματα. Θα μπορούσα λοιπόν να αρχίσω να πετάω χριστοπαναγίες και άντε πηδήξου και ουστ καριόλη σε όλα τα άτομα γύρω μου. Δεν το έκανα όμως. Δεν φταίνε στο κάτω-κάτω οι άλλοι που η ζωή αποφάσισε να παίξει τραμπολίνο πάνω στην ψυχή μου. Και χοροπηδάει και με δύναμη γαμώτο της.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή εάν όλα λειτουργούσαν όπως οι ιστορίες στα βιβλία αγγλικών όταν είμασταν μικρά. Λάθος. Όχι όμορφη. Εύκολη.
Βλέπεις, οι ήρωες ήταν πάντα όμορφοι. Για να δώσουν δήθεν την εντύπωση της πολιτισμικής ποικιλίας, οι σχεδιαστές των βιβλίων είχαν ΠΑΝΤΑ μια ξανθιά γκόμενα, με μια Κινέζα ή έγχρωμη κολλητή. Το ίδιο και τα αγόρια. Φόραγαν όλοι χρωματιστά μπλουζάκια και αθλητικά. Είχαν όλοι άσπρα αστραφτερά χαμόγελα. Ο ένας γούσταρε μπάσκετ και ο άλλος ζωγραφική. Χαμογέλαγαν ηλίθια ακόμα και όταν ήταν μέσα στην τάξη. Λες και πέρναγαν καλά. Οι συζητήσεις τους περιστρέφονταν γύρω από το τι έφαγαν το μεσημέρι (για τις μικρότερες τάξεις) μέχρι το σε ποια ταινία θα πάνε το βράδυ (θυμάστε την εκνευριστική παρουσία του σινεμά όταν μαθαίναμε τον future? Οι τύποι πρέπει να ήξεραν απέξω όλα τα προγράμματα, χειμερινά και θερινά!) και το ότι πρέπει να πάρουν ομπρέλα γιατί το δελτίο είπε ότι θα βρέξει. Τόσα χρόνια οι ίδιοι ηλίθιοι διάλογοι. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει και άλλος πιο κουλτουριάρικος και αξιοπρεπής (για μένα) τρόπος να μάθεις αγγλικά. Έλα όμως που έχω νεύρα και αυτή η βλακεία με τα βιβλία αγγλικών στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδώ και δυο μέρες!
Που λες λοιπόν αυτό το άσκοπο παραλήρημα με τα βιβλία αγγλικών που με έχει πιάσει εδώ και τόσην ώρα μάλλον οφείλεται στην γενικότερη βεντέτα που έχω με το λεγόμενο ''αμερικάνικο όνειρο'' από παιδί. Απλά ήμουν πολύ περίεργη μικρή και παρόλο που σαν όλα τα παιδάκια έπαιζα με κούκλες και επιθυμούσα γύρω μου το ξανθό, το καθαρό και το φωτεινό (η αρία φυλή όπως προβάλλεται δυστυχώς από τις Barbie) ένιωθα πάντα μια σαπίλα από πίσω τους. Με αηδίαζαν. Μου φαίνονταν τόσο ψεύτικα. Τόσο ίδια όλα. Για αυτό και μου άρεσε να χαλάω και να μεταποιώ τα παιχνίδια μου. Να τους δίνω ταυτότητα. Να έχουν να πουν μια ιστορία.
Τέτοιες μέρες λοιπόν που σκέφτομαι τι σκατά κάνω σε αυτόν τον κόσμο και που θα καταλήξω, τέτοιες μέρες λοιπόν θέλω να πιάσω μια ξανθιά με ροζ στον δρόμο και να της βγάλω τα άντερα. Να την ξεκοιλιάσω με τον σουγιά από την Κρήτη που έχουμε στην κουζίνα. Αργά αργά.Έτσι στην ψύχρα. Να την βάλω να φάει το σιχαμένο της ροζ. Το χαμόγελό της που με τσατίζει. Τα all-star που πάντα τα δούλευα γιατί τα φόραγαν όλοι. Το κινητό της με την Hello Kitty που είναι γεμάτο με ''ti kaneis xazi mou???'' ''Bariemai'' ''S'agapo mwro mouuu <3 <3'' Με τέτοιες άπειρες ψευτιές. Όλα ψέματα είναι παιδιά. Όλα. Ποιό ομαδικό πνεύμα και πίπες? Τι να το κάνεις το ομαδικό πνεύμα στον έξω κόσμο? Θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά να βγάζουν τους πάντες από την μέση για να πάρουν αυτό που θέλουν. Να παλεύουν για να λάμψουν πάνω από άλλους. Θα έπρεπε από μικρή ηλικία οι καρδούλες τους να γίνονται πέτρινες. Ποιός έρωτας και κλάματα? Τα παιδιά αυτά θα ήταν πάντα έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον πόνο. Δεν θα τους άγγιζε.
