Είναι ώρες που απλά θες να χάνεσαι. Στην βαβούρα της τάξης,στην μυρωδιά του κυλικείου,αμέτοχος,απλά χάνεσαι. Σαν μάνα που καμαρώνει τα παιδιά της,ζαχαρώνεις τους συμμαθητές σου,την ζωή και την ενέργεια την ώρα του μαθήματος. Τα καλύτερα σου χρόνια. Και θάβεις χαρούμενα όποιον καθηγητή περάσει από μπροστά σου με συμμαθητές σου που θα ξεχάσεις αμέσως μόλις τελειώσεις το σχολείο. Ζωγραφίζεις ανέμελα κομμάτια της ιδιοσυγκρασίας σου σε ένα σπασμένο θρανίο. Χειροκροτάς όταν κλειδώνουν απέξω τους καθηγητές στην κατάληψη,και ας είσαι κατά. Γιατί? Γιατί έτσι. Υπάρχει και το έτσι στην ζωή. Γράφεις σκατά σε ένα διαγώνισμα. Ξεκαρδίζεσαι συγκρίνοντας τον μονοψήφιο βαθμό σου με τους υπόλοιπους. Στα διαλείμματα υποσχέσεις για το μέλλον,ένα χαμόγελο,ένα γέλιο. Νιώθεις τον ήλιο να σου πασάρει ένα καλά κρυμμένο κομμάτι καλοκαίρι,ενώ ακούς τις τσιρίδες στο προαύλιο. Να τρως κρουασάν σοκολάτας,και με την πρώτη μπουκιά η γέμιση να ξεπετάγεται με μίσος προς τα ρούχα σου. Πάντα όμως. Ζητάς τσιγάρο από την γυμνάστρια. Επιχειρείς μια βουτιά σε θραύσματα παιδικά,παίζοντας κυνηγητό γύρω από το φιλέ. Κοιμάσαι στο μάθημα,ξυπνάς απότομα και αναρωτιέσαι που είσαι. Ακούς μουσική και προσπαθείς μάταια να βάλεις τα μαλλιά σου πάνω από το ακουστικό. Ο καθηγητής πάντα θα σε δει. Μια τριήμερη,μια πενταήμερη. Πόσα αξιέραστα χαμόγελα σε μια σχολική φωτογραφία? Πόση ενότητα,πόσο όμορφη ομάδα? Και πόσο αβέβαιο μέλλον.
Μακάρι ο χρόνος να σταματούσε για πάντα στα 17
