Ακολουθεί άναρχο αράδιασμα σκέψεων. Χωρίς θέμα, χωρίς δομή χωρίς τίποτα. Δεν είμαι στα καλά μου πάλι. Και θέλω να γράψω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Το έχω ανάγκη.
Πάλι γελάω με την μοίρα μου. Η ζωή μου θα έπρεπε να γίνει ταινία αλήθεια. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Φυσικά και δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσω την λέξη έρωτας. In fact, λέω γενικά να την βγάλω από το λεξιλόγιό μου. Μου προκαλεί ταυτόχρονα αηδία και μια ακατανίκητη έλξη για τα μπισκότα που έχω στο ψυγείο. Και φαντάσου, ΔΕΝ τρώω μπισκότα.
Έχω ένα ιστορικό στο να κυνηγάω καταδικασμένες, παραπληγικές ή απλώς άκυρες καταστάσεις. Έχει πολύ γέλιο, βλέπω φίλες μου μετά από καιρό και με ρωτάνε ''τι νέα?'', και ειλικρινά δεν τα λέω όλα. Ή θα νομίζουν πως το έριξα στα ναρκωτικά ή πως λέω ψέμματα.
Μα ξέρεις κάτι? Βαρέθηκα να κοιτάω πίσω. Βαρέθηκα να βλέπω τα μάτια σου στα πρόσωπα περαστικών. Βαρέθηκα να βλέπω το περπάτημα του άλλου σε αγνώστους. Βαρέθηκα να χτυπά η καρδιά μου από τρόμο όταν νομίζω πως είδα τον τρίτο στον δρόμο.
Άντρες. Ναι λοιπόν, από εδώ και πέρα θα μιλάω για άντρες και όχι για αγόρια. Μεγάλωσα έτσι δεν είναι?
Και σκέφτομαι απόψε, πως τελικά εμείς φταίμε. Εγώ σας αφήνω να μπαίνετε μέσα και να μου γαμάτε την ψυχή συνεχώς. Μπορώ απλά να κλείσω τα μάτια. Να ξεχάσω.
Τι αηδίες λέω πάλι απόψε. Δεν γίνεται να ξεχάσω. Εσύ μου έμαθες να δίνω όταν έπαιρνα χωρίς να ρωτάω. Εσύ νούμερο δύο με έκανες να τρέμω από επιθυμία από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Και μην ακούσω την εμετική φράση ''έρωτας με την πρώτη ματιά''. Φυσικά και δεν ήταν έρωτας. Ήταν πίστη. Πίστη πως μαζί σου όλα θα πάνε καλά. Για το νούμερο τρια δεν θέλω να μιλήσω. Έτσι και αλλιώς πέρασαν τα χρόνια.
Ότι βλακείες και να λέω λοιπόν, ο μόνος λόγος που μπορώ να ξεχάσω για λίγο είσαι εσύ.
Είναι τόσο βλακωδώς άκυρο, τόσο χαζό, τόσο..δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν γιατί η κάποτε ατρόμητη Δάφνη φοβάται τώρα. Τι φοβάμαι? Να παλέψω για κάτι αντί να το βρω έτοιμο? Να αντιμετωπίσω την απόρριψη? Μια ζωή μαζί της ζω.
Θέλω κάτι σιωπηλό, γίνεται? Δεν θέλω μηνύματα. Δεν θέλω αλλαγή κατάστασης στο Ίντερνετ. Δεν θέλω περιορισμούς. Δεν θέλω δεσμεύσεις. Θέλω ησυχία. Και εσένα. Χωρίς τίποτε άλλο.
Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Και η αντιστροφή των ρόλων? Θα σου επιτρέψω άραγε να παίξεις μαζί μου? Γιατί ένα μεγάλο παιχνίδι είναι σωστά? Ειδικά για σένα. Και για μένα είναι τώρα. Το μετά φοβάμαι. Αυτά που θα έρθουν. Τώρα παίζω. Αύριο δεν ξέρω. Παίξε λοιπόν και εσύ μαζί μου.
