Είχα καιρό να γράψω. Είχα καιρό να βρω λέξεις για να γράψω. Λέξεις, σημεία,σύμβολα. Οτιδήποτε. Γράμματα στην σειρά. Προτάσεις. Θαυμαστικά και αποσιωπητικά. Αποσιωπητικά. Σιωπή. Δεν μπορούσα να γράψω.
Πονάω. Θα μπορούσα να γεμίσω όλη την σελίδα με αυτό το ρήμα. Συνέχεια. Κολλημένα ''πονάω'' μεταξύ τους. Ίσως και το γράμμα άλφα. Άπειρα άλφα στην σειρά. Αέναο ουρλιαχτό.
Είναι κάτι στιγμές που γυρνάς πίσω σε παιδικές ανάγκες. Όταν δεν έχεις τίποτα και το μόνο που θες να φωνάξεις είναι ''μαμά βοήθεια''. Ακούγεται τόσο χαζό, τόσο ασήμαντο, αλλά είναι το μόνο που θες να φωνάξεις. Ταυτόχρονα όμως είναι το μόνο που δεν θα ακουστεί.
Κουράστηκα. Κουράστηκα να μαζεύω τον εαυτό μου από το πάτωμα. Κουράστηκα να σκουπίζω τα κλάματά μου μόνη μου. Κουράστηκα να καθαρίζω το χάος που αφήνω γύρω μου κάθε φορά χωρίς κανέναν δίπλα μου να μου πει πως να το κάνω. Κουράστηκα να γελάω φωνάζοντας σε στιγμές που θα έπρεπε να πανικοβάλλομαι και να κλαίω. Κουράστηκα να μην μπορώ να γελάσω με τα αστεία σας. Να μην μπορώ να αγαπήσω την ολόιδια μάζα που αποτελείτε για μένα.
Πάλι μου έπιασες το χέρι απαλά. Και εγώ υποτίθεται πως πρέπει να νιώσω ζεστασιά έτσι δεν είναι? Πάγο νιώθω μέσα μου. Μέχρι να σπάσει. Και να δεις έκπληκτος τι πραγματικά είμαι.
Και μετά πάλι ηρεμία. Κλείνω τα μάτια και ηρεμώ για λίγο. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι μου και κρύβομαι κάτω από την κουβέρτα. Στον ζεστό μικρό μου κόσμο. Επιτέλους! Κάτι δικό μου.
Χρειάζομαι. Αυτή η λέξη πλέον δεν έχει αντικείμενο. Δεν έχω τι να βάλω μετά. Απλά χρειάζομαι. Τα πάντα ίσως. Και ρουφάω με μανία προσπαθώντας να νιώσω κάτι. Να νιώσω λίγο ζωντανή. Να νιώσω ότι υπάρχω και ότι δεν αιωρούμαι στο κενό.
Θέλω να σπάσω κάτι. Να πονέσω κάποιον. Να πονέσω εμένα ίσως.
Πόσα χρόνια ακόμη θα αντέξω να ζω έτσι?
Γιατί να πρέπει να αντέξω κάτι τέτοιο?
Σταματήστε να μου χαμογελάτε. Σταματήστε να αγγίζεται το κορμί μου. Πάρτε τα χέρια σας μακριά μου. Σας βαρέθηκα.
Άμορφες κούκλες με κομμένα σχοινιά. Κουράστηκα. Θέλω λίγο άνεμο πάλι. Τόσα χρόνια κούναγα αυτά τα σχοινιά. Όχι άλλο.
Σας παρακαλώ, για μια φορά παίξτε μαζί μου. Κουράστηκα να παίζω μαζί σας.
Πονάω. Θα μπορούσα να γεμίσω όλη την σελίδα με αυτό το ρήμα. Συνέχεια. Κολλημένα ''πονάω'' μεταξύ τους. Ίσως και το γράμμα άλφα. Άπειρα άλφα στην σειρά. Αέναο ουρλιαχτό.
Είναι κάτι στιγμές που γυρνάς πίσω σε παιδικές ανάγκες. Όταν δεν έχεις τίποτα και το μόνο που θες να φωνάξεις είναι ''μαμά βοήθεια''. Ακούγεται τόσο χαζό, τόσο ασήμαντο, αλλά είναι το μόνο που θες να φωνάξεις. Ταυτόχρονα όμως είναι το μόνο που δεν θα ακουστεί.
Κουράστηκα. Κουράστηκα να μαζεύω τον εαυτό μου από το πάτωμα. Κουράστηκα να σκουπίζω τα κλάματά μου μόνη μου. Κουράστηκα να καθαρίζω το χάος που αφήνω γύρω μου κάθε φορά χωρίς κανέναν δίπλα μου να μου πει πως να το κάνω. Κουράστηκα να γελάω φωνάζοντας σε στιγμές που θα έπρεπε να πανικοβάλλομαι και να κλαίω. Κουράστηκα να μην μπορώ να γελάσω με τα αστεία σας. Να μην μπορώ να αγαπήσω την ολόιδια μάζα που αποτελείτε για μένα.
Πάλι μου έπιασες το χέρι απαλά. Και εγώ υποτίθεται πως πρέπει να νιώσω ζεστασιά έτσι δεν είναι? Πάγο νιώθω μέσα μου. Μέχρι να σπάσει. Και να δεις έκπληκτος τι πραγματικά είμαι.
Και μετά πάλι ηρεμία. Κλείνω τα μάτια και ηρεμώ για λίγο. Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι μου και κρύβομαι κάτω από την κουβέρτα. Στον ζεστό μικρό μου κόσμο. Επιτέλους! Κάτι δικό μου.
Χρειάζομαι. Αυτή η λέξη πλέον δεν έχει αντικείμενο. Δεν έχω τι να βάλω μετά. Απλά χρειάζομαι. Τα πάντα ίσως. Και ρουφάω με μανία προσπαθώντας να νιώσω κάτι. Να νιώσω λίγο ζωντανή. Να νιώσω ότι υπάρχω και ότι δεν αιωρούμαι στο κενό.
Θέλω να σπάσω κάτι. Να πονέσω κάποιον. Να πονέσω εμένα ίσως.
Πόσα χρόνια ακόμη θα αντέξω να ζω έτσι?
Γιατί να πρέπει να αντέξω κάτι τέτοιο?
Σταματήστε να μου χαμογελάτε. Σταματήστε να αγγίζεται το κορμί μου. Πάρτε τα χέρια σας μακριά μου. Σας βαρέθηκα.
Άμορφες κούκλες με κομμένα σχοινιά. Κουράστηκα. Θέλω λίγο άνεμο πάλι. Τόσα χρόνια κούναγα αυτά τα σχοινιά. Όχι άλλο.
Σας παρακαλώ, για μια φορά παίξτε μαζί μου. Κουράστηκα να παίζω μαζί σας.
No comments:
Post a Comment