Ανθρώπινες σχέσεις.

   Σκεφτόμουν ότι όταν έχεις μάθει να ζεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είναι δύσκολο έως αδύνατο να αλλάξεις.

  Η μητέρα μου λέει εδώ και αρκετό καιρό μια συγκεκριμένη ατάκα που κανονικά θα έπρεπε να μου κάνει αίσθηση, αλλά για κάποιο λόγο απλά παγώνω όταν την ακούω.

''Δεν σε βλέπω να χαμογελάς. Δεν είσαι χαρούμενη. Τα παιδιά της ηλικίας σου πρέπει να είστε χαρούμενα. Δεν έχετε έννοιες. Ούτε και τίποτα σοβαρό να σας απασχολεί''.

   Και μετά η διαπίστωση πέφτει σαν βόμβα στο μυαλό μου και τα διαλύει όλα.

Πόνος.
Η συνισταμένη όλων των διαπροσωπικών μου σχέσεων.
Οτιδήποτε ξεκινούσα, το ξεκινούσα με πόνο. Δενόμουν με ανθρώπους, έφτιαχνα σχέσεις, φιλίες.
Βλέπω ζευγάρια και φίλους να βασίζουν τις σχέσεις τους στην ανεμελιά. Στην χαρά.
Το βλέπω και για κάποιο λόγο νιώθω ότι ζω σε άλλον πλανήτη.
 
Τι να τους κάνω τους ανθρώπους της ανεμελιάς? Τους ευτυχισμένους? Αφού δεν χρειάζονται τίποτα από τους άλλους ανθρώπους. Γιατί είναι ευτυχισμένοι.

Πώς θα ανακαλύψω έναν ξένο, τον άβυσσο της ψυχής του, εάν δεν ενωθούμε μέσω κοινών εμπειριών? Εάν δεν μου πει και του πω την ιστορία του καθενός μας. Εάν δεν δω πέρα από τα μάτια του.

  Γιατί ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει μια ιστορία μέσα του. Γεγονότα και φαντασιώσεις που κρύβονται καλά πίσω από χειροποίητες μάσκες. Πάθη, πόνους και λάθη. Την ταυτότητά του. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να δένονται με χαμόγελα? Εγώ γιατί έμαθα να δένομαι με δάκρυα?

  Ίσως έχω δίκιο. Ίσως απλά πνίγομαι μέσα σε μια εποχή ψυχικής και συναισθηματικής ρηχότητας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πλέον να ανακαλύπτουν τέτοια πράγματα. Βαριούνται. Οι δυο πιο βαθείς και συναισθηματικές λέξεις που υπάρχουν στον κόσμο για μένα, το ''είμαι εδώ'' (και όχι το σ'αγαπώ), πόσο εύκολα και χωρίς σκέψη το πετάει κανείς σήμερα? Θα είσαι εδώ αλήθεια? Φυσικά και όχι. Όταν το μόνο που σε δένει με τον άλλον είναι μια συζήτηση για το που πήγες το καλοκαίρι και δυο ανέκδοτα με τον Τσακ Νόρρις που πετάς κάθε φορά που πηγαίνεται για καφέ, τότε δεν βρίσκω κάποιο λόγο ο άλλος να σου σταθεί όταν χρειαστείς έναν άνθρωπο δίπλα σου. Αντιθέτως, θα έχει συνηθίσει τόσο πολύ την επιφάνεια και την επιτηδευμένη καλοπέραση στο άτομό σου, που το πιθανότερο είναι να τρομάξει. Και να φύγει. Δεν είναι εποχές για να ανακαλύψεις την ψυχή του διπλανού σου. Είναι εποχές να την θάψεις όσο πιο βαθιά γίνεται και να φορέσεις το πιο ψεύτικο χαμόγελό σου. Έτσι πάει.

  Γιατί αυτά τα ζευγάρια μου προκαλούν αηδία? Γιατί μου φέρνουν στο νου κάτι που σαπίζει αργά και σταθερά? Γιατί δεν μπορώ να χαρώ με τα ουράνια τόξα απέραντης βλακείας που σκορπίζουν στο πέρασμά τους? Γιατί τα φωτεινά τους πρόσωπα μου θυμίζουν θάνατο?

  Εγώ δηλαδή δεν θέλω να είμαι χαρούμενη? Δεν θέλω να χαμογελάω? Δεν πρέπει να χαμογελάω? Κανείς γύρω μου δεν με θεώρησε σοβαρή. Αντίθετα, η συμπεριφορά μου είναι τόσο προκλητική ώρες ώρες που τρομάζει. Και όλοι με θεωρούν εξαιρετικά χαρούμενο άνθρωπο. Εξαιρετικά ανέμελο. Εξαιρετικά-
 
  Σταμάτα!

  Δεν είμαι υποχρεωμένη να χαρώ με κάτι που με αηδιάζει έτσι δεν είναι? Δεν είμαι υποχρεωμένη να δώσω την ψυχή μου στον πρώτο τυχόντα έτσι δεν είναι? Είναι το μόνο πράγμα που έχω δικό μου πλέον.

  Μήπως όμως κάνω λάθος και είμαι πολύ απόλυτη? Μήπως πέφτω στην παγίδα της πομπώδης ανωτερώτητας και της μοιρολατρίας? Μήπως πραγματικά αυτό που χρειάζεται η ηλικία μας είναι χαρά? Απλή, επιφανειακή ή βαθύτερη, ψεύτικη ή αληθινή. Μήπως έχει δίκιο η μητέρα μου? Μήπως κυνηγάω καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στα 18 μου χρόνια ζωής?

  Μα γεννήθηκα για να βρίθω αντιφάσεων. Όσο παιδί είμαι στην αναζήτηση της ομορφιάς και της μαγείας, άλλο τόσο ενήλικας στον τρόπο σκέψης μου και στην αναζήτηση της λογικής. Πόσο άσχημη λέξη η λογική έτσι δεν είναι? Μου θυμίζει βρώμικα παλιά χαρτιά και αριθμούς.

  Κάποιος, εάν του περιέγραφα το πώς σκέφτομαι και αντιλαμβάνομαι τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, θα με αποκαλούσε επιπόλαια ''τραγικά ρομαντική''. Τι είναι ο ρομαντισμός αλήθεια? Για την κοινή γνώμη, αυτή η λέξη για κάποιον λόγο συνδέεται με λουλούδια και κεράκια.
  Πώς είναι δυνατόν να συνδέουμε κάτι τόσο σπάνιο, απόμακρο και ιερό όσο τον έρωτα με υλικά αγαθά! Πόσο βλάσφημο και αβάσιμο!

  Άλλοι τον συνδέουν με εικόνες μεσαιωνικές, δείγματα ιπποτισμού και τέχνης. Με εποχές όπου ο έρωτας δεν ήταν κατάσταση αλλά τρόπος ζωής.

   Ρομαντισμός για μένα είναι η πίστη στον άνθρωπο και στην πραγματική του φύση. Η πίστη ότι πίσω από βαμμένα μαλλιά, σκουλαρίκια και φανταχτερά ρούχα, πίσω από ωραία ή άσχημα σώματα και πρόσωπα, υπάρχει κάτι που ονομάζεται ψυχή. Και είναι το πιο σαγηνευτικό και ερεθιστικό όλων.

   Όταν ξεκινούσα κάτι με πόνο, δενόμουν τόσο εύκολα! Αγκάλιαζα το είναι του άλλου με τόση δύναμη. Και τον έδιωχνα όμως σύντομα με μια ευκολία και μια απάθεια τελείως χαρακτηριστική μου. Σαν παιδί που βαριέται εύκολα τα παιχνίδια του. Εγώ, ο υπασπιστής των αληθινών σχέσεων, έπαιζα σαν κακομαθημένο παιδάκι. Και φυσικά και δεν έπαιρνα αυτό που έψαχνα.

  Αυτό που έμαθα λοιπόν μετά από χρόνια, αφού τιμωρήθηκα από την ίδια την ζωή για τις πράξεις μου, ήταν πως δεν δενόμουν ποτέ πραγματικά με το άτομο που είχα κάθε φορά απέναντί μου. Δενόμουν με αυτό που αντιπροσώπευε για μένα. Με μια άψυχη κούκλα που είχα ως πρότυπο στο μυαλό μου. Και έφτιαχνα, όπως αφελέστατα κάνω πάντα, το παραμύθι μου. Όπως όταν ήμουν παιδί, έφτιαχνα την ιστορία. Και την έπαιζα σαν ταινία.

   Και τώρα με προκαλεί η ανεμελιά η ίδια. Με προκαλεί να αφήσω όσα κουβαλάω πίσω μου και να ζήσω. Να ζήσω? Υπάρχει ζωή χωρίς τον θάνατο? Υπάρχει καλό δίχως κακό? Έμαθα τι είναι ζωή με έναν ανάποδο τρόπο. Δυο είναι χοντρικά οι καταστάσεις που προκαλούν πόνο. Η πιο αναγνωρίσιμη είναι η έλλειψη υλικών αγαθών, που κάποιες φορές δεν συνεπάγεται έλλειψη συναισθηματικής πληρότητας. Η άλλη, η πιο παρεξηγημένη ίσως, είναι η πληρότητα όσον αφορά τα υλικά αγαθά, και το απόλυτο συναισθηματικό κενό. Πώς να καταλάβεις τι περνάνε οι δεύτεροι άνθρωποι. Στο μυαλό του κοσμάκη ένα κομμάτι ψωμί είναι το μόνο πράγμα με το οποίο πρέπει να είσαι ευχαριστημένος.

 Και ναι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Και εδώ θα σταματήσει η σκέψη μου για σήμερα, στο κομμάτι όπου καλούμαι να αλλάξω, όχι μόνο για να προσαρμοστώ σε καινούριες καταστάσεις.

Αλλά και για να ηρεμήσω εγώ η ίδια πάνω από όλα.