Χρειάζομαι ένα ταξίδι. Κάτι, οτιδήποτε. Χρειάζομαι φύση και δάσος. Μου έπεσαν πολλά μαζί.
Χρειάζομαι θάλασσα και άνεμο. Νικοτίνη και αλκοόλ στις φλέβες μου. Θολωμένη ματιά και ζαλισμένο βήμα. Θέλω να μυρίσω ξανά την απουσία των ανθρώπων γύρω μου.
Θέλω να τρέξω. Και να μην τολμήσει κανείς να με ακολουθήσει. Να τρέξω μακριά σας ελεύθερη. Εκεί που πηγαίνω δεν υπάρχει γυρισμός. Έχω πάρει την απόφασή μου εδώ και πολύ καιρό.
Θέλω να μπορώ με ένα βλέμμα μου να ξέρω τι κρύβετε μέσα σας. Να εξουσιάζω την διάθεσή σας. Να γελάω με την ανθρώπινη ουσία που σας κρατάει στο έδαφος. Να γίνω πάλι η μάγισσα του μυαλού μου.
Τόσο πολύ αίμα. Δεν περιγράφεται πια. Καλύπτει τα πάντα τόσο γρήγορα. Τίποτα δεν μένει λευκό στο πέρασμά του. Τίποτα δεν μένει καθαρό. Ούτε η μουσική το διώχνει, ούτε εγώ ούτε τίποτα. Πνίγομαι στο ίδιο μου το αίμα.
Ο πόνος ωριμάζει. Ριζώνει βαθιά μέσα μου. Από οξύς έγινε αμβλύς. Τώρα καταλαμβάνει κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο. Με ποτίζει αργά.
Είναι τρελό, αλλά μου λείπουν τα μάτια της. Είναι απαράδεκτο, αλλά αποζητώ την σκιά της όταν σβήνουν τα φώτα. Κατά κάποιο τρόπο με έκανε να νιώθω ζωντανή. Ακόμα και αν με έπνιγαν, τουλάχιστον ένιωθα χέρια στον λαιμό μου. Ήταν παγωμένα και τραχιά, αλλά ήταν χέρια. Σημάδι ανθρώπου.
Θέλω να έρθει και να μου ψιθυρίσει πάλι πως είμαι δική της. Κάποιες φορές δεν χρειαζόταν καν να το πει, απλά χαμογελούσε με σιγουριά και κουλουριαζόταν στο κρεβάτι δίπλα μου. Δεν την έδιωξα ποτέ από δίπλα μου. Άλλες φορές το σκισμένο της φόρεμα χάιδευε το πόδι μου, και λυγμοί ακούγονταν. Τότε την αγκάλιαζα, γιατί την χρειαζόμουν. Τότε χανόμουν.
Και εκείνες τις άλλες τις τρελές νύχτες, τις ματωμένες, όταν γέλαγα επειδή δεν καταλάβαινα τι είναι αλήθεια και τι όνειρο, εκείνες τις νύχτες που ξεσπούσε σε αλυχτίσματα μέσα στα αυτιά μου, έκλαιγε ουρλιάζοντας μέσα μου, και με αγκάλιαζε τόσο σφιχτά που τα νύχια της χάραζαν την πλάτη μου.
Δεν την βρίσκω. Δεν την βρίσκω πουθενά πια, όπου και να ψάξω. Είναι πλέον ένα άλλο είδος δοκιμασίας. Αυτή την φορά πρέπει να το περάσω μόνη μου.
Χρειάζομαι θάλασσα και άνεμο. Νικοτίνη και αλκοόλ στις φλέβες μου. Θολωμένη ματιά και ζαλισμένο βήμα. Θέλω να μυρίσω ξανά την απουσία των ανθρώπων γύρω μου.
Θέλω να τρέξω. Και να μην τολμήσει κανείς να με ακολουθήσει. Να τρέξω μακριά σας ελεύθερη. Εκεί που πηγαίνω δεν υπάρχει γυρισμός. Έχω πάρει την απόφασή μου εδώ και πολύ καιρό.
Θέλω να μπορώ με ένα βλέμμα μου να ξέρω τι κρύβετε μέσα σας. Να εξουσιάζω την διάθεσή σας. Να γελάω με την ανθρώπινη ουσία που σας κρατάει στο έδαφος. Να γίνω πάλι η μάγισσα του μυαλού μου.
Τόσο πολύ αίμα. Δεν περιγράφεται πια. Καλύπτει τα πάντα τόσο γρήγορα. Τίποτα δεν μένει λευκό στο πέρασμά του. Τίποτα δεν μένει καθαρό. Ούτε η μουσική το διώχνει, ούτε εγώ ούτε τίποτα. Πνίγομαι στο ίδιο μου το αίμα.
Ο πόνος ωριμάζει. Ριζώνει βαθιά μέσα μου. Από οξύς έγινε αμβλύς. Τώρα καταλαμβάνει κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο. Με ποτίζει αργά.
Είναι τρελό, αλλά μου λείπουν τα μάτια της. Είναι απαράδεκτο, αλλά αποζητώ την σκιά της όταν σβήνουν τα φώτα. Κατά κάποιο τρόπο με έκανε να νιώθω ζωντανή. Ακόμα και αν με έπνιγαν, τουλάχιστον ένιωθα χέρια στον λαιμό μου. Ήταν παγωμένα και τραχιά, αλλά ήταν χέρια. Σημάδι ανθρώπου.
Θέλω να έρθει και να μου ψιθυρίσει πάλι πως είμαι δική της. Κάποιες φορές δεν χρειαζόταν καν να το πει, απλά χαμογελούσε με σιγουριά και κουλουριαζόταν στο κρεβάτι δίπλα μου. Δεν την έδιωξα ποτέ από δίπλα μου. Άλλες φορές το σκισμένο της φόρεμα χάιδευε το πόδι μου, και λυγμοί ακούγονταν. Τότε την αγκάλιαζα, γιατί την χρειαζόμουν. Τότε χανόμουν.
Και εκείνες τις άλλες τις τρελές νύχτες, τις ματωμένες, όταν γέλαγα επειδή δεν καταλάβαινα τι είναι αλήθεια και τι όνειρο, εκείνες τις νύχτες που ξεσπούσε σε αλυχτίσματα μέσα στα αυτιά μου, έκλαιγε ουρλιάζοντας μέσα μου, και με αγκάλιαζε τόσο σφιχτά που τα νύχια της χάραζαν την πλάτη μου.
Δεν την βρίσκω. Δεν την βρίσκω πουθενά πια, όπου και να ψάξω. Είναι πλέον ένα άλλο είδος δοκιμασίας. Αυτή την φορά πρέπει να το περάσω μόνη μου.
No comments:
Post a Comment