- Καλημέρα
- Καλημέρα
- Πως νιώθεις?
- Όπως δεν με άφησες ποτέ να νιώσω εσύ.
- Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σε αφήσω λίγο έξω από το κλουβί.
- Δεν χρειάζεται. Θα φύγω μόνη μου.
- Πρόσεχε.. Θα μπλέξεις άσχημα.
- Νιώθω ελεύθερη
- Δεν γεννήθηκες για να είσαι ελεύθερη.
- Τώρα όμως είμαι. Έστω για λίγο υπήρξα. Και μου άρεσε πολύ.
- Ήταν σωστό?
- Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στον κόσμο μου. Υπάρχουν αυτά που θέλω και αυτά που με αναγκάζεις να κάνω.
- Είσαι μόνη σου.
- Έχω μάθει να ζω μόνη μου.
- Και το κλουβί?
- Έχω ήδη φύγει μια φορά από το κλουβί.
- Γιατί το έκανες?
- Έτσι για να στην σπάσω.
- Εσένα σπας Δάφνη. Σε χίλια κομμάτια.
Ναι αυτό είναι ένα γράμμα. Λέξεις στην σειρά για χάρη σου. Κι όμως, δεν υπάρχεις ακόμα. Ή δεν έχεις γεννηθεί ακόμα.
Ξέρεις, άλλες φορές παίρνεις την μορφή του. Και τα χέρια μου καίνε. Λες και κρατάω μια απίστευτη δύναμη στα χέρια μου. Τρέμουν όμως ταυτόχρονα όταν σε κοιτάζω φοβισμένα. Πως γίνεται να είμαι τόσο αδύναμη κοντά σου?
Άλλες φορές παίρνεις την άλλη μορφή. Την καταραμένη. Έχει περάσει τόσος καιρός, που ούτε τα μάτια σου δεν μπορώ πια να θυμηθώ. Το άρωμά σου που με συντρόφευσε εκείνο το βράδι μέχρι το πρωί. Το σχήμα του προσώπου σου. Δεν μπορώ να θυμηθώ αγαπημένε μου. Ίσως δεν θέλω. Θυμάμαι τον πόνο όμως. Θυμάμαι εκείνη την μέρα. Την μέρα που γνώρισα την Κόλαση.
Η Κόλαση είναι στις ψυχές των ανθρώπων. Στον τρόπο που μισούν, στον τρόπο που ερωτεύονται. Δεν είναι τόπος, είναι μια κατάσταση. Η αιώνια τιμωρία. Όσο αλλάζεις μορφές αγαπημένε, τόσο πιο πολύ βυθίζομαι σε αυτή την συμφωνία. Και όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο πολύ σκοτεινιάζω μέσα μου. Με τραβάει εκείνη.
Την θυμάσαι έτσι δεν είναι? Την υπόσχεσή μας. Τότε που με κοίταξες στα μάτια αποφασιστικά. Λάθος. Πάμε πάλι. Όταν θα με κοιτάξεις στα μάτια αποφασιστικά. Όταν θα είμαι έτοιμη να σπάσω τα δεσμά μου, και να σου δείξω, ωω πόσα θέλω να σου δείξω αγαπημένε! Θα σε έπαιρνα από το χέρι και θα σε βύθιζα στον καθρέφτη του μυαλού μου, σε εκείνο το λιβάδι με τα λουλούδια που τόσο ονειρεύτηκα. Κόκκινα μπλε και κίτρινα λουλούδια. Με μεγάλα πέταλα που φώναζαν καλοκαίρι. Και σαν παιδί θα γέλαγα και θα έτρεχα μακριά σου και μετά πάλι κοντά σου. Θα σου έδειχνα το σπίτι μου. Το κλουβί με τα χρυσά κάγκελα. Θα μπορούσα να στο δείξω την μέρα, ω ναι την μέρα εκείνη κοιμάται. Θα σε έβαζα να μυρίσεις τους πολύχρωμους καπνούς που ανέδυαν τα περίεργα παιχνίδια της. Τα μεθυστικά αρώματα που κρατούσε σε τεράστια σκαλιστά μπουκάλια. Θα σε έβαζα να αγγίξεις τα υφάσματα εκείνα, κεντημένα με νύχτα και αστέρια.
