2012

   Ήρθε, μετά από τόσο καιρό. Ήρθε, σύρθηκε υπομονετικά αλλά ήρθε. Με πότισε ηδονικά. Μου άνοιξε τα μάτια, και μου είπε ''κοίταξε τα χέρια σου''.

   Βρισκόταν εκεί. Δύναμη. Άλλες φορές παλλόταν σαν να είχε ζωή από μόνη της, άλλες φορές έτρεχε από τα χέρια μου άφθονη. Ήταν εκεί όμως. Μετά από τόσον καιρό ήταν εκεί. Δεν χαμογέλασα απλά. Το στόμα μου άνοιξε σε ένα άγριο ξέσπασμα χαράς. Ήταν εκεί!

  Και χτες το βράδι, σου άπλωσα το χέρι, θυμάσαι? Σε ένιωσα να αναδεύεσαι στις σκιές μακριά μου. Κοίταξα προς το μέρος σου. Αν και ήσουν μακριά και το δωμάτιό μου σκοτεινό, μπορούσα να δω τα λευκά σου χέρια να κουνιούνται ρυθμικά, σαν να με χαιρέταγες. Ήσουν εκεί, μετά από τόσο καιρό! Δική μου. Και θυμάσαι πως αντέδρασα όταν σε είδα? Χαρά. Ανείπωτη χαρά. Και χωρίς να το πολυσκεφτώ, σου άπλωσα το χέρι όπως τότε. Και γίναμε ένα.

  Αυτή την φορά είναι διαφορετικό. Μπορώ να ελέγξω όσα μου έδωσες. Μπορώ να τα κρύψω βαθιά μέσα μου και να τα βγάλω προς τα έξω όποτε θέλω. Τέλος τα ξεσπάσματα. Εγώ κάνω κουμάντο τώρα.

  Αυτή την φορά είναι διαφορετικό. Λες και όλος ο πόνος αυτών των χρόνων συσσωρεύτηκε για να δημιουργήσει κάτι ανώτερο. Τα σχοινιά με τα οποία θα παίξω το κουκλοθέατρό μου. Ήσυχα και χωρίς να λερώσω πουθενά. Δεν θα το καταλάβει κανείς.

      Αυτή η κούραση επέφερε αναγέννηση. Ξαναγεννιέμαι την νέα χρονιά. Πιο δυνατή, πιο σίγουρη.

             Και πιο μακριά από ποτέ από το να αποκτήσω μια φυσιολογική καθημερινότητα.

Είναι το τίμημα.