.

    Σκιές. Σκιές. Σκιές. Σκιές. Σκιές. Κρέμονται από το ταβάνι. Με μεγάλα χέρια και πόδια. Μαύρα. Κρέμονται και με κυνηγάνε. Με θέλουν. Θέλουν το δέρμα μου, τα νεύρα μου. Το μυαλό και τα μάτια μου. Τα μολύβια και τις βελόνες μου. Θέλουν τα πάντα. Θέλουν εμένα.

   Όχι άλλο. Όχι πια. Όχι ποτέ. Όχι ξανά. Απλά ένα μεγάλο όχι. Ένα ξεδιάντροπο όχι σε όλα. Γιατί έτσι. Γιατί μπορώ να το πω. Μια ζωή το έλεγα. Όχι. Δεν θέλω.

   Είχες καιρό να με κοιτάξεις έτσι. Νιώθω σαν να γύρισα πάλι απόψε χρόνια πίσω. Όπως την πρώτη φορά που σε είδα. Μην με κοιτάς έτσι. Φοβάμαι. Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου. Πάρτα. Γρήγορα.

  Φοβάμαι. Και δεν νιώθω. Για άλλη μια φορά μουδιάζω. Νιώθω αίμα να χύνεται. Δεν ξέρω ποιανού είναι. Δεν με νοιάζει. Νοιάστηκε ποτέ κανείς?

  Σταμάτα να με κοιτάς. Θα σε διώξω. Ψέμματα. Δεν μπορώ να σε διώξω, το ξέχασα. Σε παρακαλώ σταμάτα να με κοιτάς. Με ρίχνεις εκεί. Στο όμορφο κλουβί μου. Με πετάς με δύναμη στα μαξιλάρια. Πονάω. Αλλά δεν αντιδράω. Γιατί πότε αντέδρασα? Πότε? Ποτέ.

  Που είσαι? Γιατί? Έλα. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με ασύνδετες φράσεις. Τι νόημα έχει η τάξη? Τι νόημα έχει η ομορφιά. Τι νόημα έχουν όλα? Στάχτη θα καταλήξουμε έτσι και αλλιώς. Πάντα και ποτέ. Στάχτη.

  Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα για κάποιο λόγο. Την νιώθω έτοιμη να σκίσει το στήθος μου και να τρέξει μακριά μου. Ούτε αυτή δεν με αντέχει.

Είναι αυτές οι ώρες πάλι. Θα κάτσεις μαζί μου? Σε ευχαριστώ. Το ήξερα.