Κάποιες καταστάσεις δεν απαιτούν κουβέντες, δεν απαιτούν ανάλυση, δεν απαιτούν την γνώμη τρίτων. Δεν απαιτούν απολύτως τίποτα.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι τα πιο εγωιστικά πλάσματα. Δεν μπορώ να το πω πιο σύνθετα ή πιο ωραία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα παραδεχτούν ποτέ την ήττα τους στις ανθρώπινες σχέσεις και θα προσπαθήσουν να δουν φως εκεί που δεν υπάρχει.
Τέτοιος άνθρωπος είμαι εγώ. Αλλά στο πιο naive.
Δεν θέλω να αντικρύζω τα λάθη μου. Με κοιτάνε κοροιδευτικά. Μου πληγώνουν τα χέρια. Τρέχουν στα μάτια μου. Ζαρώνουν το στόμα μου και κάνουν το κορμί μου να τρέμει. Συνήθως τα βλέπω αφού τα έχω κάνει. Με βολεύει στο κάτω-κάτω, έτσι δεν είναι?
Είναι ωραίο να λες ''δεν ξέρω'' ώρες-ώρες. Δεν ξέρω τι είμαι, που πατάω, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτές τις καταστάσεις γύρω μου. Να θέλεις να παραιτηθείς από την σκέψη, άντε πολύ σκέφτηκες, πολύ ανέλυσες, πολύ ασχολήθηκες, φτιάξε έναν καφέ άναψε ένα τσιγάρο, κοίτα το ταβάνι και βγάλε αυτούς τους ανθρώπους από το τρελό σου μυαλό.
Δεν μπορείς όμως.
Είναι σουρρεαλιστικό το τι σου προκαλούν οι αναμνήσεις. Η δύναμη τους θα έτρεφε ολόκληρο τον κόσμο. Σε ξεγελάνε κρυμμένες στην σκόνη του παλιού, και αναπαράγουν τα πάντα μπροστά από τα μάτια σου για να σε κάνουν να σκεφτείς για εκατοστή φορά, να σκεφτείς, να αναλύσεις, να ασχοληθείς.
Και ξετρυπώνουν από παντού, γυρνάς και σε χτυπάνε, μέσα σε μάτια, φωτογραφίες, χαρτιά και αίμα. Ναι, αίμα. Κομμάτι σου. Ταυτότητά σου.
Τόσες πολλές. Γλυκόπικρες, άλλες φορές στάζουν αλάτι και άλλες μυρίζουν χειμώνας. Ξύλο, λουλούδια και ανθρώπινο σώμα. Μαλλιά και ιδρώτας. Και νότες στην σειρά. Αυτό δεν είναι η μουσική? Και όμως, τόσο γρήγορα και τόσο ύπουλα, από την πρώτη νότα μεταφέρεσαι πάλι εκεί. Οι αναμνήσεις απασχολούν όλες τις αισθήσεις σου. Τις νιώθεις με τα χέρια, τις μυρίζεις, τις βλέπεις, τις ακούς. Ναρκώνουν το είναι σου, σε προστάζουν να γυρίσεις πίσω.
Αναμνήσεις από παντού. Μισό χρόνο, ένα χρόνο, δυο χρόνια. Ακόμα και παιδικές αναμνήσεις, εκείνες που χαράζονται στο μυαλό μας με ζάχαρη και κλάμα.
Μακάρι να είχαν βρει λύση όλα αυτά. Τα παλιά και τα καινούρια. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε όσα επιθυμεί ένας άνθρωπος στην ζωή, χωρίς να πρέπει να θυσιάσουμε κάτι. Ένα από τα δυο. Μακάρι να τα είχαμε όλα, και οι αναμνήσεις να ήταν απλά εικόνες που θα βλέπαμε και θα αντιμετωπίζαμε ψυχρά.
Αλλά να 'μαι! Πάλι σκέφτομαι, πάλι αναλύω, πάλι ασχολούμαι. Πάλι έτρεξα μέσα στον χρόνο πάνω-κάτω.
Έχει σημασία? Έτσι και αλλιώς, είμαι ο μόνος άνθρωπος που ασχολείται πλέον.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι τα πιο εγωιστικά πλάσματα. Δεν μπορώ να το πω πιο σύνθετα ή πιο ωραία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα παραδεχτούν ποτέ την ήττα τους στις ανθρώπινες σχέσεις και θα προσπαθήσουν να δουν φως εκεί που δεν υπάρχει.
Τέτοιος άνθρωπος είμαι εγώ. Αλλά στο πιο naive.
Δεν θέλω να αντικρύζω τα λάθη μου. Με κοιτάνε κοροιδευτικά. Μου πληγώνουν τα χέρια. Τρέχουν στα μάτια μου. Ζαρώνουν το στόμα μου και κάνουν το κορμί μου να τρέμει. Συνήθως τα βλέπω αφού τα έχω κάνει. Με βολεύει στο κάτω-κάτω, έτσι δεν είναι?
Είναι ωραίο να λες ''δεν ξέρω'' ώρες-ώρες. Δεν ξέρω τι είμαι, που πατάω, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτές τις καταστάσεις γύρω μου. Να θέλεις να παραιτηθείς από την σκέψη, άντε πολύ σκέφτηκες, πολύ ανέλυσες, πολύ ασχολήθηκες, φτιάξε έναν καφέ άναψε ένα τσιγάρο, κοίτα το ταβάνι και βγάλε αυτούς τους ανθρώπους από το τρελό σου μυαλό.
Δεν μπορείς όμως.
Είναι σουρρεαλιστικό το τι σου προκαλούν οι αναμνήσεις. Η δύναμη τους θα έτρεφε ολόκληρο τον κόσμο. Σε ξεγελάνε κρυμμένες στην σκόνη του παλιού, και αναπαράγουν τα πάντα μπροστά από τα μάτια σου για να σε κάνουν να σκεφτείς για εκατοστή φορά, να σκεφτείς, να αναλύσεις, να ασχοληθείς.
Και ξετρυπώνουν από παντού, γυρνάς και σε χτυπάνε, μέσα σε μάτια, φωτογραφίες, χαρτιά και αίμα. Ναι, αίμα. Κομμάτι σου. Ταυτότητά σου.
Τόσες πολλές. Γλυκόπικρες, άλλες φορές στάζουν αλάτι και άλλες μυρίζουν χειμώνας. Ξύλο, λουλούδια και ανθρώπινο σώμα. Μαλλιά και ιδρώτας. Και νότες στην σειρά. Αυτό δεν είναι η μουσική? Και όμως, τόσο γρήγορα και τόσο ύπουλα, από την πρώτη νότα μεταφέρεσαι πάλι εκεί. Οι αναμνήσεις απασχολούν όλες τις αισθήσεις σου. Τις νιώθεις με τα χέρια, τις μυρίζεις, τις βλέπεις, τις ακούς. Ναρκώνουν το είναι σου, σε προστάζουν να γυρίσεις πίσω.
Αναμνήσεις από παντού. Μισό χρόνο, ένα χρόνο, δυο χρόνια. Ακόμα και παιδικές αναμνήσεις, εκείνες που χαράζονται στο μυαλό μας με ζάχαρη και κλάμα.
Μακάρι να είχαν βρει λύση όλα αυτά. Τα παλιά και τα καινούρια. Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε όσα επιθυμεί ένας άνθρωπος στην ζωή, χωρίς να πρέπει να θυσιάσουμε κάτι. Ένα από τα δυο. Μακάρι να τα είχαμε όλα, και οι αναμνήσεις να ήταν απλά εικόνες που θα βλέπαμε και θα αντιμετωπίζαμε ψυχρά.
Αλλά να 'μαι! Πάλι σκέφτομαι, πάλι αναλύω, πάλι ασχολούμαι. Πάλι έτρεξα μέσα στον χρόνο πάνω-κάτω.
Έχει σημασία? Έτσι και αλλιώς, είμαι ο μόνος άνθρωπος που ασχολείται πλέον.
No comments:
Post a Comment