Μακάρι

Gypsy, sittin lookin pretty
A broken rose with laughin' eyes
You're a mystery
Always runnin' wild
Like a child without a home
You're always searchin'
Searchin for a feelin'
But it's easy come and easy go

You're such a secret
Misty eyed and shady
Baby, how you hold the key
Oh, you're like a candle
Your flame slowly fadin'

Οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν για μένα. Οι στίχοι αυτοί ξέρουν τι συμβαίνει. Καλύτερα και από εμένα ίσως.

Υπάρχουν φορές στην ζωή που απλά λες ασυνείδητα στον εαυτό σου ''πρέπει να νιώσεις καλά'', ''είσαι υποχρεωμένη να νιώσεις καλά''. Αλλά δεν γίνεται. Διψάς, διψάς τόσο πολύ και δεν σε ξεδιψά κανένα νέκταρ μαγικό, καμία υποψία νερού παγωμένου. Θέλεις απλά να βάλεις ένα τέλος. Όχι σε σένα. Για κανέναν λόγο. Αγαπάς τον εαυτό σου υπερβολικά, και ας τον βλέπεις να χάνεται. Γιατί είσαι το τελευταίο άτομο που θα δεχτεί να κρατηθεί και από το τελευταίο σάπιο κομματάκι του εαυτού σου που πέφτει στο πάτωμα. Κανένας άλλος.

  Ένα τέλος στον πόνο. Μια λήθη αιώνια. Αρμονική. Ισορροπημένη. Για μια φορά στην ζωή μου, λίγη ισορροπία. Γιατί δεν αντέχεις άλλο κάθε μέρα να αποτελεί μαρτύριο.

  Άτομα από το παρελθόν. Λες να βοηθούσαν? Όχι. Το πολύ πολύ να θρέφαν για άλλη μια φορά τις ψευδαισθήσεις μου. Να με βάζαν πάλι στην όμορφη φούσκα μου. Να με κάναν να πιστέψω πως όλα θα είναι όπως τότε. Τι να τα κάνω αυτά τα άτομα? Με έχουν εγκαταλείψει εδώ και πολύ καιρό έτσι και αλλιώς.

  Πλέον δεν ξέρω που πάω. Δεν ξέρω τι ψάχνω. Απλά υπάρχω. Ξοδεύω χώρο και οξυγόνο με την παρουσία μου.

  Ίσως τελικά είναι στο χέρι μου να αλλάξουν τα πάντα. Ίσως τελικά εάν πω ''πρέπει να χαμογελάσω'' να τα καταφέρω. Ή απλώς να προσπαθήσω να ελαφρύνω αυτό το τεράστιο βάρος που κουβαλάω τόσο καιρό μέσα μου. Να χτυπήσω ρυθμικά τα δάχτυλά μου και να νιώσω αέρινη μέσα μου. Να βγω στον δρόμο χωρίς αυτόν τον πόνο στην ψυχή μου.

  Ή απλά δεν γίνεται. Ας περιμένω λοιπόν. Ας περιμένω όσα χρόνια θα έρθουν.

 

 Θα ανάψω τσιγάρο. Με την ίδια απάθεια που ανάβω τσιγάρο τους τελευταίους 3 μήνες. Θα κλείσω τα μάτια καθώς ο καπνός θα διασχίζει το είναι μου. Θα χτενίσω τα μαλλιά μου. Όπως τα χτένιζε εκείνος. Με αγάπη. Θα βάψω τα χείλια μου σκούρα. Συμβολίζοντας αλλιώτικους προορισμούς και ταξίδια. Θα αφήσω το μαύρο χρώμα να ντύσει το κορμί μου για άλλη μια φορά με κατανόηση. Θα τραβήξω μηχανικά τις άκρες των χειλιών μου μέχρι να φανούν τα δόντια μου. Θα προβάρω αυτή την παρωδία στον καθρέφτη μου. Θα την κρατήσω εκεί ψηλά, αυτήν την παρωδία χαμόγελου. Θα γελάσω αληθινά τότε. Μόνο όταν κοιτάω τον εαυτό μου γελάω αληθινά.

   Και θα βγω στον δρόμο, εκεί που το κρύο δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Παγώνει τις σκέψεις σου και σε προστάζει να προχωρήσεις μπροστά. Όλα πέφτουν στον υγρό δρόμο, γίνονται ένας αχταρμάς. Και το κρύο είναι εκείνο που σε κάνει να σκεφτείς, όταν μπαίνεις κάπου πιο ζεστά ''Μήπως να τα γαμήσω όλα? Οτιδήποτε είχα δεδομένο στην βολεμένη ζωούλα μου? Μήπως είναι καιρός να ταρακουνήσω μόνη μου την στάσιμη πορεία μου? Να κάνω κάτι τόσο τρελό, τόσο ανήκουστο, ή ακόμα κάτι τόσο απλό και κρυφό, που θα δώσει νόημα σε αυτό που ονομάζουν ζωή μου?''

Και μετά?

Μακάρι να υπήρχε κάποιος που να μπορούσε να δει.

Μακάρι

Μακάρι

Μακάρι