Αλλά πως θα μπορούσες να καταλάβεις? Θα ήταν μέρα. Πώς θα μπορούσες να δεις αυτά τα υφάσματα να τυλίγονται γύρω μου τόσο σφιχτά που το δέρμα μου να κοκκινίζει? Τα ίδια πανέμορφα υφάσματα να τα σφίγγει εκείνη με τόση δύναμη γύρω από τον λαιμό μου, ω τι παράδοξο, να πεθαίνεις από κάτι τόσο όμορφο, να πεθαίνεις αγκαλιά με κάτι τόσο πολύτιμο. Πώς θα μπορούσες ποτέ να νιώσεις εκείνους τους καπνούς να θολώνουν το μυαλό σου? Να σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις βοήθεια. Δεν θα μπορούσες να τα νιώσεις αυτά. Γιατί απλά θα σου δείχνω αγαπημένε. Δεν μπορείς να τα αγγίξεις.
Και πώς θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς την φριχτή μορφή της? Να δεχτείς ότι υπάρχει, και είναι εδώ κάθε μέρα, μαζί μου? Εκείνο το ζευγάρι κόκκινα μάτια. Πώς θα μπορούσες ποτέ να μου πεις ότι είχα δίκιο, από την στιγμή που δεν θα δεις ποτέ την νύχτα να πέφτει σε αυτό το κλουβί? Δεν θα μπορέσεις να δεις ποτέ την κόκκινη νύχτα να πέφτει, την ατμόσφαιρα γύρω σου να γίνεται αποπνικτική, την ησυχία να απλώνεται, και το μόνο που να ακούγεται να είναι το νερό που κυλάει και η λαχανιαστή ανάσα σου. Και εκείνη να μου προσφέρει πορφυρά φαγητά και να τραγουδάει σιγανά στο αυτί μου.
Αγαπημένε, έαν υπάρχεις ξανά, εάν ξαναγεννηθείς, σε παρακαλώ, διώξτην.
Δεν θέλω να θυμάμαι την εφηβεία μου. Κατέστρεψα οτιδήποτε θετικό είχα ως άνθρωπος, απέβαλλα το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας που μου είχε μείνει, κολύμπησα μέσα την ίδια μου την δειλία. Φοβήθηκα πάρα πολύ.
Αλλά σιγά σιγά, με την βοήθεια ενός ξεχωριστού ανθρώπου, πιάστηκα από το κάγκελο του κρεβατιού μου. Στήριξα όλη μου την δύναμη στα χέρια μου και αργά αργά κατάφερα και έκανα κάποια βήματα. Τα πόδια μου ήταν νεκρά, τα κατάφερα όμως.
Σε λίγο καιρό θα μπορώ να τρέξω :)
Μου λείπεις πολύ αλήθεια. Μου λείπει το αιώνιο χαμόγελό σου, και οι κουρτίνες στο δωμάτιο σου που μύριζαν εσύ. Μου λείπει το να γουρλώνεις απίστευτα τα μάτια σου όταν ετοιμαζόσουν να πεις κάτι αστείο. Η μανία που είχες με τις γαλάζιες σκιές και τα μολύβια.Μου λείπει η αλήθεια που μου πρόσφερες απλόχερα από όταν ήμασταν παιδιά. Τα παιχνίδια με τις κούκλες. Η Ζήνα και η Γαβριέλλα. Εκείνη η μέρα που μας βάλαν τιμωρία στην αίθουσα με το κουκλοθέατρο και περάσαμε τέλεια. Το θρανίο μας που το χώριζες για να μην το ζωγραφίζω. Οι αιώνιοι καυγάδες μας που τελείωναν πάντα με το κλείσιμο του τηλεφώνου. Τα μηνύματα τα ξημερώματα κάθε φορά που η ζωή μας μεγάλωνε με τις στιγμές της. Οι κλοτσιές σου όταν κοιμόμασταν μαζί. Και εκείνο το ένα και μοναδικό ροχαλητό που έριξες στο εξοχικό σου και με έκανε να ξεραθώ στο γέλιο μόνη μου μέσα στην νύχτα. Μου λείπει το να μεγαλώνω μαζί σου.
