Ένα ένα,τα πάντα φροντίζουν να ουρλιάξουν. Να με βυθίσουν και να νικήσουν. Και είναι εκεί,ακόμα εκεί,και μου θυμίζει,μου θυμίζει εκείνες τις καπνισμένες χαμένες μέρες,που δεν ήξερα ούτε που βρίσκομαι ούτε με ποιους μιλάω,και χαμογελάει όπως πάντα και σέρνεται,σέρνεται ήρεμα και υπομονετικά μέχρι να με ξαναγγίξει όπως τότε,και να χάσω κάθε έλεγχο. Όμως υπάρχει κάτι. Υπάρχει κάτι να με κρατήσει. Μπορείς όμως να κρατήσεις ποτέ μια σταλιά άνεμο στα χέρια σου?
No comments:
Post a Comment