Χρόνος.

      Μορφές. Με σκονισμένα πρόσωπα και σκισμένα ρούχα. Μορφές που με αγκαλιάζουν το βράδυ. Κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Μορφές οικείες. Ο κόσμος μου.

    Μην τρομάζετε, όχι! Το δέρμα τους έχει μαραζώσει από τον χρόνο. Τα μαλλιά τους έχουν πέσει. Τα μάτια τους θολωμένα. Αλλά χαμογελούν! Μου λένε ιστορίες. Κάθονται κάθε νύχτα σε έναν όμορφο κύκλο. Έναν σωστό κύκλο. Και μου λένε παραμύθια από τα παλιά. Τις λέξεις που κουβαλάνε αιώνες μέσα τους. Από πιο ευτυχισμένους καιρούς. Εκεί όπου όλα τα παιδιά είναι χαρούμενα.

   Με καλούνε να παίξουμε. Ότι και να πιάσουν στα χέρια τους όμως πέφτει. Κλαίνε. Δεν έχουν πια ύλη, μυς, κόκκαλα. Έχουν γίνει στάχτη μέσα στον χρόνο. Κλαίνε γοερά.Το μόνο που έχει μείνει είναι η ανάμνηση του ποιοί ήταν. Η ιδέα τους. Η ιστορία τους.

  Μη τρομάζεις! Ο θάνατος είναι όσο τρομακτική είναι και η γέννηση. Όσο ανατριχιαστικό είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο να βγαίνει μέσα από έναν άλλον, τόσο είναι και το να τον βλέπεις να παύει να υπάρχει. Σκέψου. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα. Φοβόμαστε το τέλος. Φοβόμαστε τον χρόνο. Δεν μας τρομάζουν τα ρολόγια όμως. Τρέμουμε την ιδέα του ότι αυτό το τέλειο ον γεμάτο ενέργεια και ομορφιά που είμαστε τώρα, που λειτουργεί τόσο περίπλοκα και βασιλεύει στον κόσμο, ο άνθρωπος, μια μέρα δεν θα έχει θέση στον κόσμο που θεωρεί ότι βασιλεύει. Το σώμα του θα σαπίσει και σιγά σιγά θα γίνει ένα με την γη που τον έφερε στον κόσμο. Θα λήξει.

  Βρίσκεσαι στο σκοτάδι. Δεν μπορείς να δεις παρά μόνο ελάχιστες σκιές. Η καρδιά σου αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Κόμποι ιδρώτα κυλάνε στα μάγουλά σου. Ποιά τραγική μορφή από παραμύθια θα πεταχτεί μπροστά σου? Ποιός απόκοσμος ξένος θα εμφανιστεί ξαφνικά για να σου κάνει κακό? Με παραμορφωμένο πρόσωπο και γουρλωμένα μάτια. Ο τρόμος σου μεγαλώνει λεπτό το λεπτό. Γιατί μέσα στο σκοτάδι, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει.

  Το σκοτάδι αντιπροσωπεύει τον θάνατο γιατί είναι τόσο άγνωστο όσο και εκείνος. Γιατί ο άνθρωπος μεγαλώνει μαθαίνοντας να φέρνει αντικείμενα, καταστάσεις και φυσικά φαινόμενα στο φως όσο ο οργανισμός του ωριμάζει. Και ακολουθεί ένα χαραγμένο μονοπάτι, μέχρι να έχει φέρει στο φως όλα όσα προορίζεται να ανακαλύψει από την φύση του. Τα μικρά στάδια της ζωής. Και τότε -ω τι θαύμα, τι παράδοξο!- δεν υπάρχει τίποτε άλλο να φέρει στο φως! Τότε τελειώνει η ύπαρξή του, εφόσον δεν έχει κάποιο νόημα πλέον. Τότε τον καταπίνει το σκοτάδι.

  Κατασκευαστήκαμε για να φοβόμαστε τον θάνατο. Να τον τρέμουμε ασυνείδητα, σαν κομμάτι της καθημερινότητάς μας που ξέρουμε πως είναι εκεί, αλλά ποτέ δεν το παραδεχόμαστε. Αφήνουμε τον χρόνο να κυλάει θάβοντας το κάπου βαθιά.

  Τις κοιτάω στα μάτια, αυτές τις σάπιες τρομακτικές μορφές. Αλήθεια με τρομάζουν? Αλήθεια φοβάμαι? Ή μήπως απλά νιώθω το τέλος μου να πλησιάζει? Το έχω θάψει σαν ιδέα στο βάθος του μυαλού μου και ξαφνικά εμφανίζεται τόσο κοντά στο πρόσωπό μου. Πανικοβάλλομαι. Γιατί επιστρέφει? Δεν έχω μάθει ακόμα αρκετά για τον κόσμο! Δεν είναι η ώρα μου να φύγω ακόμα!

  Μα η αλήθεια είναι πως δεν φοβάμαι. Γιατί οι μορφές αυτές ήρθαν για να μιλήσουν. Δεν ήρθαν να μου κάνουν κακό. Ξέρω πλέον τι είναι θάνατος. Τον είδα. Τον ένιωσα. Τον τρέμω και θα τον τρέμω μέχρι να έρθει. Αλλά τώρα ξέρω τι να περιμένω.

  Η βασίλισσά τους με κοιτάει από την μέση του κύκλου. Το ματωμένο δέρμα κοντά στο στόμα της τραβιέται σε μια υποψία χαμόγελου. Είναι περήφανη για μένα.

  Και χορεύω μαζί τους, κάθε βράδυ. Και μου λένε ιστορίες, μακριά από όλα αυτά τα καθημερινά.

  Γιατί αντί να φέρνω πράγματα στο φως, τα ρίχνω πάλι στο σκοτάδι.