Μαγεία

Λοιπόν, αυτό το κείμενο δεν έχει νόημα να διαβαστεί εάν δεν ακούγεται το συγκεκριμένο τραγούδι από πίσω.

Αποφάσισα μετά από πολλά χρόνια σιωπής και μπερδέματος να πιάσω ένα θέμα εξαιρετικά λεπτό και πολύτιμο για εμένα. Το θέμα της μαγείας.

   Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω πως με την λέξη ''μαγεία'' εννοώ κάτι το τρομερά γενικό. Όχι μάτια δράκου και φίλτρα, όχι τράπουλα της Κατίνας, όχι Σατανισμός. Η μαγεία ως έννοια. Ως ιδέα. Ως τρόπος ζωής και αναζήτησης.

   Όλα τα παιδιά καταφεύγουν σε μαγικούς κόσμους. Σε καλύτερους, ιδανικούς κόσμους, όπου το απίστευτο είναι δυνατό. Το ανεξήγητο, το παράλογο κυριαρχούν σε τέτοιους κόσμους. Οι άνθρωποι έχουν απίστευτες δυνάμεις. Αλλάζουν τα πεπρωμένα του κόσμου. Μάχονται με άξονα μεσαιωνικές, πιο ευγενείς αξίες. Ονειρεύονται και βλέπουν τα όνειρά τους υλοποιημένα μπροστά τους. Τα αγγίζουν. Χαμογελούν.

 Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι με ποιά λογική σιγά-σιγά τα παιδιά αρχίζουν να πατάνε στην γη. Να δέχονται ότι η μαγεία δεν υπάρχει. Ότι τα παραμύθια είναι ψέμματα. Ότι αυτό που τα περιμένει στην ζωή τους είναι η πεζή πραγματικότητα. Το λογικό. Το φυσιολογικό. Το ''σωστό''. Χαμογελάνε, απορροφούν σαν σφουγγάρια την αχνιστή πλύση εγκεφάλου από τους ενήλικες γύρω τους και πηγαίνουν με όρεξη προς αυτή την κατεύθυνση.

   Πρόκειται για την μεγαλύτερη εξομολόγησή μου: δεν τα κατάφερα ποτέ. Δεν αποδέχτηκα ποτέ ότι όλος ο κόσμος που είχα χτίσει μέσα στο μυαλό μου ως παιδί, τα μοναχικά ταξίδια μου σε απεριόριστους κόσμους ήταν ψεύτικα. Ζούσα μέσα στην δική μου φούσκα. Όλα ήταν δυνατά εκεί. Μπορούσα να βρεθώ σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου απλά κλείνοντας τα μάτια. Μπορούσα να βγάλω φλόγες από τα χέρια μου. Μπορούσα να πετάξω ελεύθερη. Μπορούσα να είμαι εγώ. Και δεν είχα καμία διάθεση να το αλλάξω αυτό.

  Όσο πέρναγαν τα χρόνια όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολο να επικοινωνήσω με τους γύρω μου. Έπρεπε να φορέσω μια μάσκα. Μια ρεαλιστική, άσχημη μάσκα που δεν ήμουν εγώ. Έπρεπε να γίνω φυσιολογική.

   Μα δεν γινόταν. Δεν μπορούσα να μην χαμογελάω τρυφερά κάθε φορά που ο άνεμος φυσούσε. Από μικρή πίστευα ότι μου στέλνει μηνύματα. Δεν ήταν δυνατόν να μην ανατριχιάζω κάθε βράδι από ένταση όταν έσβηναν τα φώτα σε όλο το σπίτι. Να μην ψάχνω μορφές στο σκοτάδι. Να μην πηγαίνω μοναχικές βόλτες σε εγκαταλελειμένα μέρη, με την ελπίδα ότι θα έβρισκα κάτι το υπερφυσικό εκεί. Κάτι το διαφορετικό, που θα έσπαγε την ρουτίνα. Ήταν αδύνατον να μην δακρύζω από χαρά κάθε φορά που βρισκόμουν κοντά στην φύση. Μακριά από δρόμους και τοίχους. Σε εκείνο το λιβάδι με τα μούρα που ποτέ δεν ξέχασα. Πρώτη φορά στην ζωή μου έβλεπα κάτι το τόσο εξωπραγματικό, τόσο όμορφο, τεράστιο και φρέσκο. Σε εκείνο το σκοτεινό δάσος όπου τα δέντρα έκρυβαν το φως του ήλιου, και επικρατούσε ησυχία. Ο χτύπος της καρδιάς μου καθώς το διέσχιζα. Στο άλλο δάσος, όπου τα φύλλα όλων των δέντρων είχαν πορτοκαλί χρώμα και έδιναν μια περίεργη λάμψη σε όλο το μέρος. Έκανα στροφές γύρω από τον εαυτό μου και γέλαγα εκστασιασμένη καθώς όλα γύρω μου ήταν φθινοπωρινά, καφέ, πορτοκαλί και κίτρινα. Δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης ουσίας. Όπου και να κοίταζα με αγκάλιαζε ένα ζεστό φως. Απλά πνιγόμουν γλυκά σε ένα άπειρο φθινόπωρο Άπειρες μικρές μαγικές στιγμές.

  Είχε πλέον γίνει τρόπος ζωής. Πλέον, μπορώ να κοιτάξω πίσω και να δω τι ακριβώς ήμουν. Δυστυχισμένη, αλλά ελεύθερη. Δεν χρειαζόμουν κανέναν, γιατί πίστευα σε κάτι ανώτερο από τον Θεό. Σε κάτι μεγαλύτερο και πιο όμορφο.  Πίστευα με όλη μου την ψυχή.

  Φυσικά και ήξερα πως ο αέρας είναι απλά αέρας. Δεν γίνεται να επικοινωνεί κανείς με τα στοιχεία της φύσης. Και οι μορφές στο σκοτάδι ήταν ψευδαισθήσεις, παιχνίδια του νυσταγμένου μου μυαλού. Τα εγκαταλελειμένα μέρη ήταν απλά εγκαταλελειμένα. Ήξερα ότι όλα ήταν ψέμματα βαθιά μέσα μου. Το ήξερα. Απλά δεν ήθελα με τίποτα να εγκαταλείψω τις ελπίδες μου.

  Η πορεία μας σε αυτή την εποχή είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένη. Μεγαλώνεις, πας σχολείο, πας πανεπιστήμιο, πιάνεις δουλειά, παντρεύεσαι, κάνεις παιδιά, γερνάς και πεθαίνεις. Ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Ένα βαρετό, σιχαμένο μονοπάτι. Πειράζει τόσο πολύ που μου αρέσει να παρεκκλίνω από αυτή την πορεία? Που θέλω να αλλάξω τους όρους του παιχνιδιού? Που θέλω να ικανοποιήσω τους παιδικούς μου πόθους?

   Γιατί μαγικός είναι και ο έρωτας. Μαγικά είναι όλα αυτά τα πολύτιμα πανέμορφα μέρη σε αυτόν τον πλανήτη που πρέπει να τα δω όλα πριν πεθάνω. Μαγική είναι η θάλασσα. Μαγική είναι η γνώση.

Αυτό το καινούριο είδος μαγείας λοιπόν θα κυνηγήσω από εδώ και πέρα. Αλλά και πέρα από αυτό, την πίστη εκείνη δεν την χάνω.

Γιατί για μένα θάνατος είναι να χάσω το παιδί μέσα μου.