Μα-
Γάμα το
Πάλι γελάω με την μοίρα μου. Η ζωή μου θα έπρεπε να γίνει ταινία αλήθεια. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Φυσικά και δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσω την λέξη έρωτας. In fact, λέω γενικά να την βγάλω από το λεξιλόγιό μου. Μου προκαλεί ταυτόχρονα αηδία και μια ακατανίκητη έλξη για τα μπισκότα που έχω στο ψυγείο. Και φαντάσου, ΔΕΝ τρώω μπισκότα.
Έχω ένα ιστορικό στο να κυνηγάω καταδικασμένες, παραπληγικές ή απλώς άκυρες καταστάσεις. Έχει πολύ γέλιο, βλέπω φίλες μου μετά από καιρό και με ρωτάνε ''τι νέα?'', και ειλικρινά δεν τα λέω όλα. Ή θα νομίζουν πως το έριξα στα ναρκωτικά ή πως λέω ψέμματα.
Μα ξέρεις κάτι? Βαρέθηκα να κοιτάω πίσω. Βαρέθηκα να βλέπω τα μάτια σου στα πρόσωπα περαστικών. Βαρέθηκα να βλέπω το περπάτημα του άλλου σε αγνώστους. Βαρέθηκα να χτυπά η καρδιά μου από τρόμο όταν νομίζω πως είδα τον τρίτο στον δρόμο.
Άντρες. Ναι λοιπόν, από εδώ και πέρα θα μιλάω για άντρες και όχι για αγόρια. Μεγάλωσα έτσι δεν είναι?
Και σκέφτομαι απόψε, πως τελικά εμείς φταίμε. Εγώ σας αφήνω να μπαίνετε μέσα και να μου γαμάτε την ψυχή συνεχώς. Μπορώ απλά να κλείσω τα μάτια. Να ξεχάσω.
Τι αηδίες λέω πάλι απόψε. Δεν γίνεται να ξεχάσω. Εσύ μου έμαθες να δίνω όταν έπαιρνα χωρίς να ρωτάω. Εσύ νούμερο δύο με έκανες να τρέμω από επιθυμία από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Και μην ακούσω την εμετική φράση ''έρωτας με την πρώτη ματιά''. Φυσικά και δεν ήταν έρωτας. Ήταν πίστη. Πίστη πως μαζί σου όλα θα πάνε καλά. Για το νούμερο τρια δεν θέλω να μιλήσω. Έτσι και αλλιώς πέρασαν τα χρόνια.
Ότι βλακείες και να λέω λοιπόν, ο μόνος λόγος που μπορώ να ξεχάσω για λίγο είσαι εσύ.
Είναι τόσο βλακωδώς άκυρο, τόσο χαζό, τόσο..δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν γιατί η κάποτε ατρόμητη Δάφνη φοβάται τώρα. Τι φοβάμαι? Να παλέψω για κάτι αντί να το βρω έτοιμο? Να αντιμετωπίσω την απόρριψη? Μια ζωή μαζί της ζω.
Θέλω κάτι σιωπηλό, γίνεται? Δεν θέλω μηνύματα. Δεν θέλω αλλαγή κατάστασης στο Ίντερνετ. Δεν θέλω περιορισμούς. Δεν θέλω δεσμεύσεις. Θέλω ησυχία. Και εσένα. Χωρίς τίποτε άλλο.
Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Και η αντιστροφή των ρόλων? Θα σου επιτρέψω άραγε να παίξεις μαζί μου? Γιατί ένα μεγάλο παιχνίδι είναι σωστά? Ειδικά για σένα. Και για μένα είναι τώρα. Το μετά φοβάμαι. Αυτά που θα έρθουν. Τώρα παίζω. Αύριο δεν ξέρω. Παίξε λοιπόν και εσύ μαζί μου.
Μα-
Γάμα το
No comments:
Post a Comment