Αλλά όοοοοοοοχι, εμείς έπρεπε να μεγαλώσουμε με τις καυλάρες του Disney που παντρεύονταν ζάμπλουτους πρίγκιπες που τις αγαπούσαν ΟΠΩΣ και να ήταν, και ας ήταν η μια με λέπια, η άλλη πτώμα (οι δυο βασικά) η άλλη βρομιάρα μέσα στις στάχτες και η άλλη τσιγγάνα γύφτισα. Α, τώρα που είπα τσιγγάνα, ίσχυε και από την άλλη πλευρά! Η Εσμεράλδα καλό πουτανάκι ήταν, είχε τον ξανθό ιππότη αλλά κούναγε την ουρά της και στο τέρας τον Κουάσι. Χέσε με λοιπόν.
Και η πλύση εγκεφάλου δεν σταματάει εδώ! Μετά ερχόταν το Notebook στην εφηβεία και μας δίναν ηλίθιες ελπίδες ότι ένας κούκλος μαλάκας θα μας περιμένει κλαίγοντας για 7 χρόνια ακόμα και αν τον είπαμε ξυπόλυτο και γύφτο και τον αφήσαμε, και ότι μετά παρατάμε γάμους γιαγιάδες σκυλιά παιδιά και τρέχουμε και πηδιόμαστε μαζί του ασταμάτητα για δυο μέρες σε κόκκινα σεντόνια. Α ναι και μετά η δύναμη της (εμμ, 50χρονης?) αγάπης μας νικάει και την νόσο του Αλτσχάιμερ. Oh please.
Ντάξει, υπάρχει και το Eternal Sunshine Of A Spotless Mind ως πιο εναλλακτικό, που είναι και από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά ακόμα και εκεί σπάστηκα με το τέλος. Αφού στο τέλος θα βλέπεις την φάτσα του και θα ξερνάς, αξίζει αλήθεια να προσπαθήσεις ενώ ξέρεις ΑΚΡΙΒΩΣ πως θα καταλήξει? Αλλά anyway, δεν πρόκειται να κράξω αυτή την ταινία. Έχει κρατήσει ένα κομμάτι μου. Και ένα δικό σου.
Θα θελα ένα τσιγάρο τώρα που έρχονται πάλι σαν χιονοστιβάδα οι αναμνήσεις. Λίγο καπνό να με ζαλίσει και να σταματήσει αυτό το βραδινό παραλήρημα. Να μουδιάσω λίγο και να μην μου λείπουν άτομα που δεν πρέπει να μου λείπουν.
Δεν ξέρω πια τι περιμένω από την ζωή μου. Και γίνομαι 18 σε μια εβδομάδα.
Γαμώ την πουτάνα μου.
Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή εάν όλα λειτουργούσαν όπως οι ιστορίες στα βιβλία αγγλικών όταν είμασταν μικρά. Λάθος. Όχι όμορφη. Εύκολη.
Βλέπεις, οι ήρωες ήταν πάντα όμορφοι. Για να δώσουν δήθεν την εντύπωση της πολιτισμικής ποικιλίας, οι σχεδιαστές των βιβλίων είχαν ΠΑΝΤΑ μια ξανθιά γκόμενα, με μια Κινέζα ή έγχρωμη κολλητή. Το ίδιο και τα αγόρια. Φόραγαν όλοι χρωματιστά μπλουζάκια και αθλητικά. Είχαν όλοι άσπρα αστραφτερά χαμόγελα. Ο ένας γούσταρε μπάσκετ και ο άλλος ζωγραφική. Χαμογέλαγαν ηλίθια ακόμα και όταν ήταν μέσα στην τάξη. Λες και πέρναγαν καλά. Οι συζητήσεις τους περιστρέφονταν γύρω από το τι έφαγαν το μεσημέρι (για τις μικρότερες τάξεις) μέχρι το σε ποια ταινία θα πάνε το βράδυ (θυμάστε την εκνευριστική παρουσία του σινεμά όταν μαθαίναμε τον future? Οι τύποι πρέπει να ήξεραν απέξω όλα τα προγράμματα, χειμερινά και θερινά!) και το ότι πρέπει να πάρουν ομπρέλα γιατί το δελτίο είπε ότι θα βρέξει. Τόσα χρόνια οι ίδιοι ηλίθιοι διάλογοι. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει και άλλος πιο κουλτουριάρικος και αξιοπρεπής (για μένα) τρόπος να μάθεις αγγλικά. Έλα όμως που έχω νεύρα και αυτή η βλακεία με τα βιβλία αγγλικών στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδώ και δυο μέρες!
