Και μακάρι μικρή μου μετά από κάθε γαμήσι σου να μην άφηνες βιασμένη την ψυχή μου.

    Θα ήθελα να είχα φτερά. Άσπρα πλούσια αέρινα φτερά.
Πάμε πάλι
    Θα ήθελα να είμαι ελεύθερη. Άσπρη, ασπίλωτη και ελαφριά.
Καλύτερα.

   Οι άνθρωποι δεν πετάνε ως γνωστόν. Ούτε και πρόκειται να πετάξω ποτέ.
Άλλη μια.

    Τα δικά της φτερά με πνίγουν. Απίστευτο,αλλόκοτο,απρόσμενο. Απαλά αλλά σιδερένια ταυτόχρονα. Ποτίζουν τις φλέβες στον λαιμό μου. Και τρέχουν ψυχές στο σώμα μου, τρέχουν και το κατατρώνε περιμένοντας να φωνάξω.
    Τράβα μια τζούρα. Φύσα τον καπνό αργά. Κοίτα τα μαγικά του σχέδια μπροστά σου. Ζουν για στιγμές δημιουργίας, χάνονται μέσα σε ένα βλεφάρισμα.
   Πότε φώναξα όμως?
   Πότε αντέδρασα?
Μια ζωή παθητική, μια ζωή πρόβλημα.

   Τα πουλιά που με κοιτάνε στο παράθυρο έχουν μάτια φτιαγμένα από νύχτα. Εβένινα τα φτερουγίσματα τους, μυρίζει ανθρώπινη σάρκα. Η μόνη νύχτα που μου έχει απομείνει.
   Θέλω να την νιώσουν όλοι. Την απρόσμενη ησυχία, την σαγήνη που βρίσκεται ελεύθερη τώρα. Τα μάτια που δεν κοιτούν εκεί που πρέπει.
   Αν φύγεις θα είμαι άδεια. Έχεις ενσωματωθεί αιώνια στις παλάμες και στα χείλια που γεννήθηκαν για να αγαπάνε. Στο ανατρίχιασμα στον χορό σου μέσα μου, χορός σαν εκείνος της φλόγας. Το ήξερες όταν με έβλεπες να γεννιέμαι? Δεν σε θυμάμαι τότε. Θυμάμαι την μέρα που σε είδα πρώτη φορά. Ω γιατί τόσος πόνος, γιατί τόσο αίμα, γιατί τέτοιο βλέμμα θανάτου? Δεν ξέπλυνες σωστά τις αμαρτίες μου. Με έδεσες τόσο σφιχτά, λαχανιάζοντας στο αυτί μου παιδικές ανάσες. Το φόρεμα σου είναι γραμμένο πλέον στα δάχτυλά μου, κάθε σκίσιμο, κάθε πτυχή μυστική, κάθε μυστικό σου. Αγγίζω τυφλά και δέχομαι την τραχιά υφή του. Δέχομαι, θυμάμαι.
   Αν μείνεις δεν θα ζήσω ποτέ φυσιολογικά. Όμως εγώ είδα. Είδα όλα εκείνα τα δώρα που κέντησε η νύχτα βίαια στο κορμί μου. Κάθε ύφασμα με καίει. Κάθε φωνή με ταξιδεύει πάλι εκεί. Και χαράχτηκαν μονοπάτια σκοτεινά στο δέρμα μου, δρόμοι αρχηγοί του λάθους. Και πόνεσα και δάκρυα ανύποπτα πλημμύρισαν την χαρά σου. Αλλά είδα. Και αυτά που είδα είναι το παιδικό πάπλωμα που με προστατεύει. Είναι τα χέρια της αλήθειας. Έχει χέρια και με πνίγει.
    Το σώμα σου είναι παιδικό. Ο κόρφος σου η μοίρα. Τα στήθη σου νάρκη λάγνου πόθου του μέλλοντος. Οι πληγές σου μαρτυρούν ανθρώπινη ουσία. Τα λόγια σου αιώνιο κορεσμό. Με χρειάζεσαι, γιατί μόνο εγώ σε κάνω να ανασαίνεις. Τα χέρια σου προστάζονται από φενάκες κρυμμένες μέσα μου, γιορτινές ορχήστρες φτιαγμένες από ψέμα και άνεμο. Και γίνεσαι ένα μαζί μου, καρφώνοντας με ηδονικά ανάμεσα στην λογική και στην τρέλα.
  Και μακάρι μικρή μου μετά από κάθε γαμήσι σου να μην άφηνες βιασμένη την ψυχή μου.

''Απόψε λαμβάνω τα κομμάτια που στερήθηκα''

    Κάποιες καταστάσεις δεν απαιτούν κουβέντες, δεν απαιτούν ανάλυση, δεν απαιτούν την γνώμη τρίτων. Δεν απαιτούν απολύτως τίποτα.
    Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι τα πιο εγωιστικά πλάσματα. Δεν μπορώ να το πω πιο σύνθετα ή πιο ωραία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα παραδεχτούν ποτέ την ήττα τους στις ανθρώπινες σχέσεις και θα προσπαθήσουν να δουν φως εκεί που δεν υπάρχει.
    Τέτοιος άνθρωπος είμαι εγώ. Αλλά στο πιο naive.
    Δεν θέλω να αντικρύζω τα λάθη μου. Με κοιτάνε κοροιδευτικά. Μου πληγώνουν τα χέρια. Τρέχουν στα μάτια μου. Ζαρώνουν το στόμα μου και κάνουν το κορμί μου να τρέμει. Συνήθως τα βλέπω αφού τα έχω κάνει. Με βολεύει στο κάτω-κάτω, έτσι δεν είναι?
    Είναι ωραίο να λες ''δεν ξέρω'' ώρες-ώρες. Δεν ξέρω τι είμαι, που πατάω, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτές τις καταστάσεις γύρω μου. Να θέλεις να παραιτηθείς από την σκέψη, άντε πολύ σκέφτηκες, πολύ ανέλυσες, πολύ ασχολήθηκες, φτιάξε έναν καφέ άναψε ένα τσιγάρο, κοίτα το ταβάνι και βγάλε αυτούς τους ανθρώπους από το τρελό σου μυαλό.
    Δεν μπορείς όμως.
   Είναι σουρρεαλιστικό το τι σου προκαλούν οι αναμνήσεις. Η δύναμη τους θα έτρεφε ολόκληρο τον κόσμο. Σε ξεγελάνε κρυμμένες στην σκόνη του παλιού, και αναπαράγουν τα πάντα μπροστά από τα μάτια σου για να σε κάνουν να σκεφτείς για εκατοστή φορά, να σκεφτείς, να αναλύσεις, να ασχοληθείς.
   Και ξετρυπώνουν από παντού, γυρνάς και σε χτυπάνε, μέσα σε μάτια, φωτογραφίες, χαρτιά και αίμα. Ναι, αίμα. Κομμάτι σου. Ταυτότητά σου.
   Τόσες πολλές. Γλυκόπικρες, άλλες φορές στάζουν αλάτι και άλλες μυρίζουν χειμώνας. Ξύλο, λουλούδια και ανθρώπινο σώμα. Μαλλιά και ιδρώτας. Και νότες στην σειρά. Αυτό δεν είναι η μουσική? Και όμως, τόσο γρήγορα και τόσο ύπουλα, από την πρώτη νότα μεταφέρεσαι πάλι εκεί. Οι αναμνήσεις απασχολούν όλες τις αισθήσεις σου. Τις νιώθεις με τα χέρια, τις μυρίζεις, τις βλέπεις, τις ακούς. Ναρκώνουν το είναι σου, σε προστάζουν να γυρίσεις πίσω.
  Αναμνήσεις από παντού. Μισό χρόνο, ένα χρόνο, δυο χρόνια. Ακόμα και παιδικές αναμνήσεις, εκείνες που χαράζονται στο μυαλό μας με ζάχαρη και κλάμα.
   Μακάρι να είχαν βρει λύση όλα αυτά. Τα παλιά και τα καινούρια. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε όσα επιθυμεί ένας άνθρωπος στην ζωή, χωρίς να πρέπει να θυσιάσουμε κάτι. Ένα από τα δυο. Μακάρι να τα είχαμε όλα, και οι αναμνήσεις να ήταν απλά εικόνες που θα βλέπαμε και θα αντιμετωπίζαμε ψυχρά.
  Αλλά να 'μαι! Πάλι σκέφτομαι, πάλι αναλύω, πάλι ασχολούμαι. Πάλι έτρεξα μέσα στον χρόνο πάνω-κάτω.
  Έχει σημασία? Έτσι και αλλιώς, είμαι ο μόνος άνθρωπος που ασχολείται πλέον.

Fuck it anyway, I'll do it my way

    Αυτό δεν είναι ρουτίνα.
    Αυτό δεν είναι απραξία.
Αυτό είναι η κόλαση που περίμενα τόσα χρόνια.

  Και ξαναγεννήθηκε μέσα μου ένας καινούριος άνθρωπος.

  Ταγμένος στην άλλη μεριά.

  Επιτέλους απελευθερωμένος

  Επιτέλους απαράδεκτος

  Επιτέλους μόνος.

 Όταν μου άπλωσε τα χέρια της πριν από χρόνια, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορούσα να κρατάω τον κόσμο στα χέρια μου. Τις αξιολύπητες, ανέραστες και γελοίες ανθρώπινες ζωές. Φοβήθηκα, έκανα πίσω.
   Θύμωσε. Μου πρόσφερε μια άλλη αιωνιότητα από αυτή που της ζήτησα. Το αιώνιο μαρτύριο της τιμωρίας μου. Τιμωρίας για το μέλλον. Τιμωρίας για πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα.
    Αλλά τώρα, επιτέλους απέβαλα κάθε τι ανθρώπινο από μέσα μου. Είμαι εδώ για να στοιχειώσω τις συνειδήσεις όσων με πλήγωσαν. Δεν χρειάζομαι κανέναν απολύτως. Αυτή την φορά τα κατάφερα.
Μακάρι να καταλάβαινε κανείς τι προσπαθώ να πω. Τα μάτια της όμως μου σφράγισαν την σκέψη.

Απόψε λαμβάνω τα κομμάτια που στερήθηκα