Τρέξε Δάφνη, τρέξε! Είναι κάπου εκεί μπροστά σου, την βλέπεις? Πάντα τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά σου! Ώρες ώρες η φιγούρα της θολώνει, άλλες φορές είναι πεντακάθαρη και τόσο κοντά σου, ώστε νομίζεις πως μπορείς να την αγγίξεις. Αλλά δεν μπορείς. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξής της.
Κοίτα τα φλόγινα μαλλιά της που χορεύουν στον ήλιο. Ματωμένες μπούκλες. Το λευκό της δέρμα λες και βγάζει μια δύναμη. Μια δύναμη που γνωρίζεις πως δεν θα αποκτήσεις ποτέ. Τρέχει μακριά σου ασταμάτητα. Εσύ την δημιούργησες. Εσύ ζωγράφισες κάθε φακίδα στο πρόσωπό της. Εσύ έδωσες λάμψη και ζωή σε εκείνα τα πράσινα μάτια. Και τώρα σε τρώει ζωντανή.
Και παίζεις το παιχνίδι της. Τρέχεις προς εκείνη, τρέχεις προς το ιδανικό. Όλη σου η ζωή μέχρι στιγμής ήταν αυτό το αρρωστημένο ταξίδι. Όλες οι φιλίες, όλες οι σχέσεις, τα πάντα προκλήθηκαν από αυτό το παιχνίδι. Και τα πάντα τελείωσαν λόγω αυτού.
Το όνομα Μάγια θα πει όνειρο σε πολλές γλώσσες. Η λέξη όνειρο για μένα δεν είναι ευχάριστη ούτε όμορφη. Είναι τρομακτική. Το όνειρο συμβαίνει στο υποσυνείδητό σου. Φυτρώνει ελπίδες και φιλοδοξίες στο μυαλό σου, άτομα που δεν έπρεπε να υπάρχουν εκεί, φαντασιώσεις και χαρά. Για να στα πάρει όλα με το ξημέρωμα. Να σε ρίξει βίαια στην πραγματικότητα, να σου φωνάξει πόσο άπιαστη είναι η λέξη όνειρο. Όνειρο θα πει εκείνο το αιώνιο τρέξιμο προς την Μάγια.
Και πρέπει να επιλέξουμε, αγαπημένη. Αν θα θάψουμε όλα εκείνα τα ένστικτα και τις κρυφές σκέψεις βαθιά μέσα στο κεφάλι μας. Εκείνα τα ένστικτα που μας οδήγησαν πριν λίγο καιρό στην καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο επιτακτικά, μας διατάζουν τόσο συχνά, ώστε ώρες ώρες θέλω να ουρλιάξω στην μούρη όποιου έχει το κουράγιο να με ακούσει και να σπάσω τα πάντα.
Μπορούμε επίσης να τα θάψουμε βαθιά, για χάρη κάτι καινούριου που ξεκινά, μιας νέας χρονιάς, μιας φυσιολογικής και ήρεμης ζωής εν ολίγοις. Να πνίξουμε τον εαυτό μας ώστε να μην τα κάνουμε όλα πουτάνα.
Μέχρι να με κοιτάξεις πάλι κοροιδευτικά με εκείνο το ύφος. Να μου απλώσεις το χέρι και να πέσω πάλι σε ότι κρύβει το υποσυνείδητό μου.
Κοίτα τα φλόγινα μαλλιά της που χορεύουν στον ήλιο. Ματωμένες μπούκλες. Το λευκό της δέρμα λες και βγάζει μια δύναμη. Μια δύναμη που γνωρίζεις πως δεν θα αποκτήσεις ποτέ. Τρέχει μακριά σου ασταμάτητα. Εσύ την δημιούργησες. Εσύ ζωγράφισες κάθε φακίδα στο πρόσωπό της. Εσύ έδωσες λάμψη και ζωή σε εκείνα τα πράσινα μάτια. Και τώρα σε τρώει ζωντανή.
Και παίζεις το παιχνίδι της. Τρέχεις προς εκείνη, τρέχεις προς το ιδανικό. Όλη σου η ζωή μέχρι στιγμής ήταν αυτό το αρρωστημένο ταξίδι. Όλες οι φιλίες, όλες οι σχέσεις, τα πάντα προκλήθηκαν από αυτό το παιχνίδι. Και τα πάντα τελείωσαν λόγω αυτού.
Το όνομα Μάγια θα πει όνειρο σε πολλές γλώσσες. Η λέξη όνειρο για μένα δεν είναι ευχάριστη ούτε όμορφη. Είναι τρομακτική. Το όνειρο συμβαίνει στο υποσυνείδητό σου. Φυτρώνει ελπίδες και φιλοδοξίες στο μυαλό σου, άτομα που δεν έπρεπε να υπάρχουν εκεί, φαντασιώσεις και χαρά. Για να στα πάρει όλα με το ξημέρωμα. Να σε ρίξει βίαια στην πραγματικότητα, να σου φωνάξει πόσο άπιαστη είναι η λέξη όνειρο. Όνειρο θα πει εκείνο το αιώνιο τρέξιμο προς την Μάγια.
Και πρέπει να επιλέξουμε, αγαπημένη. Αν θα θάψουμε όλα εκείνα τα ένστικτα και τις κρυφές σκέψεις βαθιά μέσα στο κεφάλι μας. Εκείνα τα ένστικτα που μας οδήγησαν πριν λίγο καιρό στην καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο επιτακτικά, μας διατάζουν τόσο συχνά, ώστε ώρες ώρες θέλω να ουρλιάξω στην μούρη όποιου έχει το κουράγιο να με ακούσει και να σπάσω τα πάντα.
Μπορούμε επίσης να τα θάψουμε βαθιά, για χάρη κάτι καινούριου που ξεκινά, μιας νέας χρονιάς, μιας φυσιολογικής και ήρεμης ζωής εν ολίγοις. Να πνίξουμε τον εαυτό μας ώστε να μην τα κάνουμε όλα πουτάνα.
Μέχρι να με κοιτάξεις πάλι κοροιδευτικά με εκείνο το ύφος. Να μου απλώσεις το χέρι και να πέσω πάλι σε ότι κρύβει το υποσυνείδητό μου.
