Όνειρα

    
   Κλασσικά να θυμίσω πως τα κείμενα μου δεν έχουν κανένα νόημα χωρίς να ακούγονται να συγκεκριμένα τραγούδια που ανεβάζω από πίσω. Μου αρέσει να θεωρώ την όλη κατάσταση κάτι το θεατρικό. Χωρίς την μουσική είναι λειψό.


Την σχέση μου με τα όνειρα την ξέρει από παλιά πολύς κόσμος. Ως συνέχεια στο προηγούμενο μου κείμενο, το οποίο πιστεύω φάνηκε πως ήταν ένα μεγάλο μπαμ μετά από χρόνια, να αναφέρω απλά πως υπήρχε ένας τρόπος να βρω ψήγματα μαγείας γύρω μου. Αλλά ήθελα να του αφιερώσω ξεχωριστώ κείμενο.

  Θα ξεκινήσω λοιπόν αυτή την φορά το κείμενό μου με τάξη. Βαρετά, καθαρά και οργανωμένα. Αν και ξέρουμε όλοι πώς θα καταλήξει μετά από λίγες παραγράφους.  

Είχα σκοπό λοιπόν να πω με πόση λαχτάρα περίμενα μικρή να κοιμηθώ, για να μεταφερθώ σε μέρη όπου ουσιαστικά μπορούσα να γίνω ότι ήθελα. Να περιγράψω με πόση ευκολία και λεπτομέρεια θυμάμαι πάντα τα όνειρα μου. Να εξηγήσω πως κλειδώνω τις αισθήσεις που μου αφήνει κάθε όνειρο, τις μυρωδιές, αυτά που ένιωσαν τα χέρια μου, όλα βαθιά μεσα στο μυαλό μου. Να πω με πικρία πως όσο και να τις φυλάω, οι αισθήσεις αυτές δεν αναπαράγονται πάλι. Αφού ξυπνήσεις, κάθε φορά που φέρνεις στο μυαλό σου το όνειρο της προηγούμενης νύχτας, πλημμυρίζεσαι με τα δεδομένα και την αύρα του. Το ξαναζείς ουσιαστικά με χαμηλωμένη την ένταση. Αυτή όμως η δυνατότητα κρατά το πολύ μια-δυο μέρες. Μετά το όνειρο χάνεται, σκορπίζεται στον άνεμο μαζί με όλα τα υπόλοιπα χιλιάδες. Ξεχνιέται.

  Όλα αυτά λοιπόν είχα σκοπό να αναλύσω. Να γράψω επιτέλους ένα σωστά δομημένο κείμενο όπου θα περιγράφω ιεραρχικά κάτι.

  Τι βλακείες θεέ μου. Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε πως γράφω σαν να βρίσκομαι σε κατάσταση μέθης. Κάποια πράγματα υποθέτω δεν αλλάζουν. Θα συνεχίσω με τον δικό μου τρόπο, που συνοπτικά τον ονόμασα ''άναρχο αράδιασμα σκέψεων''.

  Δεν μπορώ λοιπόν να γράψω για τα όνειρα έτσι όπως το σχεδίαζα κάποιες μέρες τώρα. Γιατί τα όνειρά μου τον τελευταίο καιρό είναι τόσο βίαια, τόσο αληθινά, τόσο ωμά και αποκαλυπτικά που απλά έχω τρομάξει. Ακόμα και εγώ που πίστευα μέχρι τώρα πως ξέρω καλά τι κρύβω μέσα μου, άρχισα να έχω αμφιβολίες.

  Διψασμένα θα ονόμαζα αυτά τα όνειρα.  Διψασμένα για δύναμη, για πόθο. Για αγάπη. Η αντανάκλασή τους, η σαπισμένη ψυχή μου. Τι θα πει σάπιο άραγε? Κάτι το οποίο κάποτε βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη. Στις κορυφαίες του στιγμές. Και όσο περνάει ο καιρός, εξωτερικοί παράγοντες το έκαναν να χάσει την λάμψη του. Να γεράσει. Να κουραστεί. Να ζαρώσει.

