Από αυτές τις στιγμές στην ζωή που πανικοβάλλεσαι από τα πιο απλά πράγματα. Που βουλιάζεις και ξέρεις ότι εσύ ο ίδιος έσπρωξες τον εαυτό σου στο νερό. Και αναρωτιέσαι τότε, τι έκανες λάθος?
Λάθος. Εγώ η ίδια υπήρξα λάθος από μόνη μου. Και επέλεξα τέτοιους δρόμους. Λανθασμένους. Η αιώνια κατάρα. Τρέχει πάνω στο δέρμα μου. Χαιδεύει απαλά τα μαλλιά μου. Και εγώ την κοιτάζω στα μάτια. Και δεν νιώθω τίποτα.
Τι κάνω λάθος λοιπόν τόσα χρόνια? Φταίει αυτή η ακατανίκητη ανάγκη για αλήθεια? Η ανάγκη μιας ξένης αγκαλιάς? Της ζεστασιάς ενός άλλου ανθρώπου κοντά μου? Της ασφάλειας?
Τι κάνω λάθος λοιπόν? Δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν μπορώ να σχηματίσω προτάσεις. Δεν μπορώ πια να γράψω.
Λάθος. Εγώ η ίδια υπήρξα λάθος από μόνη μου. Και επέλεξα τέτοιους δρόμους. Λανθασμένους. Η αιώνια κατάρα. Τρέχει πάνω στο δέρμα μου. Χαιδεύει απαλά τα μαλλιά μου. Και εγώ την κοιτάζω στα μάτια. Και δεν νιώθω τίποτα.
Τι κάνω λάθος λοιπόν τόσα χρόνια? Φταίει αυτή η ακατανίκητη ανάγκη για αλήθεια? Η ανάγκη μιας ξένης αγκαλιάς? Της ζεστασιάς ενός άλλου ανθρώπου κοντά μου? Της ασφάλειας?
Τι κάνω λάθος λοιπόν? Δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν μπορώ να σχηματίσω προτάσεις. Δεν μπορώ πια να γράψω.
No comments:
Post a Comment