Σε σιχαίνομαι. Να το 'πα. Εδώ με έφτασες. Στο να σε σιχαίνομαι. Εδώ με έφτασαν οι πράξεις σου. Στο να σε σιχαίνομαι.
Έχω φάει πολλά μαχαίρια στην ζωή μου. Τα περισσότερα δεν τα ξέρει κανείς. Τα περισσότερα μπορεί να μην τα ζήσει κανείς και σε ολόκληρη την ζωή του. Το μαχαίρι όμως που έφαγα σήμερα δεν ξέρω πως να το περιγράψω.
Δεν πονάει ακριβώς. Όλα τα άλλα πονούσαν, το καθένα με τον δικό του ιδαίτερο τρόπο. Μα όχι. Αυτό το μαχαίρι δεν πονάει. Ξυπνάει.
Με ξύπνησε. Μου άνοιξε τα μάτια στο να αυτοπυροβοληθώ. Να δω επιτέλους τι πήγε λάθος εκεί. Τι δεν είχα σκεφτεί. Τι δεν είχα υπολογίσει τότε. Και το μαθαίνω τώρα.
Τέτοια αδιαφορία με ξύπνησε. Το ότι μεγαλοπρεπώς τα πέταξες όλα. Μεγαλοπρεπώς τα στιγμάτισες. Μεγαλοπρεπώς τα ξέχασες. Σαν να ήμουν μια ασήμαντη παρένθεση στην ζωή σου. Τόσο μικρή, ώστε με το που κλείσει να γυρίσεις ακριβώς στο σημείο που ήσουν πριν ανοίξει. Ακριβώς.
Και με ξύπνησε αυτός ο αριθμός με έναν φριχτό και παράδοξο τρόπο. Για πρώτη φορά είδα ότι υποφέρεις. Για πρώτη φορά είδα τον εγωισμό που με τύφλωνε τόσο καιρό. Για πρώτη φορά σιχάθηκα τον εαυτό μου. Τον σιχάθηκα γιατί το μόνο που κατάφερε με τις πράξεις του, είναι να γίνει μια μικρή ασήμαντη παρένθεση. Για εμένα είμασταν κεφάλαιο. Για εσένα πλέον ούτε τελεία.
Πάλι εγωιστικό δεν είναι? Ω ναι, νοιάζομαι ακόμα για σένα. Πάντα θα νοιάζομαι. Αλλά πόνεσα όλον αυτόν τον καιρό που έλειπες. Βρέθηκα ξανά στην κόλαση, μακάρι να ήξερες. Και πέτρωσα. Και πλέον θέλω να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου. Κακό είναι? Το χρειάζομαι πιστεύω.
Άλλο ένα απογευματινό παραλήρημα χωρίς δομή, χωρίς λόγο. Όσο πάει και οι λέξεις μου τσακίζονται σε βράχια. Ερωτεύονται το χάος. Δεν το βλέπεις? Μακάρι να το έβλεπες.
Πώς μπόρεσες? Ή μήπως εγώ δεν ήμουν αρκετή? Να και κάτι που δεν έιχα σκεφτεί. Που είχα μάθει να παίρνω ως δεδομένο. Μα αγάπησα. Εσένα. Έτσι νομίζω δηλαδή. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αφοσιωθούν στους άλλους. Έτσι είμαι φτιαγμένη. Έστω για λίγο όμως, έφερες τα πάνω κάτω. Αλλά τελικά, ότι και να έλεγες και να έδειχνες, μάλλον άλλη είχε πάρει την καρδιά συ.
Όσο και να πονάει
Όσο και να με σκοτώνει μέσα μου
Όσο και να σκίζει την υπερηφάνεια μου,
ίσως τελικά εκείνη να ήταν το κεφάλαιο. Και εγώ η τελεία.
Έχω φάει πολλά μαχαίρια στην ζωή μου. Τα περισσότερα δεν τα ξέρει κανείς. Τα περισσότερα μπορεί να μην τα ζήσει κανείς και σε ολόκληρη την ζωή του. Το μαχαίρι όμως που έφαγα σήμερα δεν ξέρω πως να το περιγράψω.
Δεν πονάει ακριβώς. Όλα τα άλλα πονούσαν, το καθένα με τον δικό του ιδαίτερο τρόπο. Μα όχι. Αυτό το μαχαίρι δεν πονάει. Ξυπνάει.
Με ξύπνησε. Μου άνοιξε τα μάτια στο να αυτοπυροβοληθώ. Να δω επιτέλους τι πήγε λάθος εκεί. Τι δεν είχα σκεφτεί. Τι δεν είχα υπολογίσει τότε. Και το μαθαίνω τώρα.
Τέτοια αδιαφορία με ξύπνησε. Το ότι μεγαλοπρεπώς τα πέταξες όλα. Μεγαλοπρεπώς τα στιγμάτισες. Μεγαλοπρεπώς τα ξέχασες. Σαν να ήμουν μια ασήμαντη παρένθεση στην ζωή σου. Τόσο μικρή, ώστε με το που κλείσει να γυρίσεις ακριβώς στο σημείο που ήσουν πριν ανοίξει. Ακριβώς.
Και με ξύπνησε αυτός ο αριθμός με έναν φριχτό και παράδοξο τρόπο. Για πρώτη φορά είδα ότι υποφέρεις. Για πρώτη φορά είδα τον εγωισμό που με τύφλωνε τόσο καιρό. Για πρώτη φορά σιχάθηκα τον εαυτό μου. Τον σιχάθηκα γιατί το μόνο που κατάφερε με τις πράξεις του, είναι να γίνει μια μικρή ασήμαντη παρένθεση. Για εμένα είμασταν κεφάλαιο. Για εσένα πλέον ούτε τελεία.
Πάλι εγωιστικό δεν είναι? Ω ναι, νοιάζομαι ακόμα για σένα. Πάντα θα νοιάζομαι. Αλλά πόνεσα όλον αυτόν τον καιρό που έλειπες. Βρέθηκα ξανά στην κόλαση, μακάρι να ήξερες. Και πέτρωσα. Και πλέον θέλω να φροντίζω μόνο τον εαυτό μου. Κακό είναι? Το χρειάζομαι πιστεύω.
Άλλο ένα απογευματινό παραλήρημα χωρίς δομή, χωρίς λόγο. Όσο πάει και οι λέξεις μου τσακίζονται σε βράχια. Ερωτεύονται το χάος. Δεν το βλέπεις? Μακάρι να το έβλεπες.
Πώς μπόρεσες? Ή μήπως εγώ δεν ήμουν αρκετή? Να και κάτι που δεν έιχα σκεφτεί. Που είχα μάθει να παίρνω ως δεδομένο. Μα αγάπησα. Εσένα. Έτσι νομίζω δηλαδή. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αφοσιωθούν στους άλλους. Έτσι είμαι φτιαγμένη. Έστω για λίγο όμως, έφερες τα πάνω κάτω. Αλλά τελικά, ότι και να έλεγες και να έδειχνες, μάλλον άλλη είχε πάρει την καρδιά συ.
Όσο και να πονάει
Όσο και να με σκοτώνει μέσα μου
Όσο και να σκίζει την υπερηφάνεια μου,
ίσως τελικά εκείνη να ήταν το κεφάλαιο. Και εγώ η τελεία.
No comments:
Post a Comment