Πνίγομαι.
Πνίγομαι
Πνίγομαι?
Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου.
Ή μάλλον, ας κατεβάσω τα δικά μου χέρια από τον λαιμό μου.
Βιάσου.
Δεν έχεις χρόνο.
Έλα να βαφτούμε όμορφα. Έλα να γίνουμε όμορφες. Θα πασαλειφθούμε με κόκκινο. Όχι μόνο στα χείλια! Θα χαθεί η λάμψη! Κόκκινο σε όλο το πρόσωπο, μια κόκκινη μάζα με σκούρα μάτια κοιτάζει τον καθρέφτη. Κοίτα τι όμορφες που είμαστε! Όμορφες. Όμορφες. Γιατί μιλάω για δυο άτομα?
Έλα να με ντύσεις όπως τότε. Γιατί μου έλειψε. Μου λείπει κάθε νύχτα το άγγιγμά σου. Το παρανοικό σου γέλιο. Τα μάτια σου που γυάλιζαν στο φως από τα κεριά που άναβες.
Τύλιξέ με με νύχτα. Με άνεμο. Κούμπωσε την γη στο στήθος μου. Τακτοποίησε τις πιέτες που σχηματίζει το νερό στα πόδια μου. Πνίξε με στα αρώματα του κόσμου. Μουτζούρωσε ευλαβικά το πρόσωπό μου με χρώματα. Δέσε τα μαλλιά μου με κορδέλες φτιαγμένες από πόνο.
Γύρνα με προς τον καθρέφτη. Εμπρός, βιάσου. Θέλω να με δω. Μπλαβιασμένη μέσα στα δώρα σου. Δεν μπορώ πια να πάρω ανάσα. Το πρόσωπό μου κοκκινίζει. Τα άπειρα μαργαριτάρια που έχεις σφίξει γύρω από τον λαιμό μου αστράφτουν. Είναι πανέμορφα. Και με πνίγουν αργά. Καθώς τα μάτια μου κλείνουν σε βλέπω να χορεύεις εκστασιασμένη. Είσαι χαρούμενη για τα δώρα σου.
Με ξυπνάς με φιλιά στα χέρια. Όπως η κούκλα τον δημιουργό της. Κουνάς τα σχοινιά μου επιτακτικά.
- Ξύπνα! λες κοφτά στο αυτί μου.
Δεν θέλω. Δεν θέλω να ξυπνήσω.
Πως γίνεται να αγαπάς όσα σε έκαναν να πονέσεις? Να επιζητάς εκείνο το αδιόρατο κάψιμο της ψυχής σου. Να επιθυμείς τις μαύρες εκείνες μέρες. Γιατί?
Σύνελθε!
Γιατί ήταν δικές σου! Εσύ τις έφτιαξες! Τον μικρό σου γυάλινο κόσμο. Το κλουβί σου με τα χρυσά κάγκελα. Εκείνη.
Σύνελθε!
Εκείνη?
Όχι.
Εκείνη υπήρχε.
Υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά.
Έτσι δεν είναι?
Θέλω να φύγω. Χρειάζομαι λίγο δάσος πάλι. Λίγο φρέσκο αέρα. Θέλω να μείνω μόνη μου.
Σύνελθε!
Πώς είναι να πεθαίνεις άραγε? Πονάει? Υποφέρεις? Ή απλά πέφτεις στον πιο υπέροχο και ανενόχλητο ύπνο που θα μπορούσες ποτέ να επιθυμίσεις. Χωρίς να σε νοιάζουν όλα αυτά που θα άφηνες πίσω σου. Οι άνθρωποι, οι στιγμές. Πώς είναι να πεθαίνεις?
Άρωμα θανάτου. Πώς μυρίζει ο θάνατος? Η απάντηση βγαίνει από τα χείλη σου τόσο εύκολα, αφού εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά μου. Δαγκώνεις τα χείλια σου καθώς σκέφτεσαι. Τα μάτια σου κοιτάνε πάνω χαμένα στα γρανάζια του μυαλού σου. Παίζεις νευρικά με μια τούφα από το μαλλιά σου. Και μετά με κοιτάς.
Μυρίζει καμμένη σάρκα. Και λουλούδια. Ο χορός του καλού και του κακού. Φαντάσου τα να χορεύουν! Πόνος και ομορφιά. Μυρίζει τόσα διαφορετικά πράγματα στον καθένα. Άλλοι μυρίζουν αρώματα ανθρώπων ξεχασμένων στην δίνη του χρόνου. Αντρικά και γυναικεία αρώματα από τα παλιά. Διακριτικά, έντονα, βαριά. Άλλοι καπνό, στάχτη και φωτιά. Εκείνοι που τον φοβούνται δηλαδή. Εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο.
Σύνελθε!
Τον φοβάμαι ή τον περιμένω χωρίς δεύτερη σκέψη? Πώς μυρίζει ο θάνατος σε μένα? Αφού δεν έχω μυρίσει ποτέ καμμένη ανθρώπινη σάρκα. Και το άρωμα των λουλουδιών αυτή την στιγμή μοιάζει ξεχασμένο στην βρόμα της πόλης.
Γιατί χαμογελάς?
Ξέρω.
Ξέρω.
Ο θάνατος είναι το άρωμά σου. Το πιο αθώο και γλυκό άρωμα που έχω μυρίσει ποτέ! Άρωμα έρωτα. Άρωμα πόθου. Άρωμα θανάτου. Πώς γίνεται κάτι τόσο μαγικό και σαγηνευτικό να το ταυτίζω με το τέλος? Το τέλος! Ναι το τέλος θα είναι στα μαλλιά σου. Εκεί θα τελειώσω ως ύπαρξη, εκεί θα ολοκληρωθώ, εκεί θα τελειώσουν τα πάντα. Με εμένα να χάνομαι στα μαλλιά σου κλείνοντας τα μάτια.
Θέλω για μια φορά να μπορέσω να αγγίξω το δέρμα σου σαν να είσαι άνθρωπος. Να μπορέσω να νιώσω τις μαύρες μπούκλες σου να μου γαργαλάνε τα χέρια. Να μην χρειάζεται να σε ονειρευτώ. Να μην χρειάζεται να εμφανίζεσαι χωρίς προειδοποίηση. Να έχω εξουσία στο σώμα σου. Μπορώ να σε εξουσιάζω αφού υπάρχεις, έτσι δεν είναι?
Ώστε να έχω ελπίδα! Να νιώσω τόσο καθαρά την μορφή σου για μια φορά, να μου δώσεις ελπίδα! Να μου πεις πώς όλα θα πάνε καλά, ναι θα πάνε καλά. Ποιός άλλος πέρα από τα θραύσματα του εαυτού μου θα μου δώσει ελπίδα? Ξένα σκοτεινά πρόσωπα? Τραχιά δανεικά χέρια?
Έλα, έστω για μια στιγμή! Προτού να είναι αργά! Έλα και πες μου δυνατά και καθαρά πως όλα θα πάνε καλά!
Προτού να είναι αργά.
Πνίγομαι
Πνίγομαι?
Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου.
Ή μάλλον, ας κατεβάσω τα δικά μου χέρια από τον λαιμό μου.
Βιάσου.
Δεν έχεις χρόνο.
Έλα να βαφτούμε όμορφα. Έλα να γίνουμε όμορφες. Θα πασαλειφθούμε με κόκκινο. Όχι μόνο στα χείλια! Θα χαθεί η λάμψη! Κόκκινο σε όλο το πρόσωπο, μια κόκκινη μάζα με σκούρα μάτια κοιτάζει τον καθρέφτη. Κοίτα τι όμορφες που είμαστε! Όμορφες. Όμορφες. Γιατί μιλάω για δυο άτομα?
Έλα να με ντύσεις όπως τότε. Γιατί μου έλειψε. Μου λείπει κάθε νύχτα το άγγιγμά σου. Το παρανοικό σου γέλιο. Τα μάτια σου που γυάλιζαν στο φως από τα κεριά που άναβες.
Τύλιξέ με με νύχτα. Με άνεμο. Κούμπωσε την γη στο στήθος μου. Τακτοποίησε τις πιέτες που σχηματίζει το νερό στα πόδια μου. Πνίξε με στα αρώματα του κόσμου. Μουτζούρωσε ευλαβικά το πρόσωπό μου με χρώματα. Δέσε τα μαλλιά μου με κορδέλες φτιαγμένες από πόνο.
Γύρνα με προς τον καθρέφτη. Εμπρός, βιάσου. Θέλω να με δω. Μπλαβιασμένη μέσα στα δώρα σου. Δεν μπορώ πια να πάρω ανάσα. Το πρόσωπό μου κοκκινίζει. Τα άπειρα μαργαριτάρια που έχεις σφίξει γύρω από τον λαιμό μου αστράφτουν. Είναι πανέμορφα. Και με πνίγουν αργά. Καθώς τα μάτια μου κλείνουν σε βλέπω να χορεύεις εκστασιασμένη. Είσαι χαρούμενη για τα δώρα σου.
Με ξυπνάς με φιλιά στα χέρια. Όπως η κούκλα τον δημιουργό της. Κουνάς τα σχοινιά μου επιτακτικά.
- Ξύπνα! λες κοφτά στο αυτί μου.
Δεν θέλω. Δεν θέλω να ξυπνήσω.
Πως γίνεται να αγαπάς όσα σε έκαναν να πονέσεις? Να επιζητάς εκείνο το αδιόρατο κάψιμο της ψυχής σου. Να επιθυμείς τις μαύρες εκείνες μέρες. Γιατί?
Σύνελθε!
Γιατί ήταν δικές σου! Εσύ τις έφτιαξες! Τον μικρό σου γυάλινο κόσμο. Το κλουβί σου με τα χρυσά κάγκελα. Εκείνη.
Σύνελθε!
Εκείνη?
Όχι.
Εκείνη υπήρχε.
Υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά.
Έτσι δεν είναι?
Θέλω να φύγω. Χρειάζομαι λίγο δάσος πάλι. Λίγο φρέσκο αέρα. Θέλω να μείνω μόνη μου.
Σύνελθε!
Πώς είναι να πεθαίνεις άραγε? Πονάει? Υποφέρεις? Ή απλά πέφτεις στον πιο υπέροχο και ανενόχλητο ύπνο που θα μπορούσες ποτέ να επιθυμίσεις. Χωρίς να σε νοιάζουν όλα αυτά που θα άφηνες πίσω σου. Οι άνθρωποι, οι στιγμές. Πώς είναι να πεθαίνεις?
Άρωμα θανάτου. Πώς μυρίζει ο θάνατος? Η απάντηση βγαίνει από τα χείλη σου τόσο εύκολα, αφού εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά μου. Δαγκώνεις τα χείλια σου καθώς σκέφτεσαι. Τα μάτια σου κοιτάνε πάνω χαμένα στα γρανάζια του μυαλού σου. Παίζεις νευρικά με μια τούφα από το μαλλιά σου. Και μετά με κοιτάς.
Μυρίζει καμμένη σάρκα. Και λουλούδια. Ο χορός του καλού και του κακού. Φαντάσου τα να χορεύουν! Πόνος και ομορφιά. Μυρίζει τόσα διαφορετικά πράγματα στον καθένα. Άλλοι μυρίζουν αρώματα ανθρώπων ξεχασμένων στην δίνη του χρόνου. Αντρικά και γυναικεία αρώματα από τα παλιά. Διακριτικά, έντονα, βαριά. Άλλοι καπνό, στάχτη και φωτιά. Εκείνοι που τον φοβούνται δηλαδή. Εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο.
Σύνελθε!
Τον φοβάμαι ή τον περιμένω χωρίς δεύτερη σκέψη? Πώς μυρίζει ο θάνατος σε μένα? Αφού δεν έχω μυρίσει ποτέ καμμένη ανθρώπινη σάρκα. Και το άρωμα των λουλουδιών αυτή την στιγμή μοιάζει ξεχασμένο στην βρόμα της πόλης.
Γιατί χαμογελάς?
Ξέρω.
Ξέρω.
Ο θάνατος είναι το άρωμά σου. Το πιο αθώο και γλυκό άρωμα που έχω μυρίσει ποτέ! Άρωμα έρωτα. Άρωμα πόθου. Άρωμα θανάτου. Πώς γίνεται κάτι τόσο μαγικό και σαγηνευτικό να το ταυτίζω με το τέλος? Το τέλος! Ναι το τέλος θα είναι στα μαλλιά σου. Εκεί θα τελειώσω ως ύπαρξη, εκεί θα ολοκληρωθώ, εκεί θα τελειώσουν τα πάντα. Με εμένα να χάνομαι στα μαλλιά σου κλείνοντας τα μάτια.
Θέλω για μια φορά να μπορέσω να αγγίξω το δέρμα σου σαν να είσαι άνθρωπος. Να μπορέσω να νιώσω τις μαύρες μπούκλες σου να μου γαργαλάνε τα χέρια. Να μην χρειάζεται να σε ονειρευτώ. Να μην χρειάζεται να εμφανίζεσαι χωρίς προειδοποίηση. Να έχω εξουσία στο σώμα σου. Μπορώ να σε εξουσιάζω αφού υπάρχεις, έτσι δεν είναι?
Ώστε να έχω ελπίδα! Να νιώσω τόσο καθαρά την μορφή σου για μια φορά, να μου δώσεις ελπίδα! Να μου πεις πώς όλα θα πάνε καλά, ναι θα πάνε καλά. Ποιός άλλος πέρα από τα θραύσματα του εαυτού μου θα μου δώσει ελπίδα? Ξένα σκοτεινά πρόσωπα? Τραχιά δανεικά χέρια?
Έλα, έστω για μια στιγμή! Προτού να είναι αργά! Έλα και πες μου δυνατά και καθαρά πως όλα θα πάνε καλά!
Προτού να είναι αργά.
No comments:
Post a Comment