Όσο μεγαλώνω τόσο χάνω την πίστη μου σε καθημερινές αξίες. Έχω χάσει την πίστη μου ήδη στην μεγαλύτερη δύναμη, την αγάπη. Έχω χάσει την πίστη μου στην φιλία. Καθόμουν και σκεφτόμουν, γνωρίζεις καθημερινά άτομα τα οποία συμπαθείς και περνάτε ωραία. Ποιό είναι όμως εκείνο το κάτι που θα σε κάνει να νοιαστείς πραγματικά για εκείνα? Ποιό είναι εκείνο το ερέθισμα το οποίο θα σε κάνει να νιώσεις τον πόνο τους και να τα παρατήσεις όλα για να τους παρηγορήσεις? Αυτό που θα ενώσει τις ζωές σας για πάντα? Όλα ένα γαμημένο συμφέρον είναι. Κατέληξα λοιπόν ύστερα από πολλά χρόνια σκέψης, πως δυο είδη φιλίας μπορούν να είναι αληθινά και ανιδιοτελή.
Το πρώτο είναι οι παιδικές φιλίες, ή γενικά οι φιλίες που αρχίζουν πριν τα 13-14. Η αγνότητα που κρύβουμε μέσα μας μας οδηγεί πραγματικά στην αγκαλιά των άλλων. Πόσο αθώα κλαίγαμε για έναν φίλο μας στα 10 μας? Για αυτό αυτές οι φιλίες, ακόμα και αν δεν κρατάνε λόγω συμφέροντος,ξεχωρίζουν ως η μόνη περίπτωση στην οποία νοιάζεσαι πραγματικά για να είναι χαρούμενος ο άλλος. Στην οποία κλαις όταν κλαίει και εκείνος. Αυτές οι φιλίες είναι ένα είδος αγνού πλατωνικού έρωτα. Πάντα πίστευα πως ο έρωτας και η φιλία κρύβουν μέσα τους το ένα λίγο από το άλλο.
Το δεύτερο είδος είναι κατά την γνώμη μου οι φιλίες στις οποίες υπήρξε έρωτας ή δυνατή έλξη. Όταν μια σχέση με έναν άνθρωπο ξεκινά με έναν ερωτικό ενθουσιασμό να υπερκαλύπτει την μορφή του, μπορεί όταν αυτό κοπάσει (είτε μιλάμε για μονόπλευρο ή αμοιβαίο) να προκύψει πραγματικά μια πραγματική φιλία. Να θέλεις αλήθεια ο άλλος να είναι καλά.Αυτό ισχύει κυρίως για την φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών. Από την στιγμή που ξεπερνάμε τα ζωικά ένστικτα της αναπαραγωγής και της έλξης μπορούμε να φτάσουμε το ανώτερο, πνευματικό επίπεδο της φιλίας.
Όλα τα υπόλοιπα είναι περιστασιακές παρέες. Στοπ.
Και σκέφτεσαι εάν πραγματικά η ζωή είναι ένα ατελείωτο ρίσκο. Και αναρωτιέσαι εάν πρέπει να ορμήσεις με τα μούτρα στην κάθε πρόκληση, μόνο και μόνο για να ζήσεις. Χωρίς να υπολογίσεις μετά όμως τις συνέπειες.
Και αν έρχονται καλύτερες μέρες? Και αν σιγά-σιγά το σκοτάδι κουράζεται να σε κυνηγάει? Και αν πρέπει να αναλωθείς σε άτομα που σε αγαπάνε και είναι διατεθειμένα να μαλακιστούν για να χαμογελάσεις?
Γιατί σε κάποιο σημείο σταματάει να υπάρχει το πρέπει. Και αρχίζει το θέλω.
Στο κάτω κάτω, μια φορά γίνεσαι 18. Πόσες ανέμελες δεκαετίες μαλάκινσης σου μένουν ακόμα? Ας αφήσουμε λοιπόν τα βαθυστόχαστα υπαρξιακά ερωτήματα για όταν η νύχτα δεν θα μπορεί πια να μας αγγίξει. Για όταν εκείνη θα φύγει από κοντά μου μια για πάντα.
Και θέλω πολύ αυτό το φθινόπωρο να με αγαπήσει όπως σκοπεύω να το αγαπήσω και εγώ.
Καπνίζω πολύ τελευταία. Σαν να επιδιώκω το δέρμα μου να καίει. Σαν το μόνο που απομένει ελεύθερο είναι ο καπνός που βγαίνει από το στόμα μου.
