Εξακολουθώ να νιώθω γερασμένη. Πως δεν με γεμίζει πλέον τίποτα. Πως θέλω να δείξω επιτέλους το αληθινό μου πρόσωπο και να διώξω τους πάντες από κοντά μου. Οπότε, γιατί δεν το κάνω? Γιατί είμαι κολλημένη σε πράγματα που δεν με γεμίζουν? Δεν κουράστηκα να πονάω? Δεν κουράστηκα να βλέπω πρόσωπα που δεν ξέρουν την αλήθεια?
Όντως κουράστηκα να είμαι η μαριονέττα της ημέρας. Το αστραφτερό χαμόγελο του δρόμου. Το αστείο γαργαριστό γέλιο της πλατείας. Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά. Μακάρι να ξυπνούσα ένα πρωί και να βλέπατε όλη αυτή την σαπίλα που έχω μέσα μου. Να βλέπατε την αλήθεια. Γιατί δεν μπορώ άλλο να χαμογελάω. Δεν μπορώ άλλο. Δεν γεννήθηκα για εσάς. Γεννήθηκα για εμένα.
Αλλά πόσο φοβάμαι. Πόσο φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου. Αυτή την φορά τελείως μόνη μου. Αν ανοίξω το στόμα μου όλα έχουν τελειώσει. Αν πω τι πραγματικά σκέφτομαι. Και τότε θα έρθει πραγματικά το τέλος για εμένα.
Γιατί ο δρόμος που έχω πάρει δεν έχει γυρισμό. Και κάθε μέρα πετρώνω όλο και περισσότερο μέσα μου. Παγώνω. Από ένα σημείο και μετά έχω πάψει να ακούω τις φωνές σας. Δεν δίνω σημασία στα ρούχα που φοράτε, στα αστεία που λέτε. Γιατί δεν με ενδιαφέρουν.
Και περιμένω. Δεν ξέρω τι, περιμένω να βρω τον εαυτό μου και πάλι. Προτού ξεχάσω τι σημαίνει η ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου δίπλα σου. Προτού καταργήσω τις τελευταίες στιγμές που με κρατούν όρθια. Προτού αφαιρέσω αργά και τελετουργικά την μάσκα από το πρόσωπό μου.
Fire, walk with me
Όντως κουράστηκα να είμαι η μαριονέττα της ημέρας. Το αστραφτερό χαμόγελο του δρόμου. Το αστείο γαργαριστό γέλιο της πλατείας. Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά. Μακάρι να ξυπνούσα ένα πρωί και να βλέπατε όλη αυτή την σαπίλα που έχω μέσα μου. Να βλέπατε την αλήθεια. Γιατί δεν μπορώ άλλο να χαμογελάω. Δεν μπορώ άλλο. Δεν γεννήθηκα για εσάς. Γεννήθηκα για εμένα.
Αλλά πόσο φοβάμαι. Πόσο φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου. Αυτή την φορά τελείως μόνη μου. Αν ανοίξω το στόμα μου όλα έχουν τελειώσει. Αν πω τι πραγματικά σκέφτομαι. Και τότε θα έρθει πραγματικά το τέλος για εμένα.
Γιατί ο δρόμος που έχω πάρει δεν έχει γυρισμό. Και κάθε μέρα πετρώνω όλο και περισσότερο μέσα μου. Παγώνω. Από ένα σημείο και μετά έχω πάψει να ακούω τις φωνές σας. Δεν δίνω σημασία στα ρούχα που φοράτε, στα αστεία που λέτε. Γιατί δεν με ενδιαφέρουν.
Και περιμένω. Δεν ξέρω τι, περιμένω να βρω τον εαυτό μου και πάλι. Προτού ξεχάσω τι σημαίνει η ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου δίπλα σου. Προτού καταργήσω τις τελευταίες στιγμές που με κρατούν όρθια. Προτού αφαιρέσω αργά και τελετουργικά την μάσκα από το πρόσωπό μου.
Fire, walk with me
No comments:
Post a Comment