Ας βρέξει

    Περίμενα το λεωφορείο σήμερα. Κουρασμένη όπως πάντα μετά από σχολή, βαριεστημένη και με σχετικά κακή διάθεση.

   Και ξαφνικά φύσηξε. Φύσηξε πολύ δυνατά. Σαν να είχα καιρό να νιώσω άνεμο να μαστιγώνει το πρόσωπό μου. Φύσηξε μέσα μου. Κύλησε στις φλέβες μου, αιθέριο ανάλαφρο αίμα. Είδα την σκόνη να σηκώνεται σαν θύελλα, κιτρινιασμένα φύλλα από δέντρα να χορεύουν αλαφιασμένα μπροστά μου. Χόρευαν και με ήθελαν μαζί τους. Ο ουρανός σκοτείνιασε ξαφνικά και ένα μπουμπουνητό τάραξε την ησυχία. Κοίταξα ψηλά. Και δέχτηκα την πρώτη σταγόνα.

   Μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε αυτή η σκηνή ένιωσα να γεμίζω μετά από πολύ καιρό. Δεν ξέρω με τι, απλά ένιωσα γεμάτη. Χαμογέλασα αχνά. Λες και οι ουρανοί μου κλείναν το μάτι.

  Πήρα βαθιά ανάσα. Εξέπνευσα και έβγαλα από μέσα μου μαύρο καπνό. Η ψυχή μου κάπνιζε πάλι. Κάπνιζε και καιγόταν αργά. Τα αποκαίδια της και οι στάχτες τρέχαν μέσα στον άνεμο. Τον μαύρο καπνό. Τον έβγαλα όλον από μέσα μου. Και μετά γαλήνεψα. Ένιωσα ήρεμη. Σίγουρη. Κοίταξα ψηλά πάλι και τα μάτια μου απήγγειλαν ηχηρά:

  Ας βρέξει πόνος! Ας βρέξει αίμα ιερό! Ας βρέξει πίκρα και ας ποτίσει το κορμί μας! Αγανάκτηση του Αιόλου, είσαι πια δική μου! Μέσω εμένα ξεσπάς, ορμάς και καταστρέφεις! Ας βρέξει λοιπόν!

Θα είμαι έτοιμη.

 Ακόμα σ'ένα φίλημα

σ'ερωτικό μεθύσι

τα χείλη μου προσφέρω