Αξίζει?

 (Σταμάτα να διαβάζεις το μπλογκ μου, καταντάει γελοίο και αξιολύπητο. Αν έχεις τα κότσια έλα να με ρωτήσεις από κοντά τι κάνω και πως είμαι.)

  Για αυτό δεν έχω να πω πολλά. Έτσουξε, ναι. Η μεγαλύτερη ίσως προδοσία που έχω φάει στην ζωή μου. Αλλά κανονικά δεν πρέπει να με νοιάζει.

Έτσι δεν είναι?

Έι, εσύ! Αδιάφορε, μακρινέ, μισητέ! Τα σκουπίδια στα οποία μετέτρεψες τα πάντα, δεν νομίζω να μπορείς να τα ξαναβρείς. Είναι σκουπίδια για σένα, έτσι δεν είναι? Τα σκουπίδια χάνονται. Για αυτό τα πετάμε.

   Ο κόσμος. Τα φώτα. Παγωμένα μακρινά φώτα. Παγωμένα τα πάντα. Παγωμένη η ίδια μου η ύπαρξη. Οι λέξεις τώρα πια γλιστράνε. Γλιστράνε και λιώνουν στο πάτωμα. Σβήνουν. Δεν υπάρχει δύναμη μέσα μου για να ζήσουν. Δεν μπορώ να γράψω.

Αξίζει τελικά να περιμένεις για κάτι?

Αξίζει να ελπίζεις?

Να πιστεύεις?

Να χαμογελάς?

Να ενθουσιάζεσαι σε έναν κόσμο που φλέγεται?

Να προσπαθείς ξανά?

Να ανακαλύπτεις ένα ξένο σώμα?

Να ελπίζεις. Να ελπίζεις. Καθημερινά.



Να αναγεννιέσαι από τις στάχτες σου.