Που λες λοιπόν αυτό το άσκοπο παραλήρημα με τα βιβλία αγγλικών που με έχει πιάσει εδώ και τόσην ώρα μάλλον οφείλεται στην γενικότερη βεντέτα που έχω με το λεγόμενο ''αμερικάνικο όνειρο'' από παιδί. Απλά ήμουν πολύ περίεργη μικρή και παρόλο που σαν όλα τα παιδάκια έπαιζα με κούκλες και επιθυμούσα γύρω μου το ξανθό, το καθαρό και το φωτεινό (η αρία φυλή όπως προβάλλεται δυστυχώς από τις Barbie) ένιωθα πάντα μια σαπίλα από πίσω τους. Με αηδίαζαν. Μου φαίνονταν τόσο ψεύτικα. Τόσο ίδια όλα. Για αυτό και μου άρεσε να χαλάω και να μεταποιώ τα παιχνίδια μου. Να τους δίνω ταυτότητα. Να έχουν να πουν μια ιστορία.
Τέτοιες μέρες λοιπόν που σκέφτομαι τι σκατά κάνω σε αυτόν τον κόσμο και που θα καταλήξω, τέτοιες μέρες λοιπόν θέλω να πιάσω μια ξανθιά με ροζ στον δρόμο και να της βγάλω τα άντερα. Να την ξεκοιλιάσω με τον σουγιά από την Κρήτη που έχουμε στην κουζίνα. Αργά αργά.Έτσι στην ψύχρα. Να την βάλω να φάει το σιχαμένο της ροζ. Το χαμόγελό της που με τσατίζει. Τα all-star που πάντα τα δούλευα γιατί τα φόραγαν όλοι. Το κινητό της με την Hello Kitty που είναι γεμάτο με ''ti kaneis xazi mou???'' ''Bariemai'' ''S'agapo mwro mouuu <3 <3'' Με τέτοιες άπειρες ψευτιές. Όλα ψέματα είναι παιδιά. Όλα. Ποιό ομαδικό πνεύμα και πίπες? Τι να το κάνεις το ομαδικό πνεύμα στον έξω κόσμο? Θα έπρεπε να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά να βγάζουν τους πάντες από την μέση για να πάρουν αυτό που θέλουν. Να παλεύουν για να λάμψουν πάνω από άλλους. Θα έπρεπε από μικρή ηλικία οι καρδούλες τους να γίνονται πέτρινες. Ποιός έρωτας και κλάματα? Τα παιδιά αυτά θα ήταν πάντα έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον πόνο. Δεν θα τους άγγιζε.
Αλλά όοοοοοοοχι, εμείς έπρεπε να μεγαλώσουμε με τις καυλάρες του Disney που παντρεύονταν ζάμπλουτους πρίγκιπες που τις αγαπούσαν ΟΠΩΣ και να ήταν, και ας ήταν η μια με λέπια, η άλλη πτώμα (οι δυο βασικά) η άλλη βρομιάρα μέσα στις στάχτες και η άλλη τσιγγάνα γύφτισα. Α, τώρα που είπα τσιγγάνα, ίσχυε και από την άλλη πλευρά! Η Εσμεράλδα καλό πουτανάκι ήταν, είχε τον ξανθό ιππότη αλλά κούναγε την ουρά της και στο τέρας τον Κουάσι. Χέσε με λοιπόν.
Και η πλύση εγκεφάλου δεν σταματάει εδώ! Μετά ερχόταν το Notebook στην εφηβεία και μας δίναν ηλίθιες ελπίδες ότι ένας κούκλος μαλάκας θα μας περιμένει κλαίγοντας για 7 χρόνια ακόμα και αν τον είπαμε ξυπόλυτο και γύφτο και τον αφήσαμε, και ότι μετά παρατάμε γάμους γιαγιάδες σκυλιά παιδιά και τρέχουμε και πηδιόμαστε μαζί του ασταμάτητα για δυο μέρες σε κόκκινα σεντόνια. Α ναι και μετά η δύναμη της (εμμ, 50χρονης?) αγάπης μας νικάει και την νόσο του Αλτσχάιμερ. Oh please.
Ντάξει, υπάρχει και το Eternal Sunshine Of A Spotless Mind ως πιο εναλλακτικό, που είναι και από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά ακόμα και εκεί σπάστηκα με το τέλος. Αφού στο τέλος θα βλέπεις την φάτσα του και θα ξερνάς, αξίζει αλήθεια να προσπαθήσεις ενώ ξέρεις ΑΚΡΙΒΩΣ πως θα καταλήξει? Αλλά anyway, δεν πρόκειται να κράξω αυτή την ταινία. Έχει κρατήσει ένα κομμάτι μου. Και ένα δικό σου.
Θα θελα ένα τσιγάρο τώρα που έρχονται πάλι σαν χιονοστιβάδα οι αναμνήσεις. Λίγο καπνό να με ζαλίσει και να σταματήσει αυτό το βραδινό παραλήρημα. Να μουδιάσω λίγο και να μην μου λείπουν άτομα που δεν πρέπει να μου λείπουν.
Δεν ξέρω πια τι περιμένω από την ζωή μου. Και γίνομαι 18 σε μια εβδομάδα.
Γαμώ την πουτάνα μου.
No comments:
Post a Comment