Tuesday, January 3, 2012

Παρένθεση

   Αυτές τις διακοπές, μου έκανε καλό που έτυχε να μείνω μόνη. Σκέφτηκα. Ανέλυσα. Έστυψα το μυαλό μου για ώρες. Επιτέλους, είδα, δεν κοίταξα απλά.

  Νιώθω να με γεμίζει κάτι καινούριο. Κάτι που δεν έχω ξαναζήσει ποτέ. Μια αναπάντεχη ηρεμία. Ακριβώς αυτό που ευχήθηκα για τον νέο χρόνο. Επιλεγμένα άτομα γύρω μου, μόνο τα άτομα που μου στάθηκαν, πέρασαν την δοκιμασία του χρόνου, και πάνω από όλα, με δέχτηκαν για αυτό που είμαι. Δέχτηκαν το κάθε μικρό και μεγάλο ελάττωμα και ιδιοτροπία μου, τα καλά και τα περίεργά μου. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ένιωσα να περιτριγυρίζομαι από αγάπη.

  Νιώθω να με γεμίζει κάτι καινούριο. Μεγάλωσα ναι. Αλλά κατά κάποιον τρελό τρόπο, δεν με πονάει πια. Αρχίζω να βλέπω την μαγεία του να έχεις την ζωή στα χέρια σου.

Νιώθω όμορφα. Γεμάτη. Αρκετά ώστε να χαμογελάω χωρίς προσπάθεια

No comments:

Post a Comment