  Έτσι νιώθω πλέον την ψυχή μου. Σάπια. Και τα όνειρά μου, είναι σαν να άλλαξαν τους ρόλους. Τώρα πια η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι τόσο σουρεαλιστική όσο και ένα όνειρο. Τόση θολή και τόσο αχνή. Τόσο αναπάντεχη και γεμάτη ενοχλητικές εκπλήξεις. Βρόμικες. Και με την σειρά τους, τα όνειρά μου πήραν την θέση της πραγματικής μου ζωής. Αυτά που θα έπρεπε να γίνονται φυσιολογικά, η ροή της ζωής, γίνονται στα όνειρα μου. Στον ύπνο μου δεν βλέπω ούτε ότι πετάω, ούτε ότι μεταμορφώνομαι σε λύκο, ούτε τίποτε άλλο τρελό. Βλέπω φυσιολογικά πως θα έπρεπε να είναι η ζωή μου τώρα. Τα άτομα που έχω γύρω μου. Τις βαθιά κρυμμένες επιθυμίες μου όπως παρουσιάζονται στον πραγματικό κόσμο. Τον εαυτό μου να ζει μια ρουτίνα πνιγμένη σε πράγματα που δεν τολμώ να κάνω. Σε παράνομα ''θέλω''. Και αυτό είναι το πιο τρομαχτικό.

   Αυτά που ποθώ εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά στα όνειρά μου. Με κοιτάνε με μάτια που μαγνητίζουν. Αλλάζουν μορφές. Αλλά ποτέ ουσία. Εξακολουθώ να ποθώ τα ίδια πράγματα, τους ίδιους ανθρώπους. Και ξυπνάω με το σώμα μου να νιώθει άδειο. Πιο άδειο από ποτέ.

  Θα μπορούσα να έχω κάποια πράγματα αν το δω επιφανειακά. Το έχω μπροστά μου, σχεδόν έτοιμο. Χαμογελά γεμάτο κούφιες υποσχέσεις. Θα ήταν κάτι λίγο ερωτικά. Κάτι ωραίο και σίγουρο. Κάτι που θα ερχόταν και θα έφευγε ανώδυνα. Θα έξυνε την επιφάνεια και θα μου άφηνε ένα αχνό χαμόγελο. Ένα ουδέτερο, σίγουρο και βολεμένο χαμόγελο.

  Αλλά δεν θέλω κάτι τέτοιο. Θέλω αυτό που είναι τόσο αβέβαιο, τόσο επικίνδυνο, που τρομάζω ώρες-ώρες. Αυτό που βλέπω στα όνειρά μου να με καρφώνει με το βλέμμα. Και ξέρω πως δεν θα μπορούσε να μου δώσει ούτε ένα από τα χαρακτηριστικά της παραπάνω παραγράφου. Ούτε ένα. Όμως εξακολουθώ να το θέλω, όπως και να καταλήξει. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατεύθυνση των συναισθημάτων μας. Αυτή η αβεβαιότητα είναι που κάνει την ζωή πικάντικη. Όσο και να το προσπαθούμε, η ζωή δεν είναι προγραμματισμένη. Όταν έχεις αισθήματα για κάποιον, κατά 95% εκείνος δεν θα έχει για εσένα. Θα σε δοκιμάσει. Θα βαρεθεί. Θα σε πετάξει. Γνωστή ιστορία ε? Το ίδιο βέβαια μπορεί να κάνεις και εσύ στην αντίστοιχη περίπτωση έτσι δεν είναι? Γρήγορα και ψυχρά. Και που καταλήγουμε? Σε μια πληγωμένη καρδιά και σε μια που αδιαφορεί. Άπειρες τέτοιες αχνιστές καρδιές στον κόσμο.

 Σαν μεξικάνικο ακούγεται.

  Δεν μπορούμε απλά να συλλέγουμε εμπειρίες? Αρώματα ανθρώπων, την αίσθηση των χεριών τους, το γέλιο τους, την μουσική που ακούνε? Να τα βάζουμε όλα μαζί σε ένα μπαούλο, να το κλειδώνουμε και ευτυχισμένοι να προχωράμε στην αναζήτηση της απόμενης προσεχώς αγαπημένης εμπειρίας? Και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θα χώριζε κανείς ήρεμα, με λίγη ένταση στην αρχή και μετά πεινασμένος θα έψαχνε να ξαναγεμίσει με αισθήματα. Και οι παλιές ιστορίες θα δυνάμωναν με την πάροδο του χρόνου σαν το παλιό κρασί. Και θα τις κρατάγαμε σαν φυλαχτό. Αυτό δεν θα ήταν το ιδανικό? Και κανείς δεν θα πληγωνόταν. Εγώ δεν θα πληγωνόμουν. Δεν θα υπήρχαν πονεμένοι άνθρωποι. Δεν θα πονούσα μετά την μελλοντική απόρριψή σου. Και η ζωή θα συνεχιζόταν με ένα ηλίθιο ανέμελο χαμόγελο μονίμως ζωγραφισμένο στα χείλη όλων μας. Και ο κύκλος της αγάπης δεν θα έκλεινε ποτέ.

Μπορούν όμως να γίνουν ποτέ έτσι τα πράγματα?
...
..
.

Με δουλεύεις?? Φυσικά και όχι.