Πες μου ότι όλα θα πάνε καλά. Σε παρακαλώ, το χρειάζομαι απόψε.
Πολλά τσιγάρα, πολύ αλκοόλ. Δεν νιώθω το δέρμα μου πια.
Με κατέστρεψες και τώρα ζητάς τα ρέστα. Αστείο ε?
Το σώμα μου είναι βαρύ. Γέρνω προς το σκοτάδι. Προς αυτή την τεράστια μαύρα τρύπα που ετοιμάζεται να με ρουφήξει. Χωρίς φωνές και παρακάλια. Χωρίς αναστολές. Χωρίς δάκρυα. Απλά θα πέσω σιωπηλά. Θα με ρουφήξει για πάντα.
Με κούρασε η θάλασσα, με κούρασε ο ήλιος. Θέλω λίγη βροχή ξανά, θέλω λίγη Μάγια ακόμα. Με κούρασες εσύ, και εσύ, και ο άλλος, όλοι σας. Πάρτε τις ψυχώσεις και την μαλακία που γαμάει τον εγκέφαλό σας καθημερινά και βάλτε τα στον κώλο σας. Γέμισα προβλήματα και ξένο πόνο και ξέχασα τα δικά μου. Άντε γαμηθείτε μαζί με αυτά. Θέλω την ησυχία μου. Θέλω να μείνω μόνη.
Τι με κοιτάς πάλι? Αφού ξέρεις τι θα πω πριν καν μιλήσω. Για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η κοροιδία? Αυτό το γαμημένο παιχνίδι? Κουράστηκα. Τράβηξε πολύ αυτή την φορά. Φύσα τον καπνό σαρκαστικά στην μούρη μου και πήγαινε για ύπνο. Με κούρασες και εσύ.
Πέφτω. Πέφτω πάλι. Δεν έχω από πουθενά να κρατηθώ. Μια μάζα γύρω μου με πνίγει. Κουνάω σαν ψάρι που σπαρταράει τα χέρια μου, ψάχνω ψάχνω από κάπου να κρατηθώ. Αλλά συνεχίζω να πέφτω, τόσο μα τόσο αργά. Άραγε έχει πάτο αυτή η τρύπα?
Και πέφτοντας μεγαλώνει ένα συναίσθημα σχεδόν ξένο στο είναι μου. Θυμός. Θυμός για όλα, θυμός για όλους. Ένα μεγάλο ''άντε γαμήσου'' σε όλους όσους με ρίξαν σε αυτή την τρύπα. Μια διάθεση να κάνω κάτι τελείως έξω από εμένα: Να χτυπήσω όποιον με πληγώνει και τον αφήνω να το συνεχίσει. Να βρίσω την στιγμή που θα ακούσω κάτι που δεν μου αρέσει. Να σταματήσω να κρύβω το πόσο σιχαίνομαι ώρες ώρες τις πίπες που ακούω αριστερά δεξιά. Να ακούω την μαλακία και να φωνάζω ''σκάσε, βαρέθηκα να σε ακούω και να παριστάνω ότι σε προσέχω''.
Θυμώνω και δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω γιατί κρατιέμαι. Δεν καταλαβαίνω τι με κρατάει από τότε που γεννήθηκα και διατηρώ ένα γαμημένο ήρεμο χαμόγελο σε ότι μου πετάνε. Στα αποφάγια που δέχτηκα αδιαμαρτύρητα να φάω. Στον πόνο, στις φλόγες μέσα από τις οποίες πέρασα. Και το μόνο πλάσμα σε αυτό το απέραντο σύμπαν που να έχει δει την φρίκη να χορεύει τρελαμένη στα μάτια μου να είσαι εσύ. Να έχεις ακούσει πως είναι η φωνή μου όταν παρακαλάω να σταματήσει. Να έχεις νιώσει τον θυμό να ρέει στα χέρια μου και να ξεχύνεται στον εαυτό μου. Να έχεις ακούσει ψιθυριστά αυτό εδώ το βραδυνό παραλήρημα.
Κι άλλο παραλήρημα όσο πέφτω. Σπασμοί σε όλο μου το κορμί. Φεύγουν κομμάτια από την Δάφνη. Γίνονται σκόνη στο κενό.
Θέλω την ησυχία μου.
Πολλά τσιγάρα, πολύ αλκοόλ. Δεν νιώθω το δέρμα μου πια.
Με κατέστρεψες και τώρα ζητάς τα ρέστα. Αστείο ε?
Το σώμα μου είναι βαρύ. Γέρνω προς το σκοτάδι. Προς αυτή την τεράστια μαύρα τρύπα που ετοιμάζεται να με ρουφήξει. Χωρίς φωνές και παρακάλια. Χωρίς αναστολές. Χωρίς δάκρυα. Απλά θα πέσω σιωπηλά. Θα με ρουφήξει για πάντα.
Με κούρασε η θάλασσα, με κούρασε ο ήλιος. Θέλω λίγη βροχή ξανά, θέλω λίγη Μάγια ακόμα. Με κούρασες εσύ, και εσύ, και ο άλλος, όλοι σας. Πάρτε τις ψυχώσεις και την μαλακία που γαμάει τον εγκέφαλό σας καθημερινά και βάλτε τα στον κώλο σας. Γέμισα προβλήματα και ξένο πόνο και ξέχασα τα δικά μου. Άντε γαμηθείτε μαζί με αυτά. Θέλω την ησυχία μου. Θέλω να μείνω μόνη.
Τι με κοιτάς πάλι? Αφού ξέρεις τι θα πω πριν καν μιλήσω. Για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η κοροιδία? Αυτό το γαμημένο παιχνίδι? Κουράστηκα. Τράβηξε πολύ αυτή την φορά. Φύσα τον καπνό σαρκαστικά στην μούρη μου και πήγαινε για ύπνο. Με κούρασες και εσύ.
Πέφτω. Πέφτω πάλι. Δεν έχω από πουθενά να κρατηθώ. Μια μάζα γύρω μου με πνίγει. Κουνάω σαν ψάρι που σπαρταράει τα χέρια μου, ψάχνω ψάχνω από κάπου να κρατηθώ. Αλλά συνεχίζω να πέφτω, τόσο μα τόσο αργά. Άραγε έχει πάτο αυτή η τρύπα?
Και πέφτοντας μεγαλώνει ένα συναίσθημα σχεδόν ξένο στο είναι μου. Θυμός. Θυμός για όλα, θυμός για όλους. Ένα μεγάλο ''άντε γαμήσου'' σε όλους όσους με ρίξαν σε αυτή την τρύπα. Μια διάθεση να κάνω κάτι τελείως έξω από εμένα: Να χτυπήσω όποιον με πληγώνει και τον αφήνω να το συνεχίσει. Να βρίσω την στιγμή που θα ακούσω κάτι που δεν μου αρέσει. Να σταματήσω να κρύβω το πόσο σιχαίνομαι ώρες ώρες τις πίπες που ακούω αριστερά δεξιά. Να ακούω την μαλακία και να φωνάζω ''σκάσε, βαρέθηκα να σε ακούω και να παριστάνω ότι σε προσέχω''.
Θυμώνω και δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω γιατί κρατιέμαι. Δεν καταλαβαίνω τι με κρατάει από τότε που γεννήθηκα και διατηρώ ένα γαμημένο ήρεμο χαμόγελο σε ότι μου πετάνε. Στα αποφάγια που δέχτηκα αδιαμαρτύρητα να φάω. Στον πόνο, στις φλόγες μέσα από τις οποίες πέρασα. Και το μόνο πλάσμα σε αυτό το απέραντο σύμπαν που να έχει δει την φρίκη να χορεύει τρελαμένη στα μάτια μου να είσαι εσύ. Να έχεις ακούσει πως είναι η φωνή μου όταν παρακαλάω να σταματήσει. Να έχεις νιώσει τον θυμό να ρέει στα χέρια μου και να ξεχύνεται στον εαυτό μου. Να έχεις ακούσει ψιθυριστά αυτό εδώ το βραδυνό παραλήρημα.
Κι άλλο παραλήρημα όσο πέφτω. Σπασμοί σε όλο μου το κορμί. Φεύγουν κομμάτια από την Δάφνη. Γίνονται σκόνη στο κενό.
Θέλω την ησυχία μου.
