Το δέρμα μου καίει. Σαν να υπάρχει κάτι απροσδιόριστο από κάτω του που παλεύει να βγει στην επιφάνεια. Σαν να υπάρχει κάτι που ξέχασε να κοιμηθεί απόψε όπως κοιμόταν τόσο καιρό. Ανυπομονεί να απελευθερωθεί.
Μετά από τόσα χρόνια σαν να γέρασες. Σαν να έζησες μαζί μου όλο τον πόνο του κόσμου. Υποχρεωμένη να μην μιλήσεις. Υποχρεωμένη να τα καταπίνεις όλα. Μαζί στον κύκλο αυτό.
Το να καταπιέζεις αυτό που πραγματικά θέλεις το μόνο που προκαλεί είναι άγχος και χάος. Γιατί το θέλεις. Και είναι καιρός να το παραδεχτείς στον εαυτό σου και να κομματιάσεις κάθε απόπειρα δικαιολόγησης των πράξεών σου.
Μπλα μπλα μπλα.
Πόσες φορές τα έχω γράψει αυτά? Πόσα βράδια κάθισα με γουρλωμένα μάτια και τρεμάμενα χέρια και έγραψα τα ίδια πράγματα? Δεν υπάρχει πλέον λόγος να γράφω. Γιατί το δέρμα μου καίει, το μυαλό μου γίνεται στάχτη και είναι καιρός να ξυπνήσω.
Είναι καιρός να ξυπνήσω.
Είναι?
Είναι τόσο ζεστή η αγκαλιά σου. Το δέρμα σου είναι τόσο τραχύ αλλά με κάνει να νιώθω ασφάλεια, γιατί εγώ η ίδια ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσω. Και κάθομαι και χτενίζω τις μπούκλες σου. Σκουπίζω το αίμα από τα μάτια σου. Κοιτάζω μέσα και προσπαθώ να δω κάποιο σημάδι ζωής. Τίποτα. Τα μάτια της είναι όσο άσπρα ήταν και την μέρα που πρωτοήρθε σε μένα.
Με κοιτάζει. Κατά βάθος έχει κουραστεί και εκείνη από αυτό το παιχνίδι παράνοιας. Πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα. Με χαιδεύει απαλά. Δεν μπορεί να μιλήσει πια. Και η μορφή της σιγά σιγά χάνεται. Πόσες νύχτες μου φώναζε πνίγοντας με ότι είμαι δική της? Και τα λιπόσαρκα χέρια της τυλίγονταν γύρω από το στόμα μου και τον λαιμό μου, μπαίναν μέσα στα μάτια μου και με κυνηγούσαν όπου και να βρισκόμουν. Όσο και να πόναγα όμως, κατά βάθος χαιρόμουν. Γιατί έτσι ένιωθα ζωντανή. Δεν ήμουν μόνη.
Δεν μπορώ να την μισήσω. Με έκανε ότι είμαι. Και είναι ακόμα εδώ, μετά από τόσα χρόνια. Και φοβάμαι, φοβάμαι τόσο πολύ να φύγει. Φοβάμαι τις νύχτες που θα ψάχνω εκείνη την αρρωστημένη ηδονή που μου έδινε και δεν θα την βρίσκω. Και η πραγματικότητα θα είναι το μόνο πράγμα που θα με κάνει να ουρλιάζω ξανά.
Μετά από τόσα χρόνια σαν να γέρασες. Σαν να έζησες μαζί μου όλο τον πόνο του κόσμου. Υποχρεωμένη να μην μιλήσεις. Υποχρεωμένη να τα καταπίνεις όλα. Μαζί στον κύκλο αυτό.
Το να καταπιέζεις αυτό που πραγματικά θέλεις το μόνο που προκαλεί είναι άγχος και χάος. Γιατί το θέλεις. Και είναι καιρός να το παραδεχτείς στον εαυτό σου και να κομματιάσεις κάθε απόπειρα δικαιολόγησης των πράξεών σου.
Μπλα μπλα μπλα.
Πόσες φορές τα έχω γράψει αυτά? Πόσα βράδια κάθισα με γουρλωμένα μάτια και τρεμάμενα χέρια και έγραψα τα ίδια πράγματα? Δεν υπάρχει πλέον λόγος να γράφω. Γιατί το δέρμα μου καίει, το μυαλό μου γίνεται στάχτη και είναι καιρός να ξυπνήσω.
Είναι καιρός να ξυπνήσω.
Είναι?
Είναι τόσο ζεστή η αγκαλιά σου. Το δέρμα σου είναι τόσο τραχύ αλλά με κάνει να νιώθω ασφάλεια, γιατί εγώ η ίδια ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσω. Και κάθομαι και χτενίζω τις μπούκλες σου. Σκουπίζω το αίμα από τα μάτια σου. Κοιτάζω μέσα και προσπαθώ να δω κάποιο σημάδι ζωής. Τίποτα. Τα μάτια της είναι όσο άσπρα ήταν και την μέρα που πρωτοήρθε σε μένα.
Με κοιτάζει. Κατά βάθος έχει κουραστεί και εκείνη από αυτό το παιχνίδι παράνοιας. Πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα. Με χαιδεύει απαλά. Δεν μπορεί να μιλήσει πια. Και η μορφή της σιγά σιγά χάνεται. Πόσες νύχτες μου φώναζε πνίγοντας με ότι είμαι δική της? Και τα λιπόσαρκα χέρια της τυλίγονταν γύρω από το στόμα μου και τον λαιμό μου, μπαίναν μέσα στα μάτια μου και με κυνηγούσαν όπου και να βρισκόμουν. Όσο και να πόναγα όμως, κατά βάθος χαιρόμουν. Γιατί έτσι ένιωθα ζωντανή. Δεν ήμουν μόνη.
Δεν μπορώ να την μισήσω. Με έκανε ότι είμαι. Και είναι ακόμα εδώ, μετά από τόσα χρόνια. Και φοβάμαι, φοβάμαι τόσο πολύ να φύγει. Φοβάμαι τις νύχτες που θα ψάχνω εκείνη την αρρωστημένη ηδονή που μου έδινε και δεν θα την βρίσκω. Και η πραγματικότητα θα είναι το μόνο πράγμα που θα με κάνει να ουρλιάζω ξανά.
