Σάρκα

     Σήμερα στην σχολή κάναμε ένα κείμενο για τον Εγγονόπουλο. Μετά από κουραστικές αναλύσεις των υπερρεαλιστικών ξεσπασμάτων του ποιητή, η καθηγήτρια κατέληξε στα εξής:

''Ο ποιητής προσπαθεί απελπισμένα να καταφύγει στο φαντασιακό για να απομακρυνθεί από την πεζή πραγματικότητα. Αλλά και η ίδια η φαντασίωσή του κρύβει παγίδες. Δεν τον ικανοποιεί, τον βυθίζει ακόμα περισσότερο στην μοναξιά και στην απελπισία του''

Χρααατς.
Τα λόγια της με έκοψαν βαθιά για κάποιο λόγο. Κάθε λέξη βροντοχτυπούσε μέσα μου. Παγωμένη, χάθηκα στις σκέψεις μου.

   Το φαντασιακό. Μια μαγική φούσκα όπου όλα είναι δυνατά. Το καταφύγιό μου από παιδί. Δρόμοι και μέρη όπου ο πλούτος, η ομορφιά και η δύναμη ξεχείλιζαν από το στήθος μου. Παγιδευμένη σε φαντασιώσεις ιδανικών καταστάσεων, χωρίς ποτέ όμως να τολμάω να υλοποιήσω καμία από αυτές. Παγιδευμένη στον εαυτό μου. Ανθρώπινος εγωισμός. Ανθρώπινο βόλεμα.

    Σαπισμένοι άνθρωποι. Πόση υποκρισία! Πόσα αηδιαστικά χαμόγελα. Γυρνούν το βλέμμα αλλού σε διαφορετικές καταστάσεις. Αληθινές καταστάσεις. Οι άνθρωποι δεν δημιουργήθηκαν για να απεχθάνονται το αίμα και τον φόνο. Ξεκίνησαν ως ζώα, που παρακινούνταν μόνο από τα ένστικτά τους. Σκότωναν για επιβίωση και για εξουσία. Αλήθεια, ποιός δεν έχει μισήσει κάποιον τόσο πολύ ώστε να φανταστεί τον φόνο του μέσα στο μυαλό του? Κατευθείαν όμως αποστρέφουμε την σκέψη μας από αυτή την εικόνα, επειδή το έχουμε συνδέσει με κάτι αισχρό και λάθος. Λες και δεν ξέρουμε ποιά είναι η πραγματική, άγρια φύση του ανθρώπου! Στρέφουμε το βλέμμα αλλού και συνεχίζουμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι πραγματικά συνέβη μέσα μας για λίγο. Και μετά αποκαλούμε άρρωστο όποιον έχει το θάρρος να συζητήσει τέτοια θέματα και πτυχές της ύπαρξής μας. Σάπιοι άνθρωποι!

  Σκεφτόμουν την φύση και το πώς η ανθρώπινη ουσία ξεχωρίζει. Τα ζώα σκοτώνουν για επιβίωση. Ο άνθρωπος όταν σκοτώνει, το κάνει για προσωπική ευχαρίστηση, για την ικανοποίηση ενός θαμμένου εγωισμού. Σάπιοι άνθρωποι! Ποιός είναι πιο διεστραμμένος τώρα?

  Σκεφτόμουν την κυριαρχία της σάρκας στον άνθρωπο. Πού είναι η ψυχή και η ανωτερότητά μας όταν επιστρατέυουμε το σώμα για την κατάκτηση πνευματικών αγαθών?

  Σκεφτόμουν το σεξ. Πώς ο άντρας αδειάζει και η γυναίκα γεμίζει σωματικά και πρακτικά. Ψυχικά όμως συμβαίνει το αντίθετο. Ο άντρας γεμίζει και η γυναίκα αδειάζει. Κάθε γυναίκα αφήνει ένα κομμάτι της στον κάθε άντρα, οι άντρες όμως όχι. Γιατί τόση αντίθεση στην φύση άραγε?

  Σάρκα. Αφή. Ηδονή. Ο άνθρωπος,ζωικά παρασυρόμενος, θέλει να αγγίξει, να γεμίσει. Θέλει να νιώσει την αίσθηση ενός ξένου κορμιού πάνω στο δικό του. Να το ανακαλύψει με τα χέρια. Θέλει να δαγκώσει με μανία την τροφή ώστε να ξεχυθεί η γεύση της στο στόμα του και να ικανοποιήσει τους αισθητήρες της γλώσσας του. Θέλει να κουνήσει μανιασμένα το κορμί του στον ρυθμό γρήγορης μουσικής. Να τινάξει τους μυς του, να χαλαρώσει. Μέσω πράξεων καθαρά σωματικών ο άνθρωπος γεμίζει ψυχικά. Σάρκα και μετά ψυχή.

  Υπάρχουν άραγε πράγματι άνθρωποι που λειτουργούν αντίθετα από αυτό? Πρώτα γεμίζουν ψυχικά και ύστερα ξεσπούν με το σώμα? Σαν εμένα ίσως.

  Ψάχνω και χάνομαι. Ακολουθώ όποιο νήμα, όποιον δρόμο βρεθεί στην ζωή μου χωρίς να τον επεξεργαστώ καθόλου, μπλέκομαι με σκέψεις και ύστερα ξανά στην αρχή, ο ίδιος αέναος κύκλος μου.

  Ψάχνω και δεν καταλήγω πουθενά! Πάλι ψάχνω το ζώο μέσα μου, γιατί με κούρασε πολύ η ανθρώπινη ιδιότητα. Με κούρασε πολύ. Ψάχνω εκείνο το ζώο μέσα μου. Και το βρίσκω! Ανεστραμμένο και αντίθετο!

  Ψάχνω,ψάχνω και δεν καταλήγω πουθενά! Ποτέ δεν θα καταλήξω από ότι φαίνεται. Θα αναζητώ αιώνια, και θα πεθάνω χωρίς να γνωρίζω! Θα ζω, θα νιώθω, θα γεύομαι τροφή και σάρκα και μετά θα πεθάνω δίχως να γνωρίζω τι είναι πραγματικά ο άνθρωπος. Χάνομαι σε αναλύσεις του Φρόυντ και του Λακάν, οδηγούμαι χαρούμενη κάπου και ύστερα χάνομαι πάλι.Ψάχνω!

Και θα πεθάνω ψάχνοντας.