Πονάω πολύ. Πονάω πολύ και απόψε. Είμαι μόνη μου και πονάω.
Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα στην ζωή μου εάν είχα την δύναμη να ξεχάσω. Να διαγράψω ανθρώπους και καταστάσεις. Να καταφέρω να παραμείνω μέσα στην φούσκα μου, μέσα στο κλουβί που τρυφερά με συντηρεί τόσα χρόνια. Από την στιγμή όμως που άφησα άτομα να εισέλθουν, ξεκίνησε η καταστροφή μου.
Δεν με νοιάζει πως ακούγεται αυτό που θα πω. Γιατί ναι, για το υπόλοιπο της ζωής μου θα σε ρωτάω αδιάκοπα, φωνάζοντας και κοιτώντας σε στα μάτια ''πώς μπόρεσες να ξεχάσεις''. Πώς γαμώ το κέρατό μου. Τόσο ασήμαντη υπήρξα? Θα το λέω γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα μέχρι να βρεις τα αρχίδια να μου απαντήσεις.
Χρειάζομαι μια βόλτα στο δάσος. Όσο τρελό και αν ακούγεται, την έχω ανάγκη αυτή την στιγμή. Μια βόλτα στο δάσος ολομόναχη. Θα κάνει κρύο τέτοια εποχή. Οι κορμοί των δέντρων θα μοιάζουν με παγωμένη πέτρα στην υφή. Οι φρέσκιες μυρωδιές των φύλλων θα μπλέκονται με την κοφτή μυρωδιά του κρύου. Θα έκλεινα τα μάτια, θα ξάπλωνα στο έδαφος και θα ρούφαγα άπληστα όλη την ομορφιά γύρω μου. Θα ρούφαγα μέχρι να γεμίσω, να γεμίσω τόσο πολύ ώστε να τρέξουν τα απαραίτητα δάκρυα. Να απελευθερώσω ένα κομμάτι του είναι μου.
Και μετά να γυρίσω σε εσάς. Τους κρύους ανθρώπους. Τα πικρά άθλια χαμόγελά σας. Μακάρι να είχα μια γόμμα. Ούτε όπλα ούτε μαχαίρια. Μια γόμμα θα έκανε την δουλειά γρήγορα. Δεν θα άφηνε αίματα, δεν θα έτρωγε χρόνο. Θα έσβηνα τις δισεκατομμύρια φάτσες σας με μια νωχελική μου κίνηση. Και μετά θα ήμουν μόνο εγώ και η φύση γύρω μου να κοροιδεύει τον τρελό χορό μου. Δεν θα υπήρχε η ανάγκη να λογοδοτήσω σε εσάς. Να δώσω αναφορά για τον αλλοπρόσαλλο τρόπο ζωής μου. Θα έκανα ότι ήθελα. Και θα γέλαγα με τα κατσουφιάσματά σας.
Σε χρειάζομαι. Και ξέρεις πολύ καλά γιατί. Και εσύ με χρειαζόσουν κάποτε. Ούτε για τον έρωτα, ούτε για το πάθος, ούτε για την σχέση, ούτε για την φιλία. Πέρα από όλα αυτά. Υπήρχε αυτό το μαγικό κάτι που μας ένωσε. Ένα μεγάλο φωσφοριζέ ''you are not alone''. Έκαιγε και μας κράταγε ζωντανούς. Κάθε φορά που μιλάγαμε. Την θυμάσαι αυτή την αίσθηση? Την αίσθηση του ότι υπάρχει τελικά λίγο φως? Ότι ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των σάπιων ανθρώπων, είχες βρει κάποιον να αγκαλιάσει την τρέλα σου. Να σύρει τρυφερά τα δάχτυλά του στις πληγές σου. Να ακούσει με προσοχή το παραλήρημά σου. Γιατί τα έχει περάσει και αυτός.
Ποιός κανονικός άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ την τερατώδη φύση μας? Πίστεψες έστω για μια στιγμή πως είμαστε φυσιολογικοί? Θέλεις να βγάλω το ''είμαστε''? Αυτό θέλεις? Θα το βγάλω λοιπόν. Αφού τώρα είμαι μόνη μου.
Αυτή την επιβεβαίωση του ότι υπήρξα εκείνη η αίσθηση χρειάζομαι. Μόνο αυτό. Και την αρνείσαι συνεχώς. Εδώ και καιρό. Δεν με νοιάζουν τα υπόλοιπα που υπήρξαν. Είναι έτσι και αλλιώς όλα παροδικά, Θα έφευγαν κάποτε σίγουρα.
Αυτό το κάτι όμως δεν φεύγει. Και το ξέρεις.
Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα στην ζωή μου εάν είχα την δύναμη να ξεχάσω. Να διαγράψω ανθρώπους και καταστάσεις. Να καταφέρω να παραμείνω μέσα στην φούσκα μου, μέσα στο κλουβί που τρυφερά με συντηρεί τόσα χρόνια. Από την στιγμή όμως που άφησα άτομα να εισέλθουν, ξεκίνησε η καταστροφή μου.
Δεν με νοιάζει πως ακούγεται αυτό που θα πω. Γιατί ναι, για το υπόλοιπο της ζωής μου θα σε ρωτάω αδιάκοπα, φωνάζοντας και κοιτώντας σε στα μάτια ''πώς μπόρεσες να ξεχάσεις''. Πώς γαμώ το κέρατό μου. Τόσο ασήμαντη υπήρξα? Θα το λέω γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα μέχρι να βρεις τα αρχίδια να μου απαντήσεις.
Χρειάζομαι μια βόλτα στο δάσος. Όσο τρελό και αν ακούγεται, την έχω ανάγκη αυτή την στιγμή. Μια βόλτα στο δάσος ολομόναχη. Θα κάνει κρύο τέτοια εποχή. Οι κορμοί των δέντρων θα μοιάζουν με παγωμένη πέτρα στην υφή. Οι φρέσκιες μυρωδιές των φύλλων θα μπλέκονται με την κοφτή μυρωδιά του κρύου. Θα έκλεινα τα μάτια, θα ξάπλωνα στο έδαφος και θα ρούφαγα άπληστα όλη την ομορφιά γύρω μου. Θα ρούφαγα μέχρι να γεμίσω, να γεμίσω τόσο πολύ ώστε να τρέξουν τα απαραίτητα δάκρυα. Να απελευθερώσω ένα κομμάτι του είναι μου.
Και μετά να γυρίσω σε εσάς. Τους κρύους ανθρώπους. Τα πικρά άθλια χαμόγελά σας. Μακάρι να είχα μια γόμμα. Ούτε όπλα ούτε μαχαίρια. Μια γόμμα θα έκανε την δουλειά γρήγορα. Δεν θα άφηνε αίματα, δεν θα έτρωγε χρόνο. Θα έσβηνα τις δισεκατομμύρια φάτσες σας με μια νωχελική μου κίνηση. Και μετά θα ήμουν μόνο εγώ και η φύση γύρω μου να κοροιδεύει τον τρελό χορό μου. Δεν θα υπήρχε η ανάγκη να λογοδοτήσω σε εσάς. Να δώσω αναφορά για τον αλλοπρόσαλλο τρόπο ζωής μου. Θα έκανα ότι ήθελα. Και θα γέλαγα με τα κατσουφιάσματά σας.
Σε χρειάζομαι. Και ξέρεις πολύ καλά γιατί. Και εσύ με χρειαζόσουν κάποτε. Ούτε για τον έρωτα, ούτε για το πάθος, ούτε για την σχέση, ούτε για την φιλία. Πέρα από όλα αυτά. Υπήρχε αυτό το μαγικό κάτι που μας ένωσε. Ένα μεγάλο φωσφοριζέ ''you are not alone''. Έκαιγε και μας κράταγε ζωντανούς. Κάθε φορά που μιλάγαμε. Την θυμάσαι αυτή την αίσθηση? Την αίσθηση του ότι υπάρχει τελικά λίγο φως? Ότι ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των σάπιων ανθρώπων, είχες βρει κάποιον να αγκαλιάσει την τρέλα σου. Να σύρει τρυφερά τα δάχτυλά του στις πληγές σου. Να ακούσει με προσοχή το παραλήρημά σου. Γιατί τα έχει περάσει και αυτός.
Ποιός κανονικός άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ την τερατώδη φύση μας? Πίστεψες έστω για μια στιγμή πως είμαστε φυσιολογικοί? Θέλεις να βγάλω το ''είμαστε''? Αυτό θέλεις? Θα το βγάλω λοιπόν. Αφού τώρα είμαι μόνη μου.
Αυτή την επιβεβαίωση του ότι υπήρξα εκείνη η αίσθηση χρειάζομαι. Μόνο αυτό. Και την αρνείσαι συνεχώς. Εδώ και καιρό. Δεν με νοιάζουν τα υπόλοιπα που υπήρξαν. Είναι έτσι και αλλιώς όλα παροδικά, Θα έφευγαν κάποτε σίγουρα.
Αυτό το κάτι όμως δεν φεύγει. Και το ξέρεις.
No comments:
Post a Comment