Παλεύουν δυο καταστάσεις αυτή την στιγμή μέσα μου: Η καινούρια γυαλιστερή δυνατή Δάφνη, που ''δεν θα αφήσει κανέναν ποτέ ξανά να την γαμήσει τόσο πολύ ψυχολογικά μετά τα γεγονότα του καλοκαιριού'', και η αδύναμη, διψασμένη για ψέμα Δάφνη. Διψασμένη για θέατρο, ψεύτικα χαμόγελα και ηλίθιες, κούφιες υποσχέσεις.
Δεν πιστεύω στον έρωτα. Έχω αναπτύξει άπειρες φορές αυτό το θέμα, και καταλήγω απόλυτη. Ή μάλλον, ας το θέσω διαφορετικά. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσω να ερωτευτώ ποτέ εγώ, και συνεπώς, να αγαπήσω. Να είμαι έτοιμη να πεθάνω για τον άλλον. Να τον θεωρώ πιο σημαντικό και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν είναι ότι μου φαίνεται λάθος. Νιώθω πως θα έχανα τον εαυτό μου σε μια τέτοια κατάσταση. Και αγαπάω τον εαυτό μου όπως και να το κάνουμε.
Μπορώ να νοιαστώ για ανθρώπους. Μπορώ να ρίξω την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια μου στα πατώματα και να πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας και παρακαλώντας τον άλλον, απλά επειδή τον χρειάζομαι. Φριχτό συναίσθημα ε? Να χρειάζεσαι κάποιον. Και να μην ξέρεις γιατί. Να μπορείς να εξηγήσεις γιατί το σώμα σου χρειάζεται φαγητό και νερό, αλλά να μην καταλαβαίνεις πώς γίνεται μια πολύ συγκεκριμένη φωνή και ένα πολύ συγκεκριμένο άγγιγμα να ηρεμούν τους παλμούς της καρδιάς σου. Να θέλεις να βλέπεις τον άλλον να χαμογελάει. Να χρειάζεσαι τα χέρια του γύρω από το σώμα σου όταν κοιμάσαι.
Όμως σταδιακά, το ''χρειάζομαι'' δεν προκαλεί κτητικές καταστάσεις? Θέλεις ο άλλος να είναι δικός σου. Ζηλεύεις. Πειράζει που δεν κατάλαβα ποτέ το συναίσθημα της ζήλειας? Περιμένω ειλικρίνεια από τους ανθρώπους. Οτιδήποτε και να έχεις με ένα άτομο του άλλου φύλου, είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς πως πριν από εσένα, και φυσικά και μετά από εσένα υπήρχε και θα υπάρχει ένας άνθρωπος πιο σημαντικός από εσένα! Ένας φίλος για παράδειγμα. Γιατί να ζηλέψεις? Γιατί απαιτούμε άραγε εμείς οι άνθρωποι να είμαστε το νούμερο ένα στην ψυχή του άλλου? Αφού γνωρίζουμε πώς, ακόμα και να το καταφέρουμε, δεν θα κρατήσει για πολύ! Δεν γίνεται απλά να χαιρόμαστε ότι έχουμε? Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ρουφάμε εμπειρίες, να ρουφάμε, να συλλέγουμε ανθρώπινα κομμάτια και να μαθαίνουμε. Η κάθε σχέση, η κάθε επαφή να μας οδηγεί σε κάτι καλύτερο.
Για να καταλήξουμε στον γάμο? Μα γιατί! Το να βρεις έναν άνθρωπο που να σε εμπνέει τόσο πολύ ώστε να θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του,το θεωρώ γελοίο. Ή τουλάχιστον, όμορφο, αλλά σπάνιο. Κοίτα όμως που όλοι παντρεύονται! Όλοι!
Ψάχνω και δεν βρίσκω για άλλη μια φορά σήμερα. Κάνω βόλτες προβληματισμένη στο κλουβί μου, πέρα δώθε πέρα δώθε.
Το να νοιάζεσαι πρέπει να οδηγεί οπωσδήποτε κάπου? Το να χρειάζεσαι κάποιον είναι κακό τελικά? Αναιρώ μόνη μου τα όσα λέω!
Και τι θα πει να χρειάζεσαι κάποιον άραγε? Να θες να είσαι κομμάτι της ζωής του? Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Γιατί να τυποποιούμε τα ανθρώπινα συναισθήματα! Γιατί να τα βάζουμε σε ένα κουτί! Σε ένα άσχημο καλούπι! Γιατί να υπάρχουν ''κανόνες'' στις ανθρώπινες σχέσεις? Πάμε να δαμάσουμε κάτι τόσο αόριστο όπως την ανθρώπινη ψυχή? Και τελικά, πληγωνόμαστε από τους ίδιους κανόνες που θέσαμε εμείς! Δεν μπορούν να είναι όλα απλά?
Μπέρδεμα, μπέρδεμα. Το μυαλό μου μπλέκεται σαν κουβάρι. Χάνομαι και δεν καταλήγω πάλι πουθενά. Ένα πολύ συγκεκριμένο άτομο που τώρα πια δεν υπάρχει στην ζωή μου θα με ρώταγε απλά και απότομα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες: ''Τι θες εσύ Δάφνη? Όχι η κοινωνία, όχι οι άνθρωποι με τους οποίους μπλέκεις, αλλά εσύ. Για μια φορά σταμάτα να παρασύρεσαι και κάνε αυτό που θες και σε κάνει να νιώθεις καλά''.
Έχω συνηθίσει να παίζω αγαπητέ! Να παίζω την ταινία που έχω στο μυαλό μου. Εμπρός λοιπόν, ώρα να καταρρεύσουν όλα. Πέφτω στην ίδια μου την παγίδα! Στην φάκα που είχα φτιάξει τόσα χρόνια, να 'μαι, εκεί έχω πιαστεί.
Τι θέλω άραγε? Τι θες Δάφνη? Γιατί νομίζω πώς παρεξήγησες τα πάντα. Όταν σε πνίγει το λευκό, η λύση δεν είναι να καταφύγεις στο μαύρο. Δεν υπάρχει λόγος να διαλέξεις το άλλο άκρο. Χρειάζεσαι ηρεμία. Χρειάζεσαι χαρά ανεμελιά. Χρειάζεσαι, χρειάζεσαι.
Χρειάζεσαι?
Σταμάτα να με κοιτάς από το δωμάτιό μου. Σε βαρέθηκα. Βαρέθηκα να με προστάζεις με τα άδεια σου μάτια. Να μου δείχνεις τι πρέπει να κάνω με τα σαπισμένα πληγιασμένα σου χέρια. Θέλω να σε πετάξω στα σκουπίδια ακούς? Την νεκρή παγωμένη ύπαρξή σου. Θέλω να ζήσω επιτέλους.
Πρώτη φορά χαμογελάς με τόση αυτοπεποίθηση. Τόσο ήρεμα. Φεύγεις. Και τρόμος με κατακλύζει. Θα ξανάρθεις όταν πέσει η νύχτα, να μου θυμίσεις ότι πάντα κάτι χρειάζομαι, κάποιον, χωρίς να ξέρω τι. Θα σκίσεις τα χέρια μου με τα νύχια σου. Θα με κάνεις να ούρλιάξω από απόγνωση. Ξανά ξανά. Εκατομμύρια ίδιες νύχτες.
Μόνη. Μόνη. Μόνη. Εγώ και εκείνη αγκαλιά. Οι μαύρες της μπούκλες τυλίγονται σφιχτά γύρω από το σώμα μου. Σε παρακαλώ. Όχι άλλο. Όχι άλλο.
Και παίρνω ρίσκα. Τρέχω από άνθρωπο σε άνθρωπο, αγκαλιάζω το είναι τους, δίνω δίνω. Πετάω λέξεις βαριές. Και μετά φεύγω ξαφνικά μια μέρα. Και ξανά το ίδιο!
Αλήθεια δεν έψαχνα? Αλήθεια δεν βρήκα? Τι φταίει τώρα?
Φύγε σου είπα! Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου! Με πονάς! Με πονάς από τότε που ήμουν 11. Με κατέστρεψες. Πόνεσα κόσμο. Έκανα φριχτά πράγματα. Φύγε λοιπόν! Άσε με να χαμογελάσω. Σε παρακαλώ.
Όλα είναι απλά. Ας μην τα μπερδεύω λοιπόν.
Δεν πιστεύω στον έρωτα. Έχω αναπτύξει άπειρες φορές αυτό το θέμα, και καταλήγω απόλυτη. Ή μάλλον, ας το θέσω διαφορετικά. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσω να ερωτευτώ ποτέ εγώ, και συνεπώς, να αγαπήσω. Να είμαι έτοιμη να πεθάνω για τον άλλον. Να τον θεωρώ πιο σημαντικό και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν είναι ότι μου φαίνεται λάθος. Νιώθω πως θα έχανα τον εαυτό μου σε μια τέτοια κατάσταση. Και αγαπάω τον εαυτό μου όπως και να το κάνουμε.
Μπορώ να νοιαστώ για ανθρώπους. Μπορώ να ρίξω την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια μου στα πατώματα και να πάρω τηλέφωνο κλαίγοντας και παρακαλώντας τον άλλον, απλά επειδή τον χρειάζομαι. Φριχτό συναίσθημα ε? Να χρειάζεσαι κάποιον. Και να μην ξέρεις γιατί. Να μπορείς να εξηγήσεις γιατί το σώμα σου χρειάζεται φαγητό και νερό, αλλά να μην καταλαβαίνεις πώς γίνεται μια πολύ συγκεκριμένη φωνή και ένα πολύ συγκεκριμένο άγγιγμα να ηρεμούν τους παλμούς της καρδιάς σου. Να θέλεις να βλέπεις τον άλλον να χαμογελάει. Να χρειάζεσαι τα χέρια του γύρω από το σώμα σου όταν κοιμάσαι.
Όμως σταδιακά, το ''χρειάζομαι'' δεν προκαλεί κτητικές καταστάσεις? Θέλεις ο άλλος να είναι δικός σου. Ζηλεύεις. Πειράζει που δεν κατάλαβα ποτέ το συναίσθημα της ζήλειας? Περιμένω ειλικρίνεια από τους ανθρώπους. Οτιδήποτε και να έχεις με ένα άτομο του άλλου φύλου, είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς πως πριν από εσένα, και φυσικά και μετά από εσένα υπήρχε και θα υπάρχει ένας άνθρωπος πιο σημαντικός από εσένα! Ένας φίλος για παράδειγμα. Γιατί να ζηλέψεις? Γιατί απαιτούμε άραγε εμείς οι άνθρωποι να είμαστε το νούμερο ένα στην ψυχή του άλλου? Αφού γνωρίζουμε πώς, ακόμα και να το καταφέρουμε, δεν θα κρατήσει για πολύ! Δεν γίνεται απλά να χαιρόμαστε ότι έχουμε? Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ρουφάμε εμπειρίες, να ρουφάμε, να συλλέγουμε ανθρώπινα κομμάτια και να μαθαίνουμε. Η κάθε σχέση, η κάθε επαφή να μας οδηγεί σε κάτι καλύτερο.
Για να καταλήξουμε στον γάμο? Μα γιατί! Το να βρεις έναν άνθρωπο που να σε εμπνέει τόσο πολύ ώστε να θες να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του,το θεωρώ γελοίο. Ή τουλάχιστον, όμορφο, αλλά σπάνιο. Κοίτα όμως που όλοι παντρεύονται! Όλοι!
Ψάχνω και δεν βρίσκω για άλλη μια φορά σήμερα. Κάνω βόλτες προβληματισμένη στο κλουβί μου, πέρα δώθε πέρα δώθε.
Το να νοιάζεσαι πρέπει να οδηγεί οπωσδήποτε κάπου? Το να χρειάζεσαι κάποιον είναι κακό τελικά? Αναιρώ μόνη μου τα όσα λέω!
Και τι θα πει να χρειάζεσαι κάποιον άραγε? Να θες να είσαι κομμάτι της ζωής του? Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Γιατί να τυποποιούμε τα ανθρώπινα συναισθήματα! Γιατί να τα βάζουμε σε ένα κουτί! Σε ένα άσχημο καλούπι! Γιατί να υπάρχουν ''κανόνες'' στις ανθρώπινες σχέσεις? Πάμε να δαμάσουμε κάτι τόσο αόριστο όπως την ανθρώπινη ψυχή? Και τελικά, πληγωνόμαστε από τους ίδιους κανόνες που θέσαμε εμείς! Δεν μπορούν να είναι όλα απλά?
Μπέρδεμα, μπέρδεμα. Το μυαλό μου μπλέκεται σαν κουβάρι. Χάνομαι και δεν καταλήγω πάλι πουθενά. Ένα πολύ συγκεκριμένο άτομο που τώρα πια δεν υπάρχει στην ζωή μου θα με ρώταγε απλά και απότομα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες: ''Τι θες εσύ Δάφνη? Όχι η κοινωνία, όχι οι άνθρωποι με τους οποίους μπλέκεις, αλλά εσύ. Για μια φορά σταμάτα να παρασύρεσαι και κάνε αυτό που θες και σε κάνει να νιώθεις καλά''.
Έχω συνηθίσει να παίζω αγαπητέ! Να παίζω την ταινία που έχω στο μυαλό μου. Εμπρός λοιπόν, ώρα να καταρρεύσουν όλα. Πέφτω στην ίδια μου την παγίδα! Στην φάκα που είχα φτιάξει τόσα χρόνια, να 'μαι, εκεί έχω πιαστεί.
Τι θέλω άραγε? Τι θες Δάφνη? Γιατί νομίζω πώς παρεξήγησες τα πάντα. Όταν σε πνίγει το λευκό, η λύση δεν είναι να καταφύγεις στο μαύρο. Δεν υπάρχει λόγος να διαλέξεις το άλλο άκρο. Χρειάζεσαι ηρεμία. Χρειάζεσαι χαρά ανεμελιά. Χρειάζεσαι, χρειάζεσαι.
Χρειάζεσαι?
Σταμάτα να με κοιτάς από το δωμάτιό μου. Σε βαρέθηκα. Βαρέθηκα να με προστάζεις με τα άδεια σου μάτια. Να μου δείχνεις τι πρέπει να κάνω με τα σαπισμένα πληγιασμένα σου χέρια. Θέλω να σε πετάξω στα σκουπίδια ακούς? Την νεκρή παγωμένη ύπαρξή σου. Θέλω να ζήσω επιτέλους.
Πρώτη φορά χαμογελάς με τόση αυτοπεποίθηση. Τόσο ήρεμα. Φεύγεις. Και τρόμος με κατακλύζει. Θα ξανάρθεις όταν πέσει η νύχτα, να μου θυμίσεις ότι πάντα κάτι χρειάζομαι, κάποιον, χωρίς να ξέρω τι. Θα σκίσεις τα χέρια μου με τα νύχια σου. Θα με κάνεις να ούρλιάξω από απόγνωση. Ξανά ξανά. Εκατομμύρια ίδιες νύχτες.
Μόνη. Μόνη. Μόνη. Εγώ και εκείνη αγκαλιά. Οι μαύρες της μπούκλες τυλίγονται σφιχτά γύρω από το σώμα μου. Σε παρακαλώ. Όχι άλλο. Όχι άλλο.
Και παίρνω ρίσκα. Τρέχω από άνθρωπο σε άνθρωπο, αγκαλιάζω το είναι τους, δίνω δίνω. Πετάω λέξεις βαριές. Και μετά φεύγω ξαφνικά μια μέρα. Και ξανά το ίδιο!
Αλήθεια δεν έψαχνα? Αλήθεια δεν βρήκα? Τι φταίει τώρα?
Φύγε σου είπα! Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου! Με πονάς! Με πονάς από τότε που ήμουν 11. Με κατέστρεψες. Πόνεσα κόσμο. Έκανα φριχτά πράγματα. Φύγε λοιπόν! Άσε με να χαμογελάσω. Σε παρακαλώ.
Όλα είναι απλά. Ας μην τα μπερδεύω λοιπόν.
No comments:
Post a Comment