Λοιπόν τώρα έχω δυο επιλογές. Να φλιπάρω τελείως να βγω στον δρόμο με ένα μπαζούκας και να αρχίσω να πυροβολώ κόσμο ουρλιάζοντας για τα δικά μου λάθη, να βάλω τα κλάματα και μετά να έρθω και να παρακαλέσω. Nice one.
Η άλλη επιλογή είναι να φερθώ ώριμα και να προχωρήσω επιτέλους μπροστά. Να αρχίσω το ξεκαθάρισμα αυτής της σκατένιας και φριχτής περιόδου στην ζωή μου με μια καλή και σωστή πράξη. Να δώσω ένα τέλος και στις δυο καταστάσεις. Δεν θα κυνηγάω μια ζωή άτομα που ξέχασαν. Έτσι και αλλιώς, εδώ φαίνεται η πραγματική τους όψη, και το πόσο νοιάζονταν.
Τον τελευταίο καιρό πάντως η λύση με το μπαζούκας ταιριάζει όλο και περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου. Η παλιά Δάφνη, που σκέφτεται, επεξεργάζεται (ντάξει όχι πάντα) και μετά προσπαθεί να πράξει λογικά δεν υπάρχει πια. Πλέον βγαίνω έξω με ένα χαμόγελο χωρίς λόγο και απλά περιμένω να συμβούν τα πάντα σε μια νύχτα. Και τον τελευταίο καιρό αυτό γίνεται.
Ηθικό δίδαγμα λοιπόν από τους τελευταίους 2-3 μήνες?
Για κανέναν πούστη λόγο. Μην αφήνεις κανέναν μέσα. Κανέναν. Μιλάμε για απίστευτη αχαριστία. Απίστευτο μίσος. Απίστευτη ζήλεια. Αυτός ο κόσμος που γεννήθηκα εγώ και η γενιά μου δεν περιέχει τις λέξεις αγάπη και φιλία στο λεξικό του. Πλάκα πλάκα, οι λέξεις οι ίδιες πια μου ξενίζουν. Μου φέρνουν θολές χρωματιστές αναμνήσεις από παιδικά του Σταρ.
Αυτή λοιπόν που θα σε πλησιάσει, σε θέλει για να βγαίνει έξω με καλή παρέα. Γιατί γουστάρει ένα παιδί από την παρέα σου. Γιατί ξέρει πως θα την γνωρίσεις σε κύκλους. Σε καμία περίπτωση για να πάρει πράγματα από εσένα, να ανταλλάξετε κομμάτια του εαυτού σας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό! Ναι, είναι λίγο τραγικό που πλέον δεν υπάρχει φιλία ως έννοια,αλλά στο κάτω κάτω, ο ίδιος ο καπιταλισμός μας οδήγησε στο να ψάχνουμε το συμφέρον στις ανθρώπινες μας σχέσεις, ε?
Και μην πιάσω καλύτερα το θέμα της αγάπης. Εγώ είμαι πρώτη στην εφαρμογή του παραπάνω κανόνα δυστυχώς. Και είδες? Μια φορά στην ζωή μου κατάφερα να νιώσω αγάπη για κάποιον, και την πέταξε στο χώμα, την πάτησε και έφτυσε γελώντας πάνω της. Οκ λοιπόν. Δεκτό. Μην περιμένει όμως κανείς να νοιαστώ ποτέ ξανά για κανέναν. Να ανησυχήσω αυθεντικά. Να θέλω να δω αν είναι καλά. Οκ?
Κοίτα λοιπόν πώς από ένα μπαζούκας φτάσαμε πάλι στο θέμα.
Η άλλη επιλογή είναι να φερθώ ώριμα και να προχωρήσω επιτέλους μπροστά. Να αρχίσω το ξεκαθάρισμα αυτής της σκατένιας και φριχτής περιόδου στην ζωή μου με μια καλή και σωστή πράξη. Να δώσω ένα τέλος και στις δυο καταστάσεις. Δεν θα κυνηγάω μια ζωή άτομα που ξέχασαν. Έτσι και αλλιώς, εδώ φαίνεται η πραγματική τους όψη, και το πόσο νοιάζονταν.
Τον τελευταίο καιρό πάντως η λύση με το μπαζούκας ταιριάζει όλο και περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου. Η παλιά Δάφνη, που σκέφτεται, επεξεργάζεται (ντάξει όχι πάντα) και μετά προσπαθεί να πράξει λογικά δεν υπάρχει πια. Πλέον βγαίνω έξω με ένα χαμόγελο χωρίς λόγο και απλά περιμένω να συμβούν τα πάντα σε μια νύχτα. Και τον τελευταίο καιρό αυτό γίνεται.
Ηθικό δίδαγμα λοιπόν από τους τελευταίους 2-3 μήνες?
Για κανέναν πούστη λόγο. Μην αφήνεις κανέναν μέσα. Κανέναν. Μιλάμε για απίστευτη αχαριστία. Απίστευτο μίσος. Απίστευτη ζήλεια. Αυτός ο κόσμος που γεννήθηκα εγώ και η γενιά μου δεν περιέχει τις λέξεις αγάπη και φιλία στο λεξικό του. Πλάκα πλάκα, οι λέξεις οι ίδιες πια μου ξενίζουν. Μου φέρνουν θολές χρωματιστές αναμνήσεις από παιδικά του Σταρ.
Αυτή λοιπόν που θα σε πλησιάσει, σε θέλει για να βγαίνει έξω με καλή παρέα. Γιατί γουστάρει ένα παιδί από την παρέα σου. Γιατί ξέρει πως θα την γνωρίσεις σε κύκλους. Σε καμία περίπτωση για να πάρει πράγματα από εσένα, να ανταλλάξετε κομμάτια του εαυτού σας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό! Ναι, είναι λίγο τραγικό που πλέον δεν υπάρχει φιλία ως έννοια,αλλά στο κάτω κάτω, ο ίδιος ο καπιταλισμός μας οδήγησε στο να ψάχνουμε το συμφέρον στις ανθρώπινες μας σχέσεις, ε?
Και μην πιάσω καλύτερα το θέμα της αγάπης. Εγώ είμαι πρώτη στην εφαρμογή του παραπάνω κανόνα δυστυχώς. Και είδες? Μια φορά στην ζωή μου κατάφερα να νιώσω αγάπη για κάποιον, και την πέταξε στο χώμα, την πάτησε και έφτυσε γελώντας πάνω της. Οκ λοιπόν. Δεκτό. Μην περιμένει όμως κανείς να νοιαστώ ποτέ ξανά για κανέναν. Να ανησυχήσω αυθεντικά. Να θέλω να δω αν είναι καλά. Οκ?
Κοίτα λοιπόν πώς από ένα μπαζούκας φτάσαμε πάλι στο θέμα.
No comments:
Post a Comment