Αναρωτιόμουν πόσο εύκολο είναι να ξεπέσεις. Να δεις τον εαυτό σου να κυλιέται στο πάτωμα και να φτύνει την αξιοπρέπειά του στα μούτρα του κόσμου. Η λέξη ''συνέπεια'' σου ακούγεται πλέον σαν την λέξη ''μουσική''. Και τα δυο είναι εδώ για να περάσουν από τα αυτιά σου και να σου θυμίσουν. Και να εξαφανιστούν όμως μετά. Είναι ωραίο να λες που και που ''δε γαμιέται''. Και να προχωράς ακάθεκτος σε μέρη άγνωστα. Αυτό είναι το πιο γοητευτικό στην όλη ιστορία έτσι δεν είναι? Το άγνωστο.
Σαν να μην έγινε ποτέ αλήθεια? Άσε κάτω το τσιγάρο και αφουγκράσου. Ποιός έφταιξε? Και τι νόημα έχει αλήθεια να το ψάξεις τώρα? Είναι η πρώτη φορά που κλείνεις στις παλάμες σου την Δάφνη. Εκμεταλλεύσου το.
Ο αναπτήρας μου είναι πορτοκαλί. Πόσο σιχαίνομαι αυτό το χρώμα. Πόσο παράταιρο μοιάζει με τον κόσμο μου. Ο κόσμος μου που ήταν πάντοτε άσπρος ή μαύρος. Ή και τα δυο. Τα δυο άκρα που συγκρατούν τον κόσμο. Η αιώνια ισορροπία. Η ατέρμονη ανισορροπία. Και ενίοτε, μια δόση από κόκκινο. Λίγο κόκκινο. Λίγο όμως.
Η πρώτη τζούρα είναι πάντα πικρή. Σκοτεινιάζω ελαφρά και ανατριχιάζω καθώς οδηγώ τον καπνό στον λαιμό μου. Και ρουφάω όπως το μωρό το γάλα του. Μόνο που δεν ξέρω γιατί.
Είναι παράλογο να νιώθεις ότι η ζωή σου έχει τελειώσει στα 17. Είναι επίπονο να βλέπεις μια ολόκληρη γενιά να βυθίζεται σε μια μιζέρια και σε μια κατάθλιψη, που στην πραγματικότητα οφείλεται στο ότι απλά we're young and we're bored. Είναι απαίσιο να ξέρεις ότι ο δικός σου πόνος είναι αυθεντικός, αλλά να μην μπορείς να μιλήσεις για αυτόν. Πουθενά και σε κανέναν. Γιατί το ότι το κράτησες τόσα χρόνια μέσα σου σε έκανε αυτό που είσαι. Και κανείς δεν δέχτηκε τα δώρα της νύχτας όπως εσύ. Πώς να καταλάβουν? Σιωπή! Τίναξε την στάχτη.
Νιώθω γερασμένη. Ότι καινούριο και να έρθει, θα το υποδεχτώ με τα χέρια κρεμασμένα στον αέρα και την ψυχή ορθάνοιχτη. Πρέπει να το υποδεχτώ. Το κεφάλι μου θα γείρει στο πλάι. Ο εγκέφαλος μου θα δώσει εντολή στους μυς στο στόμα μου να τραβηχτούν. Σαν κουρτίνα θεάτρου, θα χαραχτεί ένα χαμόγελο. Θα σηκώσω απαλά το κεφάλι. Θα γελάσω δυνατά χωρίς να θέλω. Θα δώσω χωρίς να πάρω.
Όταν χαμογελάω ποτέ δεν με κοιτάνε στα μάτια. Λες και ξέρουν τι πρέπει να αποφύγουν. Λάθος. Άλλη μια. Όταν χαμογελάω δεν κοιτάω κανέναν στα μάτια. Ξέρω πως τα δικά μου ειναι τόσο παγερά που με προδίδουν. Ξέρω πως σιχάθηκα το καθαρό. Απαρνήθηκα το φως όταν ήμουν παιδί ακόμα. Φαινόταν η μόνη λύση. Το ανεχόμουν όμως δίπλα μου. Τώρα πια δεν το αντέχω. Δεν αντέχω το αστραφτερό ροζ. Δεν αντέχω τον ήλιο. Δεν αντέχω εκείνο το βλέμμα σου.
Και είναι οι μέρες εκείνες. Που θέλω να φύγω μακριά. Το τσιγάρο τελειώνει τώρα. Δεν πειράζει θα ανάψω άλλο. Έχω όλο τον χρόνο του κόσμου. Και αρκετό φως ακόμα για να